Lucky me...

~Hoofdstuk 15~

Het is de dag van de begrafenis en ik sta in de badkamer mijn make-up te doen. Over een uurtje komt de moeder van Isa me ophalen en rijden we met ze allen, het hele gezin van Isa, naar de begraafplaats. We houden de begrafenis niet in de kerk, het is gewoon regelrecht vanaf de begraafplaats. Mijn moeder had niet al deze dingen willen hebben, alleen een simpele begrafenis. Niet te veel mensen die komen en niet te veel gehuil, dat wilde ze. We hadden zelf geen geld voor een begrafenis, dus heb ik mijn vader gebeld en die betaald alles, hij is immers rijk, soms is hij toch een goed mens... Soms.

De bel gaat, dat is vast Isa. Ik loop naar beneden, ik trek mijn zwarte jurkje nog een beetje glad en doe mijn zwarte hakken aan. Ik pak mijn handtas en doe de deur open. ‘Hai Isa.’ Zeg ik en ik geef d’r een knuffel, ik trek de deur achter me dicht en doe hem op slot. ‘Hai, dus hier woon je? Wel ehh…’ zegt Isa, ze is nog nooit bij mij geweest, het mocht simpelweg gewoon niet, ‘gezellig?’ Het komt er een beetje als een vraag uit. ‘Ja het is wel gezellig hoor, een beetje klein, maar prima!’ Zeg ik tegen Isa. We lopen naar de auto en nemen plaats op de achterste stoelen. Ze hebben zo’n grote auto met verschillende rijen met stoelen, je snapt vast wel wat ik bedoel!

Tijdens de rit is iedereen stil, ook als we op de begraafplaats aankomen. Er staan al een paar mensen, vrienden van mijn moeder, mijn vader en familie. Wacht wat!? Mijn vader? Wat doet die hier? Hij is niet uitgenodigd! Ik ga maar even iedereen gedag zeggen. Ik zeg iedereen gedag en loop dan naar mijn vader. ‘Wat doe jíj hier?’ vraag ik zacht. ‘Ik moet je wat zeggen wil je even mee komen?’ zegt hij, mijn vraag ontwijkend, okay?

We lopen naar een groepje eiken, je weet wel die bomen. ‘Dus….’ Zeg ik om de stilte te verbreken, ‘Wat wilde je me zeggen?’ Ik zie wat aarzeling in zijn ogen, maar dan begint hij te praten. ‘Nu je moeder zeg maar dood is, moet je ergens anders gaan wonen. Als je geen familie meer in de buurt had, moest je naar een kostschool en dat wil je denk ik niet.’ Zegt hij. Waar wilt hij heen? ‘En ik ben en blijf je vader, dus je gaat dan zeg maar… met mij… naar… ehm’ ‘Ja zeg maar waar je heen wilt!’ zeg ik een beetje ongeduldig.

‘Brooklyn,’ zegt mijn vader zuchtend, ‘Je moet vanavond met mij mee in het vliegtuig naar Los Angeles’

‘Wat, maar dan moet ik hier iedereen achterlaten!’ schreeuw ik..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[A/N] Haai iedereen! Ik heb niks te zeggen dus… Doeiiiiii

 

Comment~Vote~Follow