Lucky me...

~Hoofdstuk 20~

-P.O.V Brooklyn-

‘NEE, NIET DOEN’ Gilt Emily, ik kijk haar kwaadaardig aan en pak de laatste oreo. Ik breng hem in slow motion naar mijn mond, het ziet er allemaal heel dramatisch uit, of nou ja, dat was de bedoeling. Net als de oreo bij mijn mond is, slaat Emily de oreo uit mijn hand en hij valt op de grond. ‘En bedankt Emily! Nu hebben we allebei geen oreo!’ Zeg ik quasi- boos. ‘Sorry Brook, ik wilde ook niet dat de oreo dood ging.’ Zegt Emily en ze kijkt droevig naar de oreo. Door haar blik krijg ik meteen de slappe lach en al snel liggen we beide op de grond van het lachen.

En zo ging het de hele dag, Oscar heeft een paar keer moeten kijken of we niet dood gingen van het lachen. Emily bleef eten en ik heb haar benoemd tot mijn beste vriendin. Na het eten moest Emily naar huis, we stapte in bij Oscar en reden naar Emily’ s huis.

Vijf minuten later stappen we uit, we staan in de straat achter de onze, voor een vergelijkbaar huis als dat van ons. ‘We wonen dus blijkbaar dicht bij elkaar!’ Zeg ik enthousiast. ‘Ja ik zie het,’ antwoordt Emily, ‘Zal ik je anders morgen ophalen voor school? We beginnen het tweede uur.’ ‘Dat lijkt me super! Totdat ik mijn eigen auto krijg heb ik sowieso geen vervoer en ik wil Oscar niet tot last zijn.’ Zeg ik en ik zwaai naar Oscar. ‘Okay, dan haal ik je morgen om 9 uur op! Zorg dat je klaar staat!’ zegt Emily, ze geeft me een knuffel en loopt weg. Ik loop richting Oscar en samen rijden we naar huis.

Eenmaal thuis ren ik meteen naar boven, het is al half elf en ik heb geen zin om er als een zombie uit te zien morgen. Ik spring snel onder de douche en trek dan mijn pyjama aan. Ik kruip in bed en val al snel in slaap.

‘Heyhey’ zeg ik als ik de auto van Emily in stap. ‘Heyhey, lekker geslapen?’ vraagt Emily. ‘Ja gaat wel, zin in vandaag?’ vraag ik terug. ‘Jaah zeker! We hebben vandaag gym en dan gaat Chelsea zo voor schut staan!’ zegt Emily en ik kijk haar niet begrijpend aan. ‘Ohja dat weet je niet. Chelsea faalt heel erg in gym ook al is ze cheerleader. Ze zit in het team omdat haar vader een bekende sporter was en nu vind iedereen dat ze in het team hoort, maar ze kan niet eens een bal vangen, laat staan gooien!’ zegt Emily en ik krijg er een simpele “oh” uit.

Na een aantal lesuren is het eindelijk gym, ik moet toegeven dat het het leukste vak is op school. We zijn ons aan het omkleden in onze sportkleding en ik zie dat ieder meisje, van het cheerleader team, een blauw-wit rokje aan heeft. Vast de kleuren van de school. Ik doe gewoon mijn simpele zwarte Adidas shortje aan en een grijs hemd op aan. Ik doe mijn sportschoenen aan en mijn haar in een hoge staart. Als ik klaar ben wacht ik op Emily en als ze klaar is, lopen we samen de gymzaal in.

‘Okay mensen, we gaan vandaag naar buiten! Het is bloedheet hier dus kom op, snel snel snel!’ schreeuwt een man door de zaal, waarschijnlijk de gymdocent. Iedereen loopt door de deuren naar buiten en gaat op de tribune van het rugby veld zitten. ‘Oké mensen! We gaan vandaag de klas in drie groepen verdelen. Groep nummer één gaat cheerleaden,’ zegt de gymleraar en er klinkt gejuich over de tribune, ‘Groep nummer twee gaat voetballen,’ en meteen beginnen de jongens te juichen, ‘en groep drie gaat atletiek doen!’ en meteen zucht iedereen op de tribune. ‘Ach zo erg is atletiek toch niet?’ vraagt de gymleraar, ‘maar oké ik ga jullie nu een nummer geven en dan gaan jullie naar het juiste veld. Eén, twee, drie, één…’ En zo gaat het door totdat hij bij mij is. ‘Hey jou ken ik nog niet!?’ zegt hij op een vragende toon. ‘Dat klopt,’ antwoord ik, ‘ik ben Brooklyn en ik kom uit Chicago. Dit is mijn tweede dag, dus ja ik denk niet dat u me kent.’ ‘Oké Brooklyn, jij hoort bij groep twee, voetbal dus, heb je al een vriendin? Dan mag die mee in het groepje.’ Zegt de leraar. ‘Ja Emily.’ En ik wijs naar Emily. ‘Oké Emily jullie zitten bij voetbal! En ik ben John, noem me alsjeblieft bij mijn voornaam, ik haat mijn achternaam.’ Zegt John. Ik knik en loop met Emily naar het voetbal veld. ‘Okay, wij doen mee!’ zeg ik tegen de jongens en ze kijken me raar aan, inclusief Emily. ‘Wat? Heb ik iets van jullie aan?’ vraag ik. ‘De meisjes,’ zegt een jongen met zwart haar, hij lijkt me zo’n arrogant type, ‘zitten meestal aan de zijkant te kijken hoe wij, jongens, ons uitsloven met voetbal.’ Emily knikt instemmend. ‘Nou pech dan, ik doe mee! Ik vind een potje voetbal wel leuk!’ zeg ik en ik pak de bal uit de handen van de jongen en ren er mee naar het doel. ‘Gaat iemand me nog tegen houden of mag ik zo het doel in schieten?’ schreeuw ik naar de jongens terwijl ik voor het doel sta. Ze kijken me verward aan, maar gaan snel beginnen.

