ZOR AŞK ~2~

3 - Paramparça

Herkese yeniden merhaba!

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın

Diğer hikayem olan KAYLA'ya da bakabilirsiniz.

SINIR 320 VOTE 320 YORUM

İyi okumalar

  Donmuş bir şekilde Bulut'a bakıyordum.
-"Ne?"
Diye sordum korkutucu soğukluktaki sesimle. Benden boşanmak mı istiyordu ben mi yanlış duymuştum?
-"Boşanmak istiyorum Ekin."
Diye tekrarladı. Sakin olacaktım.
Sinirimi yansıtmamaya çalışacaktım.
-"Ben istemiyorum, onu ne yapacağız?"
Diye sordum bu sefer.
-"Dava açacağım Ekin. Bunu aslında Yaman doğduğu zaman yapmam gerekirdi. Geç bile kaldım."
Beni çıldırtıyordu! Bunu kim bilir ne zamandır planlıyordu.
-"Öyle mi? Nasıl olacak o? Hiçbir yere gitmene izin vermem."
-"Avukatım var! Vekalet veririm gerekirse ama artık seninle aynı evde de yaşamayacağız!"
Kahkaha attım.
-"Öyle bir dünya yok! Hayal kuruyorsun Bulut."
-"Ne yapacaksın, yine her zaman yaptığını mı? Zorla evde mi tutacaksın beni?"
-"Gerekirse."
-"Seni istemiyorum Ekin anla artık! Eski evime taşınacağım!"
-"O evde en son köpeğinin kopmuş kafası vardı, unuttuysan!"
O kadar öfkeliydim ki kontrol etmekte zorlanıyordum.
-"O da senin-"
Ağzının kapattım.
-"Bir daha senin yüzünden deme. Çok ciddiyim, canını yakmak istemiyorum! Yeter artık, benim de insan olduğumu unutma!"
Üzerine çullanmıştım bunu derken.
-"Uzaklaş.."
Dedi fısıltı gibi çıkan sesiyle. 
-"Şimdi uzaklaşacağım. Sen de o siktiğimin telefonuyla hiçbir sikim yapmayacaksın anladın mı beni?"
Korkuyordu ama direniyordu.
-"Senden ayrılacağım!"
-"Ben anlatamadım galiba!" Diye bağırınca gözlerini kapattı. Elimi saçına götürdüm. "Ölürsün." Dedim arkasından da. Yutkundu. "Benden ayrıldığın gün ölürsün!"
-"Herkes gibi yaşarım. Hiçbir şey ol-"
-"Sen herkes değilsin! Kendi başına defolup gittiğin saniye parçalarını toplarım İstanbul'un 7 tepesinden! Aptal mısım hala neden anlamıyorsun?"
Bağırmıştım.
-"Ekin üstümden kalk lütfen!"
-"Daha öncesinde başına gelenleri unuttun mu? Kerem'in yaptıklarını? O zaman senin gerizekalılığın yüzünden herkes ölüyordu, hatta birisi öldü bile! Hatırladın mı?"
Beni ittirmeye çalıştı.
-"O evde kalacağım. Eve adamlarını gönderirsin, güvende oluruz."
-"Olursunuz? Siz kim?"
Çenesi titriyordu, ağladı ağlayacaktı.
-"Yaman da benimle gelecek."
-"Asla. Asla izin vermem."
-"Ekin o daha çok küçük. Annesine ihtiyacı var!"
-"O zaman annesi yanında kalacak. Öteki türlüsü yok Bulut. Beni yapmak istemediğim şeylere zorlama."
Dedim ve yataktan kalkıp gittim. Aşağı inerken arkamdan o da çıktı.
-"Yapamazsın, çocuğumu benden ayıramazsın!"
-"Ben senden ayırmıyorum Bulut. Eğer ayrılırsan sen onu bırakmış olacaksın."
Dedim arkamı bile dönmeden merdivenlerden inerken.
-"Çocuğumun düzgün bir hayatı olacak! Seninle büyümeyecek!"
-"Eğer gerçekten bu şekilde devam etmek istiyorsan sen bilirsin. Davayı aç, seni bağlayacak değilim Bulut. İstediğin buysa yapabilecek bir şeyim yok. Benden bu kadar."
Dedim ve kapıdan çıktım.

   Arabama ilerlerken arkamdan Bulut'un bağırmasıyla durdum. Kısacık geceliğiyle arkamdan gelmişti! Hızla geri dönüp onu kolundan tuttum ve salona kadar götürdüm.
-"Dışarda o kadar koruma varken bu halde dışarı nasıl çıkıyorsun!?"
-"Beni dinlesen çıkmazdım!"
-"Ne diyeceksen de!"
Durdu durdu hiçbir şey söylemedi. "Söylesene Bulut!" Diye bağırdım tekrar.
-"Yok bir şey."
Dedi ve kalkıp yukarı gitti. Anlamıyordum. Ne yapmak istiyor gerçekten anlamıyordum!

Dafne'den

   Tek başıma geçirdiğim ilk günün ardından tekrar yalamayacağımı anlamıştım. Olmuyordu, burda kalmak istemiyordum! Her ne kadar kocaman bir daire gibi olsa da burası bana iyi gelmiyordu. Uğur beni bırakıp gitmişti zaten. Onu aramak da istemiyordum. Dışarıdaki hemşirelere seslendim. Kolumu açmalarını istiyordum, tuvalate gideceğimi söylemiştim.