Mission (almost) impossible

Hst. 4

P.O.V Scarlet

Mijn ogen worden groot, en mijn mond valt open van verbazing. voor mij, zit namelijk een jongen. een NAAKTE jongen. ik knipper, om er zeker van te zijn dat ik het goed zie. ik neem de jongen in me op. hij heeft lichtbruin haar, grote groenblauwe ogen en scherpe hoektanden. op de een of andere manier doet hij me denken aan een hond. hij gromt nog steeds. "Wie ben jij?" vraag ik rustig. de jongen ontbloot zijn hoektanden, trekt zijn neus op en gromt nog harder. "rustig, rustig..." fluister ik, en ik begin achteruit te lopen, gebarend dat de jongen niet dichterbij moet komen. maar (natuurlijk) de jongen komt wel dichterbij. op handen en voeten, en nog steeds grommend komt hij op me af. "eh... eh, blijf... brave hond..." zeg ik stotterend. de jongen gromt weer. dan draai ik me in een beweging om en begin te rennen. de jongen maakt een soort grom-blaf-achtig geluid en komt achter me aan op handen en voeten. ik kijk achterom. "AAAAAAHHHRGGGHHH!!" ik gil. de jongen begint nu te blaffen. "Help, Grell, heeeeeelp!!!" krijs ik. ik ren alsof mijn leven er vanaf hangt. (wat waarschijnlijk ook zo is) "Grell!" Schreeuw ik nog een keer zo hard mogelijk...

P.O.V Grell

Ongeduldig sta ik bij de koets te wachten. het is al een half uur geleden sinds Scarlet weg is gegaan. "What the fuck is ze ooit aan het doen?" Zeg ik in mezelf. dan hoor ik gesmoord geschreeuw. ik spits mijn oren. "Grell! heeeeeeeelp!!" ik ren de struiken in, en ga op zoek naar Scarlet. ik spring over bosjes, en laaghangende takken en sla bladeren opzij. "Grell!" hoor ik weer. dan zie ik Scarlet rennen. maar ze is niet alleen. achter haar aan rent een jongen. een naakte jongen. ik word ontzettend jaloers. "hé, laat mijn vriendin met rust!" roep ik hysterisch tegen de jongen. hij staat even stil, maar komt dan naar mij toe. "Grell! Kijk uit!" roept Scarlet. "Oh my..." zeg ik bang. dan begint de jongen te janken. ik word nog banger. hij lijkt net een wolf! dan begint hij van vorm te veranderen. ik en Scarlet kijken elkaar aan, en kijken dan weer naar de jongen. nou ja, het WAS een jongen. hij is veranderd in een hond, met het formaat van een paard! hij is wit met bruine vlekken, hij heeft pluizige bruine oren en zijn bruine pony is zo lang dat je zijn ogen niet kan zien. ik kijk naar de hond. de hond begint te blaffen. ik heb sta net op het punt om het uit te schreeuwen van angst, maar dan komt Scarlet in actie. "Koest! Af!" roept ze. de hond staat stil, kijkt naar Scarlet en heft zijn poot op. "Stoute hond!" de hond houdt zijn kop schuin, alsof hij luistert. "Ga zitten." zegt Scarlet. de hond luistert niet. "ZIT!" roept Scarlet. de hond gaat zitten. Scarlet loopt naar de hond toe, en aait hem. "zo ben je braaf." de hond kwispelt, en geeft haar een lik over haar gezicht. Scarlet giechelt. ik kijk haar met open mond aan. "hoe deed je dat?" vraag ik verbaasd. Scarlet haalt haar schouders op. "ik ben altijd al goed geweest met dieren." Ze wendt zich weer tot de hond. "heb je een naam?" de hond kijkt haar aan en schudt dan langzaam zijn hoofd. "Dan noem ik je Crash." Zegt Scarlet vastbesloten. "Wacht even, je wilt hem serieus HOUDEN?" vraag ik nog verbaasder aan Scarlet. Ze knikt. "Ja, waarom niet? ik heb altijd al een hond gewild." ik knik. "Oké. maar hoe nemen we hem mee? zo'n groot beest past niet in de koets." Scarlet kijkt me aan alsof ik net iets heel erg doms heb gezegd. "hij kan toch zijn mensengedaante aannemen?" zegt ze. ik lach. "Oh ja!" Scarlet kijkt naar Crash. "Crash, word een mens!" zegt ze tegen hem. Crash kijkt haar vragend aan. Scarlet zucht. "Transformeer." Er gebeurd nog steeds niks. Ik lach. "het lijkt erop dat hij geen zin heeft, Scar." Scarlet kijkt me aan. "hij moet wel." Ze kijkt waarschuwend naar Crash. "Crash... word een mens, NU!" Crash kijkt haar aan, maar doet dan braaf wat ze zecht. Scarlet aait over zijn hoofd. "brave jongen." Crash kijkt blij. "Kom je?" vraagt Scarlet en ze loopt weg, op de voet gevolgd door Crash.