Σελίδες αυτών που ερωτεύτηκαν βουβά

🎞

Στο καράβι προς Κρήτη

Αράζαμε με τους συμμαθητές στο κατάστρωμα

Κι εκεί εντόπισα μια μελαχρινή

Ατένιζε τους κυμματισμούς που άφηνε πίσω το πλοίο

Είχε και μια φωτογραφική μηχανή περασμένη στον λαιμό

Ήταν όμορφη με τα μαλλιά της μισά πιασμένα πάνω σε ένα κεφτεδάκι και τη πορτοκαλί κορδέλα της στη κορυφή του κεφαλιού

Είχε καλό καιρό και το εκμεταλλευόταν στο έπακρο,φορώντας εκείνη τη κόκκινη αέρινη παντελόνα με τη λευκή μπλουζα που τα κοντά μανίκια έπεφταν στους ώμους της

Φαινόταν όμως ενθουσιασμένη με τη θάλασσα

Πράγμα που μου φάνηκε περίεργο

Θα τη φανταζόμουν να κάθεται ώρες στη παραλία και στο νερό

Και μ' αυτή τη σκέψη σηκώθηκα με σκοπό να την πλησιάσω

(Να πω ότι οι φίλοι άρχισαν να γελάνε και να σχολιάζουν:επιτέλους κ.ο.κ)

Παρακολουθούσε το κατάστρωμα με τη κάμερά της όταν έμεινες για μια στιγμή στη φιγούρα μου και αποκάλυψε τα μελί της μάτια.

Μου χαμογέλασε και της επέστρεψα κι εγώ ένα αμήχανο γελάκι από την άγχος μου.

Η συζήτηση ξεκίνησε αργά αλλά εξελίχθηκε γρήγορα και άνετα.Είχαμε χημεία μεταξύ μας.

Το όνομά της ήταν Μαρίνα και ζούσε χρόνια στο Λονδίνο,αλλά είχε ρίζες από Κρήτη.Ήταν στην ηλικία μου και είχαν έρθει με τους γονείς της για κάτι βαφτίσια.

Τα θέματα ποικίλαν κι εμείς είχαμε όλον τον χρόνο στην διάθεσή μας.Κάποια στιγμή σχολίασα την κάμερά της.

Με κοίταξε με παιχνιδιάρικο ύφος.

"Θες να τη δοκιμάσεις;"

Πριν καν προλάβω να απαντήσω εκείνη ξεκρεμούσε το λουρί με την κάμερα απ' τον λαιμό της και μου το πρόσφερε.

Φορώντας την παρατήρησα το λουράκι με τις χρωμιστές κλωστές.Ακόμα κι αυτό ήταν στην εντέλεια.

Βλέποντας το πλάνο του καταστρώματος γύρισα απότομα τον φακό προς εκείνη.Ξεφώνησε και σηκώσε αντανακλαστικά τα χέρια για να κρυφτεί.

"Έι!" παραπονέθηκα γελώντας και κατεβάζοντας την κάμερα για να τη δω.

"Γιατί εμένα;"ρώτησε ντροπαλά κι εξέφρασα τη μόνη απάντηση που μου πέρασε απ' το μυαλό.

" Δε βλέπω τίποτα 'λλο αξιοσημείωτο."

Με τα λόγια μου κοκκίνησε και σιγά σιγά κατέβασε τα χέρια της και ένευσε.

"Πώς θες να στηθώ;"

"Κοίτα τη θάλασσα και σκέψου κάτι που αγαπάς."

Για λίγο στάθηκε να αναρωτιέται και μετά γύρισε να κοιτάξει την θάλασσα με την παντελόνα και τα μαλλιά τους να ανεμίζουν.

Έπαιξα λίγο με την εστίαση κι έσκυψα για να αλλάξω την γωνία.Περιμένοντας τη στιγμή που θα πατούσα το κουμπί έριξε το βλέμμα της πάνω μου,ένα τόσο δυνατό βλέμμα,που πάτησα το κουμπι χωρίς καν να το σκεφτώ.

Μου χαμογέλασε και με πλησίασε ξανά.Είχα μείνει να την κοιτάζω.

"Καλή;"

"Ε;" ακόμα την κοιτούσα σαν χάνος.

"Η φωτιγραφία.Βγήκε καλή;" επανέλαβε προσπαθώντας να κρύψει ένα μειδίαμα,αλλά τα λακάκια της την πρόδωσαν.

Ξύπνησα απ' το παραλήρημά μου και της έκανα νόημα να πλησιάσει.

(Με την άκρη του ματιού μου είδα τους φίλους μου να μας δείχνουν σε δυι συμμαθήτριές μου)

Πήγα στη μνήμη και άνοιξα τη λήψη.Είχε βγει πανέμορφη!Την κοίταξα για λίγο και γύρισα στη φωτογραφία.Εκείνο το βλέμμα της με κάρφωνε ακόμα.

"Έχεις ταλέντο!"

"Έχω μούσα"

Δάγκωσε το χείλος της κι απέφυγε να με κοιτάξει.

Είχε βραδιάσει όταν μου ανακοίνωσε ότι έπρεπε να γυρίσει στους γονείς της.Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και υποσχέθηκα να επικοινωνήσω.Και οι δυο στην Κρήτη θα κατεβαίναμε κι εγώ θα έμενα για 6 ημέρες.

Είχαμε χρόνο να ξαναβρεθούμε.