𝐓𝐡𝐞 𝐅𝐚𝐧𝐝𝐨𝐦 𝐒𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥 || 𝐍𝐋

De Detective

Jeniffer Holmes zat aan een groot bureau in de bibliotheek, met een mok zwarte thee in haar hand, te lezen over liquidatie, waneer het telefoontje binnenkwam.
Het was ongewoonlijk dat Jeniffer werdt gebelt, meestal werdt ze niet opgeroepen voor zaken als ze school had, maar het feit dat het misdrijf op schoolterrein zelf gepleegd was, maakte een uitzondering.
Ze had bijna de mok uit haar hand laten vallen toen ze het nieuws ontving. Haastig was ze opgestaan, had al haar spullen en bezittingen op het bureau achtergelaten en rende slechts enkele secondes later de deur van de bibliotheek uit met haar telefoon nog steeds aan haar oor.
In een kwestie van minuten ariveerde ze enigzins buitenadem aan op de plaats delict, dat recht onder de astronomie toren was.
Ookal was het hele veld afgesloten voor leerlingen en docenten, toch bruisde het er van de mensen, overal liepen schouwers en rechercheurs, en er stonden Politie bij de rand van het veld om de steeds groter wordende rij nieuwschierige leerlingen buiten te houden.
Er was een groot stuk van het grasveld afgezet met tape, waar in het midden een grote tent van wit plastic zeil stond, wat half afgeschermd werd door met zeil gespannen hekken.
Jeniffer Holmes flitste haar paspoort aan wat Politie inspecteurs en werd meteen binnen gelaten.
Haar vader was èèn van de beste detectives van Groot Brittannië en had vele moeilijke zaken opgelost, en dat gaf Jeniffer voorrechten.
Forencies hadden liever dat een Holmes detective de zaak behandelde dan een normale detective.
En als haar vader Sherlock Holmes niet aanwezig was, nam Jeniffer zijn taken over.
Ze had het vak geleerd van hem en ooit op een dag, hopelijk pas jaren later, zal ze zijn volledige taak op zich nemen, maar tot die tijd formde ze een team.
Jeniffer liep het afgeschermde gedeelte binnen, het was er een drukte van jewelste, er rende gedreven journalisten rond die opdringerige vragen stelde.
Er liepen fotografen met enorme toestellen. Gestressten rechercheurs en strenge schouwers liep door elkaar heen van plek naar plek en wisselde informatie met elkaar uit.
Jeniffer kreeg een stapel met uitrusting en apparatuur overhandigd.
De uitrusting bestond uit een jumpsuit, blauwe plastic handschoenen en slofjes, een haarnetje en een mondmasker, ze trok alles aan voor dat ze de tent binnenging. Ook een klembord en een pen aangeven.
Momenten later duwde ze het zeil van de witte tent opzij en stapte naarbinnen.
En wat ze zag liet haar hart voor moment stoppen. Of het was niet per se dat wat ze zag, haar afschrok, eerder om wie ze zag.
Want half tegen de kasteelmuur aangezakt lag het levenloze lichaam van Jan Westergaard.
Ze flitste haar zaklamp aan en scheen op het lichaam, de bleke huid leek een grote witte waas in het felle licht, bijna alsof het samensmolt.
Zijn bruine ogen nog steeds wijdopen; alsof het moment dat hij de dood had aangekeken bevroren was in de tijd, er glommen er geen lichtjes meer in zijn ogen, de ziel was lang weg.
Jan's lichaam had nog steeds in een witte linnen pyjama aan die bespettert was met modder, net zo als Jan's ivoorkleurige huid.
Jeniffer bukte bij het lichaam; er was geen enkel drupje bloed te zien, geen krassen of sneeën of blauwe plekken, helemaal niets
Zijn bleke huid was onberispelijk op de paar spatjes modder na, en zijn koperkleurige haar, dat glom als een doffe stuiver was netjes gekamt. Ook lagen geen van zijn ledematen in een rare positie, dus geen ernstige botbreuken.
Dit liet Jeniffer fronsen, ze had vermoed dat hij uit de toren was gevallen, gesprongen of wellicht geduwt, maar die theorie was nu onbruikbaar.
Ze noteerde het op het klembord en ontplooide haar wenkbrauwen.
" Eigenaardig hè ? " Vroeg een mannelijke stem achter haar.
- " Nee, er zijn genoeg manieren om iemand te doden zonder sporen achter te laten " Antwoorde Jeniffer meteen, zonder over haar schouder te kijken.
