Lucky me...

~Hoofdstuk 16~

De begrafenis is afgelopen, Liam en Isa waren heel lief voor me en hebben me iedere keer getroost toen ik moest huilen. Ik heb ze nog niet verteld dat ik moet verhuizen, dat wil ik zo meteen vertellen, als ik alleen met ze ben. Misschien willen ze me ook wel helpen met mijn spullen in pakken, dat zou wel heel veel tijd besparen! Ik heb met ze afgesproken bij een bankje, waar we eerder deze dag ook hebben gezeten.

Isa en Liam zitten er als het goed is, maar ik moet nog een condoleance houden, je weet wel, dat mensen gecondoleerd gaan zeggen en dan weg gaan om alle nootjes op te eten die op tafel liggen. Ik moet iedere keer huilen als iemand op me af komt lopen om me te condoleren. Deels omdat ik mijn moeder echt heel erg mis en deels omdat ik niet naar Los Angeles wil.

Als de condoleance is afgelopen loop ik naar het bankje, over een grind pad, met naald hakken.. Een tijdje loop ik best goed en loop ik best snel, want ik wil wel dat ze er nog zijn als ik het nieuws vertel en dat ze me morgen niet opeens niet meer zien op school. Maar als sukkel die ik ben struikel ik over een tak, die op het grindpad ligt, en beland ik op de grond. Daar lig ik dan, plat op mijn buik op een grindpad. Het zag er vast heel debiel uit dat ik zo viel… Ik draai me om en ga gewoon zitten. Ik zie dat mijn handen een beetje beschadigt zijn, maar mijn knieën zijn er erger aan toe, er zitten allemaal sneetjes en ze bloeden als gekken.

Na een minuut bijkomen sta ik weer op, ik loop moeizaam, maar het lukt. Waar blijft mijn geluk als ik het het hardst nodig heb!? Ik kijk goed waar ik loop en let op de grond. Ik moet het pad gewoon volgen en dan kom ik bij het bankje.

Na nog een paar minuten lopen ben ik bij een bocht en daarna is het bankje, waar als het goed is Liam en Isa zitten. Ik loop de bocht om en zie een stelletje op het bankje zitten. Ik ben te ver weg om te zien wie het zijn, maar ik zie wel dat ze best heftig aan het zoenen zijn. Op een begraafplaats ga je toch niet zoenen!? Ach ja, moeten zij weten.

Ik kom steeds dichterbij, wat wel langzaam gaat vanwege mijn knieën. Ik ben van plan om ze gewoon voorbij te lopen, maar ik ga wel naar ze kijken en hopen dat ze er ongemakkelijk van worden. Als ik voor ze sta blijf ik even kijken en dan valt me iets op. Dat zoenende stelletje is niet zomaar een zoenend stelletje! Het zijn mijn vriendje en…. Mijn beste vriendin! Beter bekend als Liam en Isa!

‘What the hell heeft dit te betekenen!’ schreeuw en huil ik door elkaar, ik had niet eens door dat ik aan het huilen was. Liam en Isa kijken geschrokken op. ‘Oh Brookie, dit is niet wat je denkt wat het is!’ probeert Liam, maar ik onderbreek hem meteen. ‘Oh nee? Ik zie jullie hier aan elkaar vast geplakt zitten en hebben niet eens door dat ik hier sta of er ieder moment aan kan komen. Liam je hebt me bedrogen! Hoe lang is dit al gaande?’ vraag ik huilend, ‘Weet je? Ik hoef het niet eens te weten! Liam het is uit! En van jou Isa, ik had hoger van je verwacht! Hoe kon je? Ik ben je beste vriendin, je kon het me toch gewoon vertellen! Dan had ik het meteen uitgemaakt met die sukkel! Ik was gewoon je f*cking beste vriendin!’ Zeg ik met nadruk op was. Ik huil nog steeds en ik moet heel even wachten om verder te gaan.