Lucky me...

~Hoofdstuk 24~

~Emily P.O.V~

Ik zie de auto van Aiden al het schoolplein op rijden. Ik sta met Mike en Susan al bij de plek waar hij z'n auto altijd parkeert. Aiden parkeert z'n auto en stapt uit. 'Hey guys!' zegt hij en hij loopt naar de kofferbak, waar hij de rolstoel van Brooklyn pakt. Hij klapt de rolstoel uit en rijdt hem naar Brooklyn, die de autodeur al open heeft gedaan. Ik zie dat iedereen op het schoolplein nu naar ons kijkt, wat ook best logisch is als je een rolstoel ziet. Je wilt altijd wel weten wie er nu weer iets heeft. Brooklyn probeert uit de auto te komen, maar dat lukt niet echt. We lachen er om, maar Brooklyn kijkt naar ons met haar hou-op-of-ik-vermoord-je-blik en die is serieus echt eng. 'Kan iemand me misschien helpen? Ik ben een soort van gehandicapt nu en ik kan mezelf niet echt optillen, m'n armen zijn nog moe van het slapen.' Zegt ze met een schaapachtige glimlach. 'Sure ik help je wel.' Zegt Aiden en hij loopt naar Brooklyn toe. Hij tilt haar uit de auto in een bruidshouding alsof ze niks weegt, wat ik graag geloof, want ze is erg dun. [A/N ik heb geen idee hoe je dat zegt, maar ik bedoel dat hij z'n armen bij haar knieën en haar rug heeft...] Ze zouden zo'n schattig stel zijn, denk ik. Ik ga ze echt bij elkaar brengen, ze moeten bij elkaar! Ik glimlach en duw Brooklyn naar binnen, terwijl we worden nagekeken door het hele schoolplein. 'Waarom lach je?' Vraagt Brooklyn.

~Brooklyn P.O.V~

'Waarom lach je?' Vraag ik aan Emily, ze is zo aan het lachen zoals ze altijd doet wanneer ze een plan heeft, dat volledig gaat mislukken... 'Niks hoor,' antwoord ze vaag, 'helemaal niks.' Okay dan... 'Dus welk vak hebben we eerst?' vraag ik aan Emily. 'Ehh ik volgens mij hebben we een extra uur mentoruur gekregen deze week, om te praten over geweld op school..' 'Oh lekker dan..' zeg ik teleurgesteld, ik heb echt een hekel aan mentoruur, het is zo nutteloos. We lopen naar het lokaal en we gaan zitten, nou ja, ik zit al, maar Emily gaat zitten. 'Oké mensen, we gaan het vandaag hebben over geweld op school. Daar is een rede voor. Gister is er tijdens gym iets gebeurd in een klas, wat een gewonde heeft opgeleverd. Ik weet niet in welke klas het was, maar het hoort sowieso niet.' Begint mvr. Henderson. Ik steek m'n vinger op, hoe kan ze nou niet weten dat het in haar eigen mentorklas is gebeurd. 'Ja Brooklyn, wat is er?' 'Die gewonde zit in deze klas en ik ben vereerd om te zeggen dat ik het ben.' 'Oh, dat wist ik niet, sorry... wil je ons vertellen wat er precies is gebeurd?' ik zucht en begin aan het verhaal.

'Maar het was een ongeluk!' Schreeuwt Victor door de klas, hij is het er duidelijk niet mee eens met wat ik vertel. 'Dat was het niet Victor! Je hebt Brooklyn expres onderuit gehaald, omdat ze zogenaamd jullie potje voetbal verpeste!' schreeuwt Emily terug die zich er nu ook mee bemoeit, 'En raad eens... Brooklyn was beter dan de helft van jullie stomme team, het zou me niet eens verbazen als ze beter dan jou is!' Victor wordt boos bij het horen dat ik waarschijnlijk beter ben en staat op. Hij loopt boos naar Emily. 'Zeg dat nog eens,' sist Victor die aan haar haren trekt, 'of ik trek je haren eruit.' 'Het zal me niks verbazen als Brooklyn beter is in voetbal dan jij.' Zucht Emily en Victor trekt hard aan haar haren. 'Hé, laat haar los!' schreeuw ik boos, maar ik kan z'n aandacht niet krijgen. 'Victor' s moeder en mijn vader hebben iets samen!' schreeuw ik door de klas en meteen kijkt Victor me boos aan. 'Dat zou je aan niemand vertellen!' schreeuwt hij woedend. 'Nee ik heb niks gezegd, jij hebt me bedreigt dat je me zou vermoorden. Volgens mij zit er echt een steekje bij je los. Maar vermoord me maar, verneder me, wat je ook wilt, Maar Kom Niet Aan Mijn Beste Vriendin!' zeg ik kalm, wat als ik boos ben erg eng kan klinken en ik hoop dat het nu eng klinkt.

