Virgin River

Stay

Een kleine drie maanden later

Het is vroeg in de morgen. Joey wordt wakker van het licht in Mel's kamer en loopt naar haar zusje toe in haar badjas. ''Mel?'' Vraagt ze terwijl ze de deur nog niet volledig open schoof. Bij het zien van Mel's kledingkast en de koffers op haar bed begrijpt Joey het al snel. Ze kijkt haar zusje met een bemoedigende blik aan. ''Het is tijd dat ik ga'' Knikt Mel dat het goed is terwijl ze toch lichtjes een pruillip optrekt. Joey sluit haar zusje in haar armen. ''Ik ben zo trots op je'' Drukt ze een kus in de oranje golven van Mel's haar. ''Dank je'' Aanvaart Mel de woorden van haar zus. ''Doe je voorzichtig daar tussen de dorpelingen'' Kijkt Joey Mel in de ogen aan. Mel knikt, ''Ik ben daar in goede handen en ben volwassen genoeg'' Heft Mel haar kin iets omhoog. Joey glimlacht, ''Dat weet ik, ik ga je missen'' Geeft ze eerlijk toe. ''Als ik mijn plekje niet heb verspeeld in Virgin River weet je me te vinden'' Joey begint te lachen. ''Ik denk dat Jack je vastbind'' Dit brengt bij Mel een verlegen lach op haar gezicht waarna ze haar koffers verder inpakt. Wanneer ze klaar is zucht ze diep. Ze gaat naar huis en had ze ooit gedacht dat ze Virgin River een thuis zou noemen? Nee. Dat is wel het laatste wat ze gedacht zou hebben, maar ze begon zich er wel langzaam thuis te voelen en dat werd mede mogelijk gemaakt door één persoon die haar daarna weer kwetste, maar ze niet kon loslaten. Daarom besloot ze haar koffers voor een tweede keer in te pakken en dit keer terug te komen voor waar ze gekomen was, mensen te helpen en haar verleden een plekje te kunnen geven om de liefde weer toe te laten. Niet dat ze daar op gerekend had en hij trouwens ook niet, maar soms loopt het zo en dit keer is het voor hen beide een schot in de roos, alhoewel ze beide hun rugzak met zich meedragen en die aan elkaar moeten gaan overdragen.

Later in de ochtend .

Mel parkeert haar rode auto voor haar hutje. Dit keer is ze zonder dat ze van de weg is geraakt in het dorpje Virgin River gearriveerd. Ze wacht een moment met uitstappen en had stiekem gehoopt dat Jack op de veranda zou zitten, maar het hutje lijkt verlaten, de gordijnen zitten dicht en de sleutel heeft Mel zelf. Ze steekt haar hand in haar jaszak en haalt de sleutel er dan ook uit. Ze stapt uit en loopt naar de achterbak, die automatisch opengaat aan de hand van haar autosleutel waar een knopje op is bevestigd voor de achterbak. Ze pakt de twee koffers eruit en loopt naar de veranda. Ze opent de deur en stapt naar binnen. Ze zet haar koffers neer en loopt naar de koelkast die uiteraard leeg staat. Op hetzelfde moment valt de deur dicht, die ze open had gelaten. ''Mel?!'' Staat Hope met grote ogen verbaasd in de deuropening. Mel schrikt en een slakende gil verlaat haar mond, ze stapt naar achteren waardoor één van de koffers omvalt. ''Oh Hope! Had je niet kunnen kloppen?'' Mel haalt haar haren, die in haar gezicht vielen weg met haar hand waarna ze grinnikt. ''Kom je terug in dienst?'' Loopt Hope om Mel af. Mel glimlacht. ''Als dat zou mogen'' Hope maakt haar handen tot vuisten en danst een rondje over de vloer, ''Yes!,'' Roept ze ''Dok zal zo blij zijn en-'' Hope legt haar handen voor haar mond. Mel haar glimlacht trekt naar een serieuze blik. ''En wat?'' Herhaald Mel de zin van Hope. ''Je moet nu meteen naar het hospital, Jack is daar!'' Keert Hope zich om en loopt naar buiten. Mel loopt Hope haastig achterna. ''Wat is er met Jack?'' Vraagt Mel. ''Niets met Jack of naja, Charmaine is vandaag uitgerekend'' Biecht Hope op. Mel stopt met lopen. ''Hope, ik denk niet dat ik nu de juiste persoon ben om daar bij te zijn'' Hope keert zich om naar Mel. ''Niet voor Charmaine,'' geeft ze eerlijk toe ''maar wel voor Jack. Je moest eens weten'' Merkt Hope op. Mel zucht zacht. ''Weet je het zeker?'' Vraagt ze voor de zekerheid. ''Ja! Ik zorg dat Dok je brengt, kunnen jullie gelijk bijpraten'' Vind Hope dat een uitstekend idee waarop Mel niet echt iets op heeft in te brengen. ''Goed, als jij het zegt, maar als je ongelijk hebt ben ik weg'' ''Jij gaat nergens meer heen Mel! We hebben je al te lang moeten missen. Zet je koffers binnen en wacht hier'' Loopt Hope weg. ''Oke, jij zegt het'' Zucht Mel en gehoorzaamt. Ze loopt naar de veranda en wacht daar op de truck van Dok.

