beyond us

8

(Ακούστε παράλληλα)

Αφησα τα μαλλιά μου κάτω να πέφτουν ελαφρά λιγο κάτω από το στηθος μου ,με τις φυσικές ξανθές τους μπούκλες .Φόρεσα ένα λευκό στενό τυραντακι και το αγαπημένο μου ψηλόμέσο τζιν.Σκεφτηκα να φορέσω ένα από τα πολύ φαρδιά  φουτερ μου από πάνω αλλά είχε έτσι κιαλλιως παρά πολύ ζέστη και ένιωθα με το τυραντακι ,θα μπορούσα να πω ότι κολάκευε πολύ περισσότερο το σώμα μου και το στηθος μου,χωρίς να είναι αποκαλυπτικό.Βαφτηκα ελάχιστα Πηρα το κινητό μου και κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα ,η παρουσία της μαμάς μου να κάθεται με τον υπολογιστή της στο μικρό μας σαλόνι διέκοψε την πορεία μου προς τα έξω.

-«Για που το βαλές μικρή πεντάμορφη;»είπε η μαμά μου και πήρε τα Μάτια της από τον υπολογιστή που φαινόταν τόσο απορροφημένη από αυτόν.Γυρισα και την κοίταξα με δυσανασχέτηση καθώς δεν πολύ έδινα σημασία στα λόγια της.

-«Είναι πολύ ωραία αυτά που φοράς ,αναδεικνύουν το σώμα σου»συνεχισε και στα λόγια της χαμογέλασα άχνα τρίβοντας τον ώμο μου.

-«Σε ευχαριστω» κατάφερα να πω και εκείνη έγνεψε κοιτάζοντας τις άκρες των δαχτύλων της ,φανερώνοντας την έντονη αμηχανία της .

[...]

Μόλις έφτασα στο πάρκο ,έμεινα να το παρατηρώ σαν να ήταν η πρώτη φορά που πήγα .Σε αυτό το πάρκο είχαν θαφτεί τα παιδικά μου χρόνια .Οι παλιές μου παρέες ,το κρυφτό και τα διαφορά παιχνίδια που παίζαμε όλα τα παιδιά .Οταν ήμουν μικρή ερχόμασταν συνέχεια με την μαμά μου ,κάναμε κούνια και τρώγαμε παγωτό ,αυτό γινόταν κάθε εβδομάδα.Το πάρκο είναι πολύ μεγάλο και είμαι ευγνώμων που υπάρχει και σπαει την μονοτονία της γκρίζας πόλης μας.Ειναι καταπράσινο με πολλά λουλούδια.Υπηρχαν ενθουσιασμένα γλυκα παιδιά που έπαιζαν στην παιδική χαρά  ,απλοί έφηβοι που συζητούσαν  ,ενήλικες που πρόσεχαν τα παιδιά τους η βρίσκονταν μόνοι τους λογικά γιατι είναι ένας  γαλήνιος χωρος αναψυχής για όλους.

Προχώρησα και είδα τον Ιβαν να κάθεται σε ένα παγκάκι μόνος του ακούγοντας μουσική .Τα χέρια του στηρίζονταν στα γόνατα του και με τις παλάμες του κρατούσε τα μάγουλα του προσώπου του .Φαινοταν τόσο σκεπτικός ,η απλά είχε βαρεθεί να περιμένει,ομως δεν άργησα.Περασα μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου ,πηρα μια βαθιά ανάσα ,έστρωσα την μπλούζα μου και κατευθύνθηκα προς το μέρος του.Μολις με αντιλήφθηκε πήρε τα χέρια του από τα μάγουλα του και με κοίταξε κάπως έκπληκτος .Ισως να φταίει ότι με ειδε πολύ πιο περιποιημένη από συνήθως,όχι ότι απέχω και πολύ από την καθημερινή μου εμφάνιση.