Nadat we de teams hebben gemaakt gaan we spelen, ik zit bij de betere jongens omdat ze denken dat ik niet kan voetballen en dat ze dan in de minderheid zijn. Helaas zit die arrogante zak in het andere team. ‘Oké jongens,’ zegt John die het veld op is komen om te fluiten, ‘jullie hebben de teams al gemaakt zie ik!’ ‘Ja en het is niet alleen jongens,’ zeg ik en John kijkt verward mijn kant op, ‘ík doe ook mee, dus het is jongens en meisjes of mensen, maar niet alleen jongens.’ John kijkt me raar aan. ‘Je moet het zelf weten dat je mee wilt doen, maar als je de jongens in de weg zit haal ik je er uit!’ ‘Mij best!’ zeg ik en John legt de bal in het midden. ‘Iedereen in de opstelling, het team met Brooklyn begint met de bal aftrappen en Brooklyn mag hem aftrappen!’ zegt John en ik hoor een paar jongens zuchten. Ik rol met mijn ogen en loop naar het midden, waar nog een andere jongen op me staat te wachten, om samen met mij af te trappen. ‘Als je dit potje voetbal voor ons verpest ben je dood, want we hebben niet vaak voetbal, dus waag het niet om het te verpesten!’ sist de jongen. ‘Oh geloof me, als ik mezelf voor schut had willen zetten met iets, dan had ik dat allang gedaan, dus nu aan de kant, want ik mag aftrappen!’ sis ik terug. De jongen schrikt en op dat moment gaat het fluitje. Ik trap de bal en ren richting het doel, ik ontwijk een paar spelers en trek een sprintje. Ik kom steeds dichter bij het doel en zie dat de jongens verbaast naar me kijken. Ik stop de bal en zet mijn voet erop. ‘Kijk ik heb geen zin in voetbal als jullie alleen maar gaan staren, dus ga voetballen!’ schreeuw ik en ik ren verder richting het doel. Ik ben dicht bij het doel en schiet, de bal vliegt naar de linkerbovenhoek en vliegt het net in. ‘Eén, nul!’ schreeuw ik over het veld heen en ik zie dat alle gezichten, van het hele sportpark, op me gericht zijn.

Na een kwartier gespeeld te hebben, en twee punten gescoord te hebben ben ik eindelijk weer aan de beurt. Ik krijg de bal en ren richting het doel. Ik zie in mijn rechterooghoek dat de zwartharige jongen op me afrennen. Ik ren sneller en ben net bij het punt dat ik wil schoppen, als ik een voet tegen mijn enkel voel. Ik vlieg door de lucht en val op de grond. Mijn enkel doet pijn en ik hoor een fluit. ‘overtreding, Victor!’ zegt John tegen de zwartharige jongen, en hij rent naar me toe. ‘Gaat het goed Brooklyn? Waar heb je last?’ vraagt John bezorgt. ‘Mijn enkel.’ Zeg ik half huilend, maar ik wil niet huilen. Ik moet hier een goed indruk maken. ‘Ik wil staan, wilt u me helpen?’ vraag ik aan John. ‘Ja tuurlijk! Kom!’ John tilt me omhoog en laat me staan. Ik wil een stap zetten, maar ik zak er meteen weer door heen en val op de grond. Dan wordt alles zwart en kan ik mijn ogen niet meer openen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[A/N] Heeeiiiii

 

Lang niet meer geüpdatet, I know….

 

Sorry daarvoor, ik had geen inspiratie maar nu wel weer en ik ga weer updaten!

 

En Super Super Super Super Super Super Super Super bedankt voor de over de 1K lezers!!!!!!!!

 

Comment~Vote~Follow

 

Ciao!!!!!!!!