" Als hij überhaupt gedood is dan. " Zei de man weer, hij hurkte naast Jeniffer om een beter zicht op het lichaam te krijgen. Zijn naam was Joseph Lestrade, al had hij liever dat men hem gewoon Lestrade noemde. Hij was de inspecteur van dit soort zaken en had veel zaken samen met haar vader gehad.
" Tuurlijk is hij gedood. " Antwoorde Jeniffer nuchter.
- " Hoe weet je dat zo zeker ? " Vroeg de inspecteur Lestrade, hij keek haar met een ongeloofwaardige blik aan.
" Omdat hij al dood was voor hij hier werd neergelegd, een dode kan niet lopen. "
Lestrade trok èèn grijzige wenkbrauw op naar Jeniffer (hij was nogal een skeptisch man)
" Kijk maar naar zijn voetzolen, ze zijn schoon, " Jeniffer wees naar de vowten van het lichaam.
Lestrade draaide zich zijwaards en inspecteerde ze. " Terwel de grond om hem heen zo modderig als een moeras is. " Voegde Jeniffer toe.
Lestrade stond op, ookal zou hij nooit toegeven dat hij verbaasd was door Jeniffer's opmerkingen, ze zag dat zijn gezicht vol verbazing zat.
" Ik zou het tegen de andere inspecteurs melden. " Zei hij, voordat hij de tent uit liep en Jeniffer alleen met het lichaam liet, maar ze merkte het amper op dat hij weg was, er was haar zojuist iets opgevallen, iets cruciaals.
In de gruizige modder, vlak naast Jan's rechter levenloze schouder was de imprint van een schoenafdruk te zien.
De grond was begonnen met opdrogen na de regenval van de afgelopen dagen, en hield nu de perfecte consistentie om een afdruk vast te houden. Het maakte het haast onmogelijk dat de moordenaar zijn schoenafdruk hier niet had achtergelaten, mits ze de afdrukken hebben uit geprobeerd te wissen, wat hoogstwaarschijnlijk het geval was.
Jeniffer kwam omhoog uit de gehurkte positie en stak haar hoofd uit de ingang van de tent. " Heeft een imbeciel hier gelopen zonder slofjes te dragen ? " Riep ze tegen niemand in het speciaal de menigte in. Er volgde een stroom woorden van verschilende mensen, woorden zoals; Nee, absloluut niet, Welke Druiloor zal dat nou doen ?
En meerdere verontwaardigde reacties.
Jeniffer deed geen moeite om.naar alle reacties te luisteren, het was haar al duidelijk.
Ze dook weer terug de witte tent in en begon gele benummerde bordjes bij elke aanwijzing te plaatsen.
Ze wist bijna zeker dat hij was gedood door de doodsvloek, want wanneer de vloek met succes op een levend persoon of wezen werdt uitgesproken, veroorzaakte deze een onmiddellijke en pijnloze dood, zonder enig letsel aan het lichaam te veroorzaken en zonder enig spoor van geweld. En dat was precies het geval. Bovenal, de doodsvloek was een een populaire manier van doden onder de tovernaars en heksen, het was snel en schoon en liet weinig bewijs achter.
Het enige wat Jeniffer nog niet wist was de reden waarom. Waarom was Jan Westergaard gedood ?
Het was nu nog een raadsel, maar Jeniffer wist, straks een feit.
Ze zuchtte, boog naar voren en richtte haar blik scherper op de afdruk. Op dat moment kwamen nog een paar inspecteurs en een fotograaf de tent binnen draven, gevolgt door Lestrade.
Jeniffer keek niet ze en wees zonder een geluid te maken naar de voetafdruk.
" We hebben een kristalheldere voetafdruk van de dader. " Verkondigde ze.
De andere inspecteurs keken elkaar skeptisch en verbaasd aan en liepen toen naar de plek waar Jeniffer naar wees; de plek waar het bewijsmateriaal lag.
" Maak fotos en laat het met gips in gieten " Zei Jeniffer tegen ze. " Voordat de imprent verloren gaat.
Jeniffer zette een paar stappen achteruit en keek toe, Lestrade kwam naast haar staan, zijn peper en zout kleurige haar leek op de vacht van een wolf in het licht van de tent.
" Denk je dat een student dit gedaan heeft ? " Vroeg hij aan Jeniffer " Of misschien een docent. "
" Ik weet het snel genoeg. " Antwoorde Jeniffer die het klipbord overhandigde aan Lestrade, hij keek er schichtig naar en stopte het toen weg onder zijn arm.
" Je kan niet elke leerling op de hele school onder vragen, Holmes. " Zei hij.
- " We kunnen ook geen moordenaar hier mee weg laten komen. " Antwoorde Jeniffer die haar plastic handschoentjes een voor een. uitttrok
Lestrade had daar geen antwoord op en viel stil, hij staarde samen met Jeniffer stilletjes naar hoe de aanweizingen gefotografeerd werden.