Zo is het ongeveer de hele les gegaan, eigenlijk de hele ochtend. Het is nu pauze en ik zit in de kantine met Emily. Aiden, Susan en Mike komen aanlopen, ze hebben gister Diana duidelijk gemaakt dat ze niet meer welkom in ons groepje is, omdat ze te veel dode zweer zaait. 'Heey we hebben gehoord wat er gebeurt is! Victor is een sukkel, laat hem achter je liggen!' zegt Susan als ze zit. 'Ja niks van aantrekken hoor.' Zegt Mike bemoedigend. Ze zijn hier zo aardig voor me. Met Emily kan ik gewoon super goed opschieten, Aiden brengt me naar school en is erg lief voor me, Susan geeft me goed advies en Mike is gewoon super aardig tegen me. Betere vrienden kan ik me niet bedenken, maar ja, dat dacht ik ook met Isa... 'Oh nee,' zegt Susan en ze kijkt geschrokken achter me, 'als je het over de duivel hebt! Daar komt Victor...' Ik kijk om en zie dat hij er inderdaad aankomt, met een dienblad vol met eten. 'Hoi Brooklyn, ik kwam alleen even wat eten brengen, ik hoop dat je het lekker vind.' Zegt hij en ik merk dat de hele kantine naar ons aan het staren is. Ik heb al zo'n idee wat er gaat gebeuren. 'Victor sta nou niet zo te treuzelen en gooi dat eten maar over me heen, ik weet al dat je dat wil doen, dus schiet even op...' zeg ik verveeld, maar wel zo hard dat iedereen in de kantine me kan horen. 'Zoals je wilt.' Zegt Victor en hij gooit zijn eten over me heen. 'Victor jij stomme sukkel! Had me gewaarschuwd dat het soep was! Dan had ik een plastic zak kunnen pakken voor mijn gips!' schreeuw ik woedend, m'n gips gaat nu stinken en is helemaal verkloot. Ik ben echt boos op hem en schop met mijn goede been bij zijn dierbare juwelen... 'Verdomme Brooklyn! Waar slaat dat nou op!?' vraagt Victor pijnlijk. 'Ik mag je gewoon niet.' Zeg ik simpel. 'Weet je Brooklyn. Ik denk dat je moeder blij is dat ze dood is, dat ze van je af is! Ik denk dat iedereen blij is die je kende dat je weg bent! Je bent een stomme bitch en niemand mag je! Waarschijnlijk is iedereen feest aan het vieren, omdat jij weg bent! En dat is wat wij hier allemaal ook zullen doen als je weg bent! Want geloof me, je gaat hier weg! Ik ga je het leven zo zuur maken dat je zou wensen dat je nooit geboren was!' schreeuwt hij naar me en de tranen rollen over m'n wangen. 'Dat meen je niet.' Zeg ik zacht. 'O ik meen het zeker wel!' zegt Victor, ik draai me rolstoel om en rol huilend weg.

Ik weet niet waar ik ben, maar na een tijdje rondrijden door de gangen heb ik een rustig plekje gevonden. Zou m'n moeder echt blij zijn dat ze van me af is? Mag niemand me? Zo zit ik een tijdje na te denken als ik opeens voetstappen hoor. Ik kijk de gang door en zie dat Aiden op me afloopt. 'Ik dacht al dat ik je hier zou vinden! Het is altijd rustig in de buurt van de oude bibliotheek.' Zegt Aiden en hij neemt plaats op het bankje waar ik mezelf ook op heb gekregen. 'Oh' komt er alleen maar uit m'n mond. Het is een tijdje stil, maar dan doe ik m'n mond weer open. 'Aiden?' vraag ik en hij kijkt op, 'Is mijn moeder echt beter af nu ze dood is? Mag niemand me?' Aiden kijkt geschrokken. 'Brooklyn, je moet één ding weten! Niemand is beter af zonder jou en als ik eerlijk moet zijn, iedereen heeft een Brooklyn nodig in zijn leven. Degene die je laten gaan, of je pijn doen zijn dom en zijn je niet waard.' Ik krijg tranen in mijn ogen, dat is het liefste wat iemand ooit tegen me gezegd heeft. 'Dankje,' komt er zacht uit mijn mond. 'Waarom zijn jullie er toch de hele tijd voor me? Ik voel me echt een wrok! Eerst gaat mijn moeder dood, dan kom ik er achter dat mijn vriendje vreemd ging met mijn beste vriendin en krijg ik te horen dat ik naar L.A moet verhuizen. Ik breek mijn been en eigenlijk verdien ik dit allemaal niet.' Ik begin nog harder te huilen. 'Dat is wat vrienden voor elkaar doen Brooklyn, ze zijn er voor elkaar en als ze dat niet doen is het niet een echte vriend.' Ik knik en kijk naar de muur tegenover me, naar het niets. 'Weet je waarom we vallen Brooklyn?' Vraagt Aiden uit het niets, ik kijk hem raar aan, maar schud van nee, 'Zodat we leren opstaan. Soms laat je leven je vallen, maar dan moet jij ervoor zorgen dat je het weer oppakt, dat je weer opstaat. Iedereen maakt het wel eens mee, jij nu wat meer de laatste weken, maar pak dan alle moed die je hebt bij elkaar en sta weer op, want het leven heeft je zoveel meer te bieden dan alleen maar teleurstellingen.' Ik kijk hem aan, in zijn mooie, chocolade bruine ogen. Op één of andere manier weet hij me altijd weer op te beuren, hoe doet hij dat toch?

'Dankje Aiden.' Zeg ik en ik geef hem een knuffel, waardoor hij ook onder de etensresten zit.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[A/N] Hellooow peeps,

Ik ben zo blij met jullie! Ik heb sinds de vorige keer dat ik een nieuw hoofdstuk online heb gezet (zes dagen geleden), er al 1000 reads bij!!!!!!!

Ik hou van jullie, echt waar <3

Dat was het wel weer...

Comment~Vote~Follow

Xx