Hepsinin de gözlerinin içleri beni izliyordu. Biliyordum ki konuşma zamanıydı. Tatlı bir dille,“Değerli ailem, sizlerden özür diliyorum" diyerek konuşmamı sürdürdüm, herkez ağzımdan dökülen kelimelere kulak adamışlardı. Bense masumca “Bilirsiniz sizi çok severim, ama insanlar bazen canı çok acıyor ve öfkeli taraf çok ağır olunca doğrusu içimden bir canavar çıkabiliyor.." dedim fakat demekle kalmadı birden bire kahkahalar, gülüşmeler başladı. Banaysa sadece onların gülüşlerini izlemek kalıyordu nedensizce tebessüm ettim. Artık biliyordum ki, aile arasındaki mesafeler ne kadar güç olsa da bir o kadar da bağlı oluyordu. Annem genellikle gözlerinin içi gülen bir kadındı. Çok verimli ve çalışkan bir disiplini vardı aile içinde veya her yerde. Babam, kafa dengi adamımdı. Her gün Beşiktaş'ın maçlarını kaçırmazdık izlerdik, futbol sohbetimize doyum olmazdı. Erkek kardeşim, yaramaz olduğu kadar tatlı biri. Ne kadar kavga etsem de zaman kardeşimle çok güzel geçiyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Başlangıcın Ötesinde ♠
ChickLit"Biz kimiz" diye bir kendimize soralım. Eğer siz kendinizden ne kadar emin olursanız olun. İçinizdeki olan ve bitenleri kimse sizin kadar iyi bilemezler. Herkez kendi cenneti kadar sakindir, cehhenemi kadarsa öfkeli. Bir de arafta olanlar vardır, be...
