"Napaka walang kwenta mo." Galit na sigaw sakin ni papa. Sanay na ako sa mga masasakit nilang salita pero hindi ko parin maiwasang masaktan.
Araw araw nila akong sinasabihan ng masasakit na salita, pero ni kahit kailan, hindi ko sila sinumbatan, mahal na mahal ko sila eh. Hindi ko kayang mawala sila.
"Umayos ka nga! Para kang lalake kung umasta! Bakit hindi mo gayahin si Joy?! Matalino, matulungin, maganda, at may kwenta. Eh ikaw?! May kwenta ka ba? Maganda ka ba? Matalino ka ba?! Tamad ka na nga taps kung makasumbat ka parang ang dami dami mong naitutulong dito sa bahay!" Sigaw sakin lola dahil nakita nyang kausap ko yung lalake kong kaklase na si Vincent. Tinanong ko sya kung ano yung gagawin namin sa project anamin sa TLE dahil by pair yun at seatmate yung ka pair mo. Pero sa kasamaang palad, nakita kami nung lola ko.
"Napakalandi mo! Anong maipagmamalaki mo? Yung nanay mong iniwan kayo?!" Yeah... Iniwan kami ni mama. "Buti pa si Joy! Hindi sya malandi! Eh ikaw?! Mas matanda ka pa sa kanya ng isang taon!" Pagak akong tumawa.
Yeah... Lagi nila akong kinukumpara sa pinsan ko. Wala nang bago dun. They keep comparing me to my cousin without them knowing na sobrang dami na nyang naging ex. They don't know na may scandal sya, They don't know na na-issue sya dahil daw sa pag-handjob nya sa isa naming kaklase at pagpapalamas nya ng boobs sa isa naming kaklase na may gf na. While me? D*mn. No Boyfriend Since Birth ako!
"Lola!" Tawag sa kanya ng mga kapatid ko. Lahat sila lalake. Ako lang ang nag iisang babae.
"Oh? Bakit may pasa kayo? Ayos lang ba kayo?" Biglang naparanoid si lola,. Sakin lang naman sila galit eh. "Sino ba ang inaway nyo?"
Concerned sya sa mga kapatid ko na puro gulo lang ang binibigay, pero bakit mas gusto nila sa mga kapatid at pinsan ko? The way they treat me, parang hindi nila ako anak. Kung bakit ba kasi iniwan pa kami ni mama.
My mom got pregnant at the age of 15, and gave birth at the age of 16, doon sinilang si kuya. Kinasal sila ni papa kahit ayaw ni lola kay mama. Iniwan kami ni mama dahil hindi na nya kaya yung pananakit ni papa sa kanya. Lagi nyang nilalatigo si mama sa harap namin. Pati kami ay sinasaktan nya. Kaya mas pinili ni mama na iwan kami. Naka hanap sya ng bago at meron na akong tatlong half siblings. Apat kaming magkakapatid, at ako ang pinaka iba sa kanila. Ang mga kapatid ko basagulero, madaldal, palakaibigan. Kabaliktaran nila ako, Laging walang pake, konti lang ang kaibigan, at tahimik.
Tahimik akong pumasok ng kwarto ko at kinuha ko yung yung bag ko. Nilagay ko yung yung pocketbook, wallet, power bank, charger, cellphone, at ilang gamit na pambura at pansulat. Sinuot ko ang hoodie ko at tahimik na lumabas ng bahay para hindi nila mapansin na ualis ako. Hell, wala nga silang pake elam kung hindi ako umuwi eh. Mukhang mas gusto nilang hindi ako umuwi.
Isinuot ko yung boots ko dahil umaambon. Buti na lang waterproof yung bag ko kung sakaling umulan ng malakas. Mukhang kila lola Esmeralda muna ako. Si lola Esmeralda ang nanay ni mama. Sya ang pinaka mabait na lola para sakin. Sila lang ni mama ang tunay na nagmamahal sakin.
"Oh? Gabi na ah? Bakit andito ka?" Takang tanong sakin ni lola Esmeralda. I told everything to her while crying. She hugged me tight.
Hindi ako nagtagal doon at nagpatuloy na lang sa pag lalakad sa kung saan saan.
In my life, I can only count those who really love me. Call me depressed and whatsoever. All I know is that, I'm a hopeless child.
