Virgin River

You remember?

Een toeter klinkt door de muren van de woning van buitenaf naar binnen toe. ''Dat zal de taxi wezen'' Merkt Joey op. ''Bedankt dat ik even langs mocht komen Joey'' Antwoord Hope. ''Goede reis terug'' Werpt Joey nog een glimlach naar Hope. ''Hopelijk tot ziens'' Glimlacht Hope terug. Mel loopt met Hope mee naar buiten toe. ''Kan ik je echt niet overhalen voor een Latte in Jack's Bar?'' Draait Hope zich om naar Mel met herkenbare puppy ogen. ''Klinkt verleidelijk, maar het is beter voor iedereen als ik volledig achter mijn besluit sta,'' Hope knikt en glimlacht ''Hope, wil je tegen Jack zeggen dat ik, doe hem alsjeblieft de groeten van me'' Veranderd Mel op het laatste moment haar zin. ''Dat zal hem goed doen'' Overtuigd Hope. Mel onderbreekt het ongemakkelijke uitzwaaimoment met haar lieve glimlach. ''Kom hier'' Opent ze haar armen. Hope omhelst Mel waarna ze instapt en Mel uitzwaait. ''Je bent altijd welkom!'' Roept ze nog na. Mel glimlacht, ''bedankt, Hope!'' Antwoord ze waarna ze zucht. De taxi rijdt uit de straat en Hope zal alleen terug gaan naar Virgin River. Zal ze me echt opgehaald willen hebben? Mel vouwt haar armen over elkaar en laat zich zakken op de treden voor de woning van haar zus. Ze zwijgt en laat de komst van Hope op zich inwerken. Ze haalt een hand door haar rode stijlen haren. "Ik praat graag met je" Klinkt Jack's stem door haar hoofd. Ze laat haar hoofd naar beneden hangen en voelt het vocht tussen haar wimpers smelten waarna de tranen naar beneden vallen. Die avond waarop Jack Mel uit eten mee vroeg was een geweldige avond. ''Gewoon een etentje, niets meer"  Had hij tegen haar gezegd. Hij dacht aan elke gevoelige snaar waardoor het zo vertrouwd voelde, alsof ze elkaar al jaren kende. Terwijl Mel niet langer dan een maand in Virgin River verbleef voelde de relatie tussen haar en Jack goed. Zij had de touwtjes in handen en hij ging op haar tempo daarin mee. Nu nog steeds, aangezien zij in LA zit en hij in Virgin River. Joey opent de deur en loopt op haar zusje af. "Ik dacht even dat je was ingestapt" Mel snikt. "Joey, maak het nou niet nog moeilijker dan het is" Met haar hand haalt ze haar tranen weg, maar haar wangen drogen niet door de volgende druppels vocht, die haar wangen bekleden. Joey neemt plaats op de tree naast haar zusje en wacht nog even met de volgende woorden die op haar tong liggen. "Vond je het fijn dat Hope er was of had je Jack verwacht?" Vraagt Joey uiteindelijk. Mel tilt haar hoofd op en kijkt voor zich uit. Ze trekt haar neus op waarna ze naar lucht hapt. "Ik wilde dat Jack de auto uitstapte en niet Hope" Mel kijkt haar zus bedroevend aan. Alsof een 9-jarige te zien krijgt dat het jongetje waar ze een oogje op heeft met een ander meisje speelt. Een zucht verlaat Joey's mond. "Mel, je weet dat je hier altijd welkom bent, maar wordt het geen tijd om jezelf niet meer te pijnigen?," Joey legt een hand op Mel's schouder. "Ik bedoel, je houdt van Jack en jij zit hier terwijl hij daar op je wacht" Mel veegt haar wangen droog met haar mouw. "Ik weet niet wat me daar te wachten staat als hij vader wordt" Joey kijkt haar zus met een frons aan. "Jack zal jouw niet aan de kant schuiven, Mel" Schudt ze haar hoofd. Mel laat de woorden van haar zus tot haar doordringen, maar besluit om op te staat en het er nu even niet meer over te hebben. "Wil je een beker ijs voor me maken?" Vraagt Mel. Joey glimlacht. "Die zal je wel missen als je teruggaat naar Virgin River" "je zult mij missen, bedoel je" Merkt Mel op terwijl ze de woning van haar zus weer betreedt met Joey achter zich aan.