In het hospital is Charmaine zojuist bevallen van een prachtige zoon met donkere haartjes en bruine ogen. "Hij lijkt op jouw Jack" Glimlacht Charmaine terwijl ze haar ogen niet afweert van haar zojuist geboren zoontje. "Hij is prachtig en zo rustig" Merkt Jack op. "Nog wel," Legt Charmaine haar wijsvinger in het kleine handje van de baby. "Wil jij hem even vasthouden?" Jack knikt, "Kom maar bij papa hm" Glimlacht Jack naar het kleine mannetje. Charmaine is moe van de bevalling en haar ogen vallen langzaam dicht. "Zullen wij mama even laten slapen? Gaan wij een frisse neus halen" Wiegt Jack de baby in zijn armen heen en weer. Hij loopt stilletjes de kamer uit en sluit de deur op eigenlijk een hele onhandige manier met zijn elleboog, maar het lukt met niet al te veel lawaai. Jack begint zachtjes te zingen tegen de baby. 

"Ride on, standing on the edge of the road.                                                                                                       Ride on, thumb in the air..'' 

Mel komt de gang opgelopen. Dok vertelde in welke kamer Charmaine lag, maar ze ziet al snel Jack in de verte staan. Onmisbaar en al helemaal als het de man is waar je zo naar verlangt, die zo teder met je omgaat en je meer lief heeft dan wie dan ook. Jack staat echter met zijn rug naar Mel toe. Ze loopt op hem af en hoort hem zachtjes zingen als ze dichter bij komt. Mel haar hart bonst in haar keel. Ze zet steeds meer wat terughoudendere stappen. Wat zal hij zeggen? Zal hij boos zijn? Of zal hij haar willen 'vastbinden', zoals Joey zei. Ze weet het niet en moet nu gewoon over de drempel heen stappen. Ze schraapt haar keel in de hoop dat Jack al iets hoort. "AC/DC is nog zo slecht nog niet hm'' Merkt Mel op. Ze herinnert zich nog dat Jack tegen Cloey zong, de baby die ze voor de praktijk van Dok vonden. De zanger Greedence vond Jack toen destijds beter dan AC/DC. Mel vertelde dat zij vroeger zo in slaap viel van 'Ride on'. Wie ben jij?  Antwoordde hij toen, echter zingt hij het nu zelf en vast niet, omdat hij ineens fan is geworden, maar het liedje past bij hoe hij zich de afgelopen maanden heeft gevoeld. Hij stopt met het wiegen van de baby en laat de stem tot zich doordringen. Dan keert hij zich langzaam om. Hij lijkt wel versteend bij het zien van Mel en slikt een brok in zijn keel wel. Mel ziet dan ook de baby in zijn armen liggen. Haar ogen beginnen te prikken. "Mel.." Zegt hij zacht. Jack weet even niet wat hij moet zeggen. Mel neemt het voortouw "Gefeliciteerd met ehm.." Mel heeft namelijk nog geen idee of het een jongen of meisje is. Jack lijkt in Mel's ogen te zijn verdronken, staart haar zelfs lichtjes aan. Dan dringt het tot hem door dat Mel sprak over de baby. Jack schraapt zijn keel opnieuw waarna hij zijn ogen van Mel kan weerhouden en een blik werpt naar zijn zoontje. "Chris, hij heet ehm Chris" Stamelt Jack lichtjes. "Sorry," grinnikt hij. "Mel, ik had je niet verwacht" Kijkt hij haar bewonderlijk aan. "Als je wilt dan ga ik weer, Dok kan mij zo weer ophalen" Dit laat Jack niet nog eens gebeuren. "Nee, nee, blijf, alsjeblieft" Zet Jack zijn lippen op elkaar en loopt op Mel af. Mel glimlacht klein. "Ik ben zo blij dat je er bent" Kijkt Jack Mel doordringend in haar ogen aan. Mel vangt de gemeende blik van Jack op. "Ik ben ook heel blij om jou weer te zien Jack, echt," Mel wendt haar blik een tel van Jack af waarna ze hem weer aankijkt. "Het spijt me dat ik niet meer van me heb laten horen, dat was niet eerlijk van me" Verontschuldigd ze zich en legt een pluk haar achter haar oor. "Je bent er nu" Stralen de ogen van Jack. "Ja," Mel knikt met een glimlacht en vangt de oogjes van Chris op, die over en weer gaan van zijn vader naar Mel. "hij is echt prachtig, hoe gaat het met Charmaine?" Vraagt Mel. "Goed, ze slaapt nu" Mel knikt en werpt een blik door het raam wat de woorden van Jack inderdaad doen bevestigen. "Wil je hem even vasthouden?" Vraagt Jack. "Nou, eh..," Mel lijkt in eerste instantie te twijfelen, maar gaat al snel overstag. "graag" zegt ze met een glimlach en zucht zacht als ze de baby in haar armen krijgt gereikt. "Hij lijkt op jou" Merkt Mel op. "Dat zei Charmaine ook al" Lacht Jack en krabt op zijn achterhoofd. Mel lacht. "Het is zo" Antwoord ze en beide vangen elkaars blik op. Mel voegt er nog een knipoog aan toe wat Jack een nog trotsere vader maakt.