" Ik wil zijn vrienden spreken, " Begon Jeniffer, " Ik wil weten en hoe de band tussen hem en zijn familie was en ik wil weten wie zijn vijanden waren. "
" Dat kan geregeld worden. "
" Mooi, " Zei Jeniffer voldaan. " Nou, als je het niet erg vindt, er is iemand die ik moet bellen. " Ze liep weg de tent uit zonder te wachten op een gedag.

Even later stond Jeniffer onder een van de stenen balustrades die zich buiten bevondt. Ze pakte haar mobiel uit haar zak, ging door haar lijst met contacten heen en belde James op, de jongen met wie ze sinds kort wat had. Hij had nogal een reputatie en een kort lontje, maar hij was knap en muzikaal, en bovenal; hij leidde haar af van haar vorige relatie, die haar nog steeds achternajaagde.
Ze kon nachten lang wakker liggen als de terug dacht aan de tijd met haar ex, de herringen die ze aan hem had achtervolgde haar nog steeds als de meest levendige boze droom, het moment dat ze haar ogen sloot.
James nam op en Jeniffer schudde meteen alle gedachtes van zich af en begon meteen met praten, " Heb je Jan vermoord ? " Vroeg ze ernstig.
- " Wat. " De stem aan de aan de andere lijn klonk verbaasd en slaperig.
" Ik denk dat je me heel goed hoorde "
- " Is Jan dood ! " Vroeg hij stomverbaasd.
" Zijn lichaam is bij de Astronomie toren gevonden, vanochtend vroeg "
- "Jesus chris- "
" Beantwoord m'n vraag nou. " Zei Jeniffer ongeduldig, ze wist dat iemand nooit zò maar aan een moord zal bekennen, maar James was een slechte leugenaar.
" Nee, natuurlijk heb ik dat niet, waarom zou je dat denken, Jenny ? "
" Omdat jij Jan haatte, en jullie hebben meerdere keren gevochten. Antwoorde Jeniffer " En, twee jaar geleden heb je Jan's kaak gebroken. "
- " Dat was omdat hij Rose zo'n beetje geobsedeerd met Rose is- eh was, en hij wou haar nooit met rust laten. "
" Dus je brak z'n kaak ? " Vroeg Jeniffer droogjes.
- " Ik doe veel voor de mensen van wie ik hou. " Antwoorde James, ze kon horen dat hij grijnsde aan de manier hoe hij het laatste woord zei.
" Heb je getuige voor waar je vannacht was ? " Vroeg ze.
- " Heb ik dat nodig dan ? "
" Ja. "
- " Mijn kamergenoten. Ben ik een verdachte ofzo ? "
" Protocol, James "
Jeniffer kon James nu van haar lijst met verdachten afhalen, die ze in haar gedachten bijhield. Ze dwaalde met haar hand al af naar de knop om op te hangen maar James bleef doorpraten.
" Wil je wat afspreken later ? We kunnen naar zweinsveld gaan. " Stelde James voor.
Jeniffer hield haar wijsvinger nog dichterbij de ophangknop.
" Luister, " Begon ze, " Ik heb het heel druk met de zaak, ik heb geen tijd. "
" Oh oke, kan ik daarmee helpen ? "
" Ik moet hangen James, zie je morgen. "
Ze hoorde nog iets van zijn stem aan de andere kant van de lijn, maar het was te laat, ze had al opgehangen.
Jeniffer staarde even voor zich uit, ze voelde de wind zachtjes door haar heen gaan en de zwakke zon schijnen op haar huid, ze had niet gelogen tegen James, ze had het echt heel druk, maar ze had ook tijd voor zichzelf nodig, tijd om te werken aan deze vreemde zaak, tijd om goed na te denken en daarvoor moest ze in haar eentje zijn.
Haar vader gebruikte daar vaak het woord ' Mindpalace ' voor en Jeniffer betrapte zichzelf erop dat ze het ook steeds vaker zelf begon te gebruiken.
Ze fronste, al had ze het zelf niet eens door; Jan had dus een ' obsessie ' met Rose, dat zal wel is naar eventuele antwoorden kunnen leiden. Of het creëerden alleen maar meer vragen, wat caak het geval was in een moordonderzoekzaak.
Jeniffer borg de telefoon weer op in de zak van haar blauwe overjas en begon de balustrade af te lopen.
Haar volgende bestemming was de Griffoendor leerlingenkamer en de volgende met wie ze moest spreken was Rose Wemel.
Ze zette de kraag van haar jas omhoog en liep het schoolgebouw in.
Het spel was begonnen.