"Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές." Λα Ροσφουκώ
Loren's Point of View
*Δύο μήνες αργότερα*
«Λόρεν που στο καλο έχεις βάλει το μαύρο μου το παντελόνι;»άκουσα το Χάρρυ να λέει από το δωμάτιο, ενώ εγώ ήμουν στη κουζίνα και προσπαθούσα να συμμαζέψω το χαλί που κάναμε το πρωί.
«Κοίταξε στο συρτάρι,στη ντουλάπα.»απάντησα ελπίζοντας πως θα το βρει και θα σταματήσει να φωνάζει.Όμως , δε φαίνεται να το βρήκε , διότι κοπαναγε τα ντουλάπια συνεχώς. Παράτησα ,λοιπόν, ότι δουλειά είχα και πήγα προς τα μέσα για να τον κάνω να δει ότι ήταν μπροστά στα μάτια του.
«Τι ψάχνεις,Γαμωτο; Ακόμα να το βρεις.» Άνοιξα τη πόρτα της ντουλάπας, το συρτάρι και από τις μπλούζες του ήταν το παντελόνι του. «Παρτο και άλλη φορά να ψάχνεις καλύτερα.» του το πέταξα στη μούρη και έφυγα από το δωμάτιο. Δεν αντέχω άλλο. Ώρες ώρες μου έρχεται πραγματικά να τα παρατήσω .Μετά από εκείνο το βράδυ που κάναμε έρωτα, την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να συζησουμε επισήμως.
Τι το ήθελα;
Δεν έχουνε σταματήσει να τσακωνόμαστε.Κάθε μέρα, αφού γυρίσει από το στούντιο ,όπου κάνουν πρόβες, θέλει να του έχω το φαγητό έτοιμο ,να κάνει ένα μπάνιο και μετά να «ξαπλώσουμε».Όμως, δε μπορώ άλλο, το σώμα μου έχει γίνει χίλια κομμάτια.Έχω τόσα πολλά κάθε μέρα και το μόνο που σκέφτεται αυτός ,όταν έρχεται είναι το σεξ.Έλεος.
Δε πρόλαβα να συνεχίσω να καθαρίζω, τα πρώτα δάκρυα απελπισίας άρχισαν να εμφανίζονται.Προσπάθησα να κρατηθώ από το πάγκο, γυρισμένη προς αυτόν, υποτίθεται καθάριζα λαχανικά για το μεσημέρι, έτσι ώστε να μη με δει.Ρουφουσα τη μύτη μου σιγά-σιγά , μη κάνω κανένα θόρυβο και σκουπιζα τα μάγουλα μου ανά τακτά διαστήματα.
Άκουσα το χτύπο των παπουτσιών του καθώς ερχόταν στη κουζίνα και σκουπισα γρήγορα τα δάκρυα μου.Δεν έχω καμία όρεξη να απαντώ στις ηλίθιες ερωτήσεις του.
«Φεύγω.» Στο καλό. Πήγα να του πω αλλά δε μίλησα καθόλου.Γύρισα και το κοίταξα με την άκρη του ματιού μου.Έβαζε το αγαπημένο μου ,μπεζ,παλτό του.
Για μια στιγμη νόμιζα πως με είδε ,γι'αυτό και γύρισα μπροστά στη δουλειά μου. «Τι ώρα θα γυρίσεις;» προσπάθησα να τον ρωτήσω ,χωρίς να φανώ πως έκλαιγα.
«Δε ξέρω θα σου στείλω μήνυμα.» και άκουσα τη πόρτα να κλείνει.Έτσι.Χωρίς ένα αγαπώ,χωρίς ένα φιλί. Απλά έφυγε.Και τότε ήταν που κατέρρευσα.Έπεσα στο πάτωμα, μάζεψα τα γόνατα μου στο στήθος μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς και σπασμούς.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Δε το άντεχα άλλο όλο αυτό.Από τη μέρα που μένουμε μαζι είναι σαν μια κατάρα, σαν ένα σύννεφο να μας έχει πλακώσει και να έχει όλη τη γκρίνια και την γρουσουζιά. Θυμάμαι το πώς ήμασταν τότε,στην αρχή της σχέσης μας.Ερωτευμένοι,παθιασμένοι ο ένας για τον άλλον.Περνάγαμε μια υπέροχη μέρα μαζί,γυρίζαμε σπίτι και απλά καθόμασταν αγκαλιά.Ενώ τώρα; Τώρα κάθε μέρα θα είμαστε μέσα στη γκρίνια.Δεν έχουμε καθίσει ούτε ένα βράδυ αγκαλιά στο καναπέ,παρά κάθε φορά που θα βρεθούμε απλά κάνουμε σεξ και κοιμόμαστε.
Δε το αντέχω άλλο.Αν δε γίνει κάτι με εμάς τότε θα χρειαστεί να χωρίσουμε.Και για να είμαι καλά με τη καρδιά μου είμαι πρόθυμη, αν και δε το θέλω να υποχωρήσω εγώ.
Ξαφνικά ένιωσα ένα μεγάλο πόνο στο στήθος μου,κοντά στη καρδιά.Προσπάθησα να πάρω ανάσα αλλά δε τα κατάφερα.Από το πρωί κάτι με ενοχλούσε σε αυτό το σημείο,αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία.Πάω να σηκωθώ μα νιώθω μια ασφυξία και πέφτω......
