beyond us

5

Σηκώθηκα πάνω ..δεν είχα καμία δουλειά πλέον στο ίδιο δωμάτιο μαζί του .Δεν υπήρχε τίποτα να με κρατήσει εκεί .Σηκωθηκα πάνω και πήγα να αρπάξω με βιαστικές κινήσεις την τσάντα μου από το πάτωμα.Εκεινος παρέμενε σιωπηλός ομως μόλις διέκρινε την κίνηση των χεριών μου να αρπάξουν την τσάντα μου,κράτησε τους καρπούς και των δυο χεριών μου με τα δάχτυλα του.Με την κίνηση του ,το πρόσωπο μου μόρφασε φανερώνοντας ποσό πολύ είχα θυμώσει μαζί του,για την κριτική του και για το θράσος του να με πιάσει .

-«Τι κανείς;» είπα και είμαι σίγουρη πως φώναξα.
Εκείνος φαινόταν μετανιωμένος και παράλληλα τόσο απορημένος από την συμπεριφορά μου.Αλλα δεν άφηνε τους καρπούς μου με αποτέλεσμα τα χέρια μου να βρίσκονται εγκλωβισμένα στα δυνατά μεγάλα του χέρια. Παρεμενε σιωπηλός .Δεν με κρατούσε δυνατά ..αλλά ήθελα να ξεφύγω από το έντονο κράτημα του.Δεν ήθελα να με αγγίζει χωρίς την θέληση μου.

Δεν μπορούσα.Ασφυκτιουσα.Ξερω ήταν ένα απλό κράτημα .Τιποτα παραπάνω.Εκεινη την στιγμή τουλάχιστον.Ομως δεν το ήθελα ,ήταν σαν εγκλωβισμός .

-«Ναντιν σε παρακαλω ,ηρέμησε».Η φωνή του καθησυχαστική ,ήρεμη.Καποιος αλλος στην θέση του θα χε καλέσει τον κύριο Μαρκαθεν για μα μου δώσει χάπια η αγωγή . Δεν μπορούσα να ηρεμήσω και εκείνος δεν άφηνε τα χέρια μου.Ξαναεπεσα στο πάτωμα κάτω δίπλα του.Εκεινος άφησε τα χέρια μου.Τυλιξα τα χέρια μου γύρω από τα γόνατα μου και τα έφερα κοντά μου .Ενιωσα τόση πίεση ,χωρίς να ξέρω γιατί .Δεν ξέρω αν φταίγαν τα λόγια του ,η πίεση του να ανταποκρίνομαι στα ενδιαφέροντα των συνομιληκων μου η το άγγιγμα του.Εκεινος με κοιτούσε ,δεν μίλαγε αλλά με κοιτούσε.Ενιωσα την επιθυμία να κλάψω ,και δεν με νοιαζε τίποτα ,ούτε το αν ο Ιβαν θα με ξανάβλεπε να κλαιω ούτε τίποτα .Εχωσα το κεφάλι μου στις παλάμες μου και άρχισα να κλαιω ,βγάζοντας όλη την πίεση .Ο Ιβαν είχε πλέον τρομαξει με την κατάσταση μου.Με το που με ειδε να κλαιω με πλησίασε.

-«Ναντιν,...μα Ναντιν γιατί κλαις ;»η φωνή του ανήσυχη.Δεν είδα την έκφραση του αφού τα μάτια μου ήταν κλεισα μέσα στις παλάμες μου.Ενιωσα το χέρι του στον ώμο μου ,δεν το απομάκρυνα.

-«Συγγνώμη ,συγγνώμη δεν ήθελα να σε κρίνω ...έχεις δίκιο ...έχεις δίκιο ποιος είμαι εγώ για να εκφέρω άποψη με συγχωρείς πραγματικά».

Απομάκρυνα τα υγρά χέρια μου από τα μάτια μου.Κοιταζα πλέον το γυμνό ξύλινο πάτωμα και περασα μια τούφα από τα ξανθά μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου αφού έμπαινε μέσα στα μάτια μου. Σηκωσα ομως γρήγορα το κεφάλι μου για να κοιτάξω τον μετανιωμένο Ιβαν.Μολις αντίκρισα το βλεμμα του ,ήταν προβληματισμένο καθώς γουρλωσε στιγμιαία τα Μάτια του όταν αντίκρισε τα κόκκινα πρησμένα από το κλάμα δικά μου.Αισθανθηκα την ανάγκη να απολογηθώ ...για το ότι έκλαψα μπροστά του και το εβγαλα πραγματικά από μέσα μου.

-«Όχι..Ιβαν .. δεν έκανες τίποτα.Μην ζητάς συγγνώμη που είπες την αλήθεια ...εγώ συγγνώμη για την δραματική στιγμή που είδες μόλις τώρα»είπα και ρούφηξα την μύτη ενώ παράλληλα σκούπισα το τελευταίο δάκρυ που χε πέσει στο μάγουλο μου.Το περίεργο με τον Ιβαν ήταν ότι παρακολουθούσε και προσεχε την κάθε μου κίνηση,το κάθε τι που έκανα με τα χέρια μου.

-«Μην απολογείσαι ...δεν ξέρω τι φορτίο κουβαλάς ..ομως ειλικρινά έπρεπε να ξεσπάσεις»είπε σταυρώνοντας τα χέρια του στο γεροδεμένο στηθος του.

Θα με έχει περάσει για διαταραγμένη ψυχολογικά προσωπικότητα..λες και δεν είμαι ..δεν ξέρω που αποδίδονται αυτές οι κρίσεις που παθαίνω ..η καταρράκωση ..το μισος για τον εαυτό μου,η ντροπη για την ίδια μου την υπόσταση.Ντρεπομαι τόσο πολύ αυτή την στιγμή ,και αν πάει και το πει στους φίλους του ;σε οποιονδήποτε αλλον;θα καταστραψει ακόμα περισσότερο την ήδη κατεστραμμένη φήμη μου.Γιατι ξέσπασα;Δεν μπορω να κλάψω μπροστά στην μαμά μου ,γιατί μπροστα σε αυτόν δεν συγκρατήθηκα.

-«Ευχαριστω ,πραγματικά ευχαριστω Ιβαν»κατάφερα μόνο αυτό να πω και του χαμογέλασα θλιμμένα.Τα χαρακτηριστικά του μαλακωσαν ,έχοντας πλέον την γλυκύτητα ενός μικρού παιδιού.Εγειρε το κεφάλι του ,χαμογελώντας μου και εκείνος άχνα

Φανερωσα τον εαυτό μου κλαίγοντας μπροστά του, και εκεινος έκανε τον αρρωστημένο πόνο μου χαμόγελο...