Το θυμαμαι εκείνο το βλεμμα του.Οταν μπήκα στο οπτικό του πεδίο,σήκωσε το κεφάλι του αργά από το πρόσωπο του.Με κοίταξε.Παρατηρησα την διαστολή της κόρης του ματιού του όταν τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου.Με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια ,το βλεμμα του ένιωσα ότι ακολουθούσε κάθε στοιχείο του προσώπου μου και του κορμιού μου.Ενιωσα το δέρμα μου να ζεσταίνεται  ...από την ντροπη;....

-«Εμ γειαα» είπα και ένιωσα ότι ακούστηκα σαν ηλίθια που δεν μπορεί να μιλήσει.Εκεινος μου έκανε νεύμα να καθησω δίπλα του στο παγκάκι.Υπακουσα στην προτροπή του και έκατσα δίπλα του οκλαδόν στο παγκάκι.

-«Τι κανεις ,Ναντιν;»με ρώτησε και έγειρε το κεφάλι του προς το πρόσωπο μου.
-«Μια χαρά εσυ;»είπα και χαμογέλασα αφήνοντας τα δόντια μου ελεύθερα ,σχηματίζοντας για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ένα πραγματικό χαμόγελο ,ούτε αμήχανο ούτε αχνό,ένα πραγματικό χαμόγελο .

-«....Έχεις πολύ ομορφο ...χαμόγελο.....θα έπρεπε να χαμογελάς πιο συχνά»είπε λεηλατώντας την φωνή του χωρίς να κοιτάζει πλέον τα μάτια μου αλλά μόνο τα χείλη μου.Πρωτη φορά στην ζωή μου κάποιος άνθρωπος μου το λέει αυτό .Ο μόνος άνθρωπος που μου έκανε ποτέ κομπλιμέντα ήταν η μαμά μου,αλλά ποτέ δεν της έδινα σημασία.Ενιωσα ένα ρεύμα να διαπερνάει όλο μου το σώμα .Ξαφνικα πήγαζε από μέσα μου η επιθυμία να κρυφτώ ,να μην με βλέπει .Δεν μπορω να πιστέψω ότι μου έκανε κοπλιμέντο...ήταν τόσο γλυκό...δεν το περίμενα ...ίσως ήθελε απλά να πει κάτι καλο για να έχουμε μια καλή συνεργασία...μήπως όντως είναι ωραίο το χαμόγελο μου;τι να του πω ;και συ έχεις πολύ ομορφο χαμόγελο ;έχει ...έχει πραγματι πολύ ομορφο χαμόγελο ...είναι πανέμορφος ...αλλά εμένα θα περίμενε να του το πω ;λες και δεν το χει ξανακούσει από όλα τα κορίτσια του σχολείου...Η ντροπη μου γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη..

Πάντα μου έλεγε ότι δεν το έχασα ποτέ ..πάντα μου λέγε ότι δεν έχασα ποτέ το χαμόγελο μου....Βρισκοταν κάτω από την μύτη μου...απλά το είχα ξεχάσει ...

Ένιωσα τα μάγουλα μου να καίνε , να με καίνε.Σιγουρα είχα πάρει εκείνο το ροζουλι χρωμα που είναι πολύ έντονο .Το παίρνω κάθε φορά που ντρέπομαι για κάτι.Δεν ξέρω γιατί ντράπηκα ...ίσως επειδή είναι ένα κοπλιμέντο χωρίς βάση .

-«Σ-ε  ευχαρι- στω Ιβαν».Μολις τραύλισε.Εγινα πάλι ρεζίλι ...μα γιατί τραύλισα...μου ταν τόσο δύσκολο να πω ένα απλο ευχαριστω; χωρίς να γελοιοποιηθω;

Ευχαριστω που με στηρίζετε τόσο πολυ ,αν και η ιστορία δεν παρακολουθείται από πολλά άτομα ...το γουατπαντ μας στηρίζει στην θέση #2 ,πραγμα πολύ τιμητικό.Υποσχομαι ότι από το επόμενο κεφάλαιο θα είναι πολύ πιο μεγάλα τα κεφαλαία σε έκταση ώστε να προχωρήσει η ιστορία μας μιας και δεν έχει αγγίξει ούτε την αρχή της ❣️❣️