Bailando(Harry Styles Greek FanFiction)

Κεφάλαιο 23ο

Λοιποοονν γεια σας και από εμένα. Αποφάσησα να βάζω πρώτα τα σχόλιά μου και μετά να σας αφήσω να απολαύσετε, τρόπος του λέγειν δεν ξέρω καν αν τα διαβάζετε κάποιοι, αλλά τέλος πάντων δική σας επιλογή είναι. Ελπίζω να σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο και να σας κάνει να νιώσετε κάτι που όταν το έγραφα ένιωσα κι εγώ. 

Enjoy x

♪ ♫ ♩ ♬ ♭

 1.One Direction-What Makes You Beautiful The Piano Guys

 2.A Thousand Years (Piano Cover) bobbyfananda

 3.Coming Home (Piano Cover) Diddy( αυτό προτύνω να το διαβάσετε όταν διαβάζετε τις σκέψεις της Janet ;) )

Loren's point of view

 Καθόμασταν στην αίθουσα, ενώ η κυρία Wild μας εξηγούσε πώς να σκιαγραφήσουμε το καλάθι με τα φρούτα, που βρισκόταν μπροστά μας, και εγώ με τη Janet δε μπορούσαμε να σταματήσουμε από το γέλιο. Έκανε κάτι παράξενα σχέδια στο πίνακα, και όποιος τα έβλεπε δεν μπορούσε να μη γελάσει. Ήταν τόσο γελοία όπου δεν μπορούσε κανείς να κρατήσει το γέλιο του.                                            

« Λοιπόν για πες μου!» Άκουσα να μου μιλάει η Janet και έτσι με έβγαλε από την επικέντρωση μου στην ζωγραφιά μου. Την κοίταξα με σηκωμένα φρύδια.

«Με το Χάρρυ μιλούσες πριν;» Μόλις το άκουσα αυτό, κοκκίνισα λίγο και άφησα ένα μικρό γέλιο.

«ΕΕΕ..κοκκίνισες!» Είπε αρκετά δυνατά με αποτέλεσμα να γυρίσει η κυρία Wild και να έρθει προς το μέρος μας. Οχ τι κάτσαμε!

«Έγινε κάτι κορίτσια;» Μας ρώτησε αρκετά σοβαρά μπορώ να πω, που τη φοβήθηκε το μάτι μου.

Βλέπετε η κυρία Wild φημίζετε για τη καλοσύνη της και το χιούμορ της. Πάντα μας κάνει να νιώθουμε τόσο χαλαρά στο μάθημά της. Μας κάνει να ξεχνάμε όλα μας τα προβλήματα , μέσω της ζωγραφικής φυσικά. Βασικά δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εμένα έτσι με κάνει και νιώθω. Νιώθω τόσο ελεύθερη, τόσο ζωντανή, τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω, που δε με νοιάζει τίποτα άλλο. Είναι το ίδιο συναίσθημα που νιώθω όταν χορεύω. Τώρα που είπα για χορό, σήμερα έχουμε μάθημα, οπότε θα πάμε με το Χάρρυ. Ελπίζω να θέλει να έρχεται ακόμα.

Είχα ξεχάσει για λίγο τι μου γινόταν με όλα αυτά που σκεφτόμουν , έτσι όταν μίλησε η Janet με επανέφερε στην πραγματικότητα. «Όχι κυρία, τίποτα. Να εδώ λέγαμε με τη Loren πώς να ζωγραφίσουμε τα κοτσάνια της  μπανάνας.» Μα καλά έχει η μπανάνα κοτσάνια; Από πότε;