Σελίδες αυτών που ερωτεύτηκαν βουβά

🌪

Δε μπορούσα να πληγωθώ λιγότερο

Όταν με κοίταξε με εκείνο το σβησμένο βλέμμα

Μετά από τα τόσα πυρωμένα

Δε έμαθα ποτέ ποιος ήταν το νερό που έσβησε τη φωτιά του για 'μένα

Ή αν ήμουν εγώ που του την έκλεψα όλη

Γιατί μου άρεσε το πως έλαμπαν τα μάτια του

Με προσμονή, με πόθο, με επιμονή

Πλέον είναι απαθές,αδιάφορο

Σε λίγο καιρό,σε λίγα χρόνια έγινε κι άγνωστο.

Τον πέτυχα σε κάτι διακοπές αλλά τα μάτια του δε στάθηκαν ούτε δευτερόλεπτο πάνω μου

Είχα γίνει μια άγνωστη ξανά

Μόνο που αυτήν την φορά δεν θα άλλαζε το γεγονός αυτό

Είχαν ήδη αλλάξει πολλά από την πρώτη φορά που ήμασταν δυο άγνωστοι

Μα κι η δικιά μου η φλόγα αφού με άφησε με έκαιγε

Με έκαιγε για πολύ καιρό μαζί με εκείνη της αμφιβολίας

«Εγώ φταίω;»

Κατάφερα όμως στην τελική να συγχωρέσω τον εαυτό μου γι' αυτήν την μικρή σκέψη-ενοχή

Κι άφησα τον εαυτό μου πάλι να ερωτευτεί και να αγαπηθεί

Αλλά το ερώτημα ακόμα μου προξενούσε περιέργια

Η άγνοια έτρεφε τις δεύτερες σκεψεις

Μα είχαν ξεθωριάσει κι αυτές

Δεν είχαν την ίδια αξία με τότε

Και δεν θα την αποκτήσουν και ποτέ ξανά

Γιατί έμαθα να θεραπεύομαι

Και θα θεραπεύομαι κάθε φορά που πληγώνομαι