ZOR AŞK ~2~

4 - Zehirli İlişkiler

Herkese yeniden merhaba!

Yeni bir bölüm daha sizlerle!

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve duyurulardan haberdar olmak için porfilimi takip etmeyi unutmayın!

Keyifli okumalar!

Ekin'den

  Sabaha kadar kapının önünde oturmuştum. Başımı ellerimin arasına almış kahrolmuştum pişmanlıktan. Bulut ise ne tek bir laf etmişti ne de bir tepki vermişti. Sabaha karşı Yaman ağlayınca kapının kilidi açılmıştı. İkimiz de Yaman'a koştururken Bulut yüzüme bile bakmadan beni geçti ve gözyaşlarını silip oğlumuzu kucaklayarak sallamaya başladı. Kendisi de ağlıyordu ama Yaman'ı avutmaya çalışıyordu. En kötüsü benim diyecek tek bir kelimem bile yoktu. Kenarda duruyordum öylece.

  Bulut Yaman'ı emzirmeye başlamıştı. Bana arkası dönüktü tüm bu süre içerisinde. Yaman doyunca onu uyutup beşiğine geri yatırmıştı. Odanın kapısından çıkar çıkmaz tutmuştum kolundan. Konuşmamız lazımdı.

-"Bulut, özür dilerim ben sana vurmak istememiştim."
-"Bırak beni Ekin."
 dedi kırgın bir ses tonuyla ve kolunu çekiştirdi.
-"Hayır olmaz. Bulut bir anda yanlışlıkla oldu yemin ederim! Günlerdir o kadar çok üstüme gelince.."
-"Sen de bana vurarak susturmakta mı buldun çözümü?"
-"Özür dilerim Bulut!"

Başını iki yana salladı. 

-"Söyle adamlarına bizi bıraksınlar."
-"Bulut-"

lafımı dinlemedi bile.

-"Seninle artık bir an bile aynı evde kalmayacağım. Bitti Ekin!"
-"Yaman'ı alamazsın.."
-"Alırım. O benim oğlum ve babasının onu nasıl yetiştireceği belli. O yüzden alırım!"

Dedi ve eşyalarını kenara götürdü. Ardından Yaman'ı kucakladı. Yeniden uyuyan Yaman uyanınca ağlamaya başlamıştı. Onu da güzelce giydirip kendi de montunu giydi. Yaman'la valizi aynı anda taşıyamazdı. Elindekini almak istedim.
-"Dokunma!"
Diye bağırdı. O bağırınca Yaman daha çok ağlamaya başlamıştı.
-"Yaman'ı tut sen, ben valizleri  taşırım inat etme!"
Dedim ve elindekileri aldım. Aşağı indiğimizde arabayı getirmelerini söyledim korumalara. Ben bırakacaktım. En azından iyi olduklarını eve yerleştiklerini görürdüm. "Ayşe de sizinle gelecek." Dedim. Tek başına bebeğe bakması zor olurdu hem de evin içinde bana Bulut'un nasıl olduğunu söylerdi. En azından içim rahat ederdi.
-"İstemiyorum kimseyi!"
-"Tek başına her şeye yetişemezsin Bulut."
-"Yetişirim!"
-"Eğer gitmene izin vermemi istiyorsan şartları kabul edeceksin."
Tiksinircesine bana baktı.
-"Senden nefret ediyorum!"
Dedi ardından ve kapıdan çıktı. Eşyalarını yerleştirdim, o Yaman'la beraber arka koltuğa oturmuştu. 4 araba gidecektik. Biz hariç kalan üçünde korumalar vardı. Dördüncü araba yardımcı kadını getirecekti.

  Eve gelene kadar tek kelime etmemişti. Bir kelime çıkar ağzından belki diye gözlerinin içine bakmıştım yol boyunca. O kadar pişmandım ki... Sadece çok fazla gelmişti bir anlığın, o kadar ağır sözler söylüyordu ki bana aylardır... Hem Bulut'la uğraşıyordum, hem baba olmaya çalışıyordum, hem ailemi güvende tutmaya çalışmam lazımdı, öteki yandan Uğur ve Dafne'nin sorunları vardı... Ben de yorulmuştum.

  Eve vardığımızda bavulları alıp kapıyı açtım.
-"Beşik bile yok burda, Yaman nerede yatacak?"
Diye sordum. Eve geri gelmelerini çok istiyordum. Hatta sadece eve geri dönmelerini istiyordum.
-"Yanımda yatar."
Dedi ve birkaç adım attı. Baktığı ilk yer mutfak olmuştu. O olaydan sonra temizletmiştim tabi ama o manzarayı unutabileceğini sanmıyordum. Yukarı kata çıkarken ben de arkasından valizlerle gittim. Burası bir zamanlar bizim yatak odamızdı. Burda olduğumuz zamanlar ne kadar mutluyduk... Bir de şimdiki halimize bakıyordum da!