Twee dagen later
Hope is terug uit LA wat voor een hele opluchting zorgt bij Dok . Jack heeft dit gevoel echter achterwege gelaten. "Hope is Hope die red zich wel"  Zei hij twee dagen terug om Dok gerust te stellen, maar hij is vooral benieuwd hoe het met Mel gaat. Tegelijkertijd is hij ook bang voor een antwoord. Stel dat ze haar leven weer heeft opgepakt, een nieuwe start in LA bij haar zus. Dat zou niet onmogelijk zijn, maar hij waagt het erop. "Hope, hoe was LA, heb je Mel gesproken?'' Vraagt Jack terughoudend terwijl hij een brok in zijn keel wegslikt. Hope knikt en vraagt of Jack bij haar op de bank wilt plaatsnemen in haar knusse, maar zeker geen kleine woning. ''Ik heb haar goede moed kunnen inspreken Jack, ik vroeg zelfs of een latte bij jouw in de bar haar niet kon overhalen'' Hope wilt Jack's blik opvangen. Ze ziet dat zijn mondhoeken licht omhoog krullen, maar al snel kijkt hij weer wat zorgelijker uit zijn ogen. ''Jack, geef de hoop alsjeblieft niet op, ik heb vertrouwen dat Mel terugkomt'' Jack knikt zacht en wrijft even met zijn hand over zijn voorhoofd heen waarna een zucht zijn mond verlaat. ''Ik vind het allemaal zo moeilijk. Ik had gewild dat het anders was gelopen. ''Jack, je wordt vader dat staat los van jou en Mel,'' Jack kijkt Hope met een verontwaardigde blik aan. Waarna hope zich meteen verbeterd. ''Oké, dat staat niet helemaal los van elkaar, maar jullie kunnen daar vanzelf een balans in vinden, ook Mel'' ''Denk je?'' Vraagt Jack serieus. ''Zeg, ik heb Mel voor het laatst gezien en ken haar bijna beter dan jij, pff'' ''je liegt dat je barst Hope'' Komt er een lach bij Jack naar boven. ''Je krijgt de groeten van Mel, maar ik dacht dat ze eerlijk gezegd iets anders wilde zeggen'' Herinnerd Hope zich de blik van Mel nog hoe ze haar zin veranderde. ''Wat?'' Vraagt Jack gelijk ietwat schokkend. ''Geen zorgen, Mel krijgt nog geen negatief woord over jou naar boven, anders had ze dat wel gelijk tegen me gezegd'' Geeft Hope een knipoog naar Jack. Jack zijn hartslag daalt gelijk ietsjes minder en zijn hart warmt iets op bij het horen van deze woorden. ''Hoe is ze eraan toe?'' Vraagt Jack, alsof Mel in het ziekenhuis ligt wat wel als laatst het geval zou zijn. ''Ik denk dat het niet meer lang duurt voor ze terugkomt'' Hope klinkt niet overtuigend genoeg voor Jack. ''Dat hoop je'' ''ik niet alleen'' Hope haar ogen worden groter en lezen Jack gelijk de les. ''Ik hoop dat ik het volhoud'' Vouwt Jack zijn handen in elkaar. ''Vernon en ik zijn er ook uitgekomen'' Antwoord Hope wat bij Jack voor een grinnik zorgt. ''Dat mag een wonder heten, ik ga maar weer eens naar de bar. De plicht roept'' Merkt Jack op en staat op. ''Jack, ik geloof echt dat Mel terugkomt, oké'' Jack steekt zijn hand op en loopt naar de deur. ''Oké Hope, maar jij gelooft al snel iets, 'k zie je'' Verlaat Jack de woning. ''Mijn geloof is sterker dan jouw vertrouwen over de liefde, denk daar maar eens over na Jack!'' Roept Hope hem na. De deur viel al dicht, maar Hope heeft nu eenmaal een harde stem en is zelfs op de achtergrond niet te vermijden. Jack heeft de geworpen woorden gehoord en loopt naar de bar met gemengde gevoelens. Hij heeft geen enkele twijfels over zijn liefde voor Mel, maar hij hoopt dat zijn vertrouwen op de terugkomst van Mel blijft en niet wegzakt, zodat hij in zijn gevoelens weg zal kwijnen. Want elke nacht hoopt hij een auto te horen, die aan komt rijden en voor het hutje parkeert, want die staat nog altijd leeg en is maar van één eigenaar sinds hij het heeft opgeknapt en aan haar als cadeau gegeven heeft.