NIE ŁAMIE SIĘ PRZYSIĄG DANYCH STARYM, LITEWSKIM BOGOM
Kapłanka bogini losu i syn Giedymina.
Zakazana miłość, złożone obietnice i okrutna wojna.
I ostatni wiek chwały wielkiej, pogańskiej Litwy.
[Opowiadanie autorskie. NIE MA żadnego związku z serial...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Słońce Księżyc poślubiało W wyżyny nieba wzleciało Na błękitu nieboskłonie Królują dzisiaj oboje!
Wszystkie bóstwa im sprzyjały Jasny dzień z nocą zmieszały Mrok nie groził, ni ciemności Gdy złączyli się w miłości
Poślubna noc prędko minęła Pani słońca się ocknęła Puste łoże wnet odkryła Męża w nim nie zobaczyła
Księżycowi nie ufajcie Zdrajcy wiary nie dawajcie W Jutrzenki skrył się ramiona Zapomniał, gdzie czeka żona
Wnet się Saule rozwścieczyła Zdrajcę precz z Niebios strąciła Odtąd Słońce przez dzień dąży A Księżyc sam w mroku krąży[1]
Pieśni tak stare, że nie pamiętano, kto je ułożył, niosły się nad polami jak cienkie nici babiego lata. Pachniało ziołami i młodym zbożem, tatarakiem i czeremchą. Bramy i odrzwia chat znikały w kwiatach, posągi bóstw skrzypiały pod ciężarem łodyg i wieńców. Po łąkach przemykały postacie w bieli, śliczne jak rusałki, co urodą wabiły młodzieńców. Lecz nie tej nocy! Dziś leśne licho cofało się lękliwie w knieje, a diabły w podziemne czeluści. Nie wolno im szkodzić ludziom. Nie wolno straszyć dziewcząt, gdy ubrane w biel, zrywały naręcza ziół. Ich moc zwiększała się siedmiokrotnie: lubczyk przynosił obiecaną miłość, a szałwia odpędzała demony. Młode listki zanoszono zwierzętom, wplatano we włosy albo wianki, które panny rzucały w wodę.
Biruta obserwowała jak dziewczęta wybierają kwiaty, a później śledzą losy wianka, sama pozostając z dala. Podobnie jak wtedy, gdy pary skakały przez płomienie, trzymając się za ręce. Im wyżej, tym większa pomyślność, mawiano, zrywali się więc razem jakby sami zmieniali się w płomienie, rozrzucając iskry w późnym zmierzchu. Lądowali z zaróżowionymi twarzami i żarem w oczach, jeszcze mocniej ściskając się za dłonie. Znikali później w lesie, a on przyjmował ich w ciemne zakamarki jak w ukryte komnaty, chroniąc przed zazdrosnym wzrokiem. Zaraz po tej nocy wielu przychodziło do Krive z prośbą, by splótł ich dłonie pod świętym dębem Perkuna. Co bogowie złączyli, człowiek nie miał prawa rozdzielać.
Podszedł tak blisko, że rzucił cień na jej twarz. Zmrużyła oczy, pewna, że widziała już zielone, pełne powagi tęczówki. Wreszcie przypomniała sobie Antanasa, który bez lęku wypływał z jej braćmi w najbardziej sztormową pogodę.
— Mężczyźni proszą swoje kobiety, by skoczyły z nimi przez ogień. Może i ty...
Zawiesił głos, jasno dając do zrozumienia, czego oczekuje. Podobała mu się bojarska córka już wtedy, kiedy widywał ją nad morzem. Dziś, w białej sukni do ziemi, wyszywanej granatową nicią w chabry i dzwonki, z wiankiem kaliny w lśniących na tle ognia włosach, rozniecając płomienie na skraju lasu, rzuciła iskrę i do jego umysłu.
