After lunch ay dumating na si Brother.
"Get a bond paper and draw a big circle. inside the circle, draw two circles na magsisilbing mata. The draw a triangle nose and a semi circle mouth. Be creative guys."
So dahil sa sinabi ni Brother ay ginawa ko na lang yung mukha ni Sans sa undertale, Isabel did the same. May naka lagay sa TV na mga kulay. Mga kulay na dapt mong ikulay sa drawing mo based on your emotion or feelings. Sakto nman at dumaan si Brother sa tabi ko. So I asked him.
"Brother, paano po kung walang nararamdaman?" Kita ko naman ang pagtataka sa mukha ni Brother.
"Possible ba yun?"
"Yes, it's possible."
"May tao bang walang nararamdaman?"
"Actually, wala po akong nararamdaman ngayon, malay mo mamaya meron."
"'Wag mo nalang kulayan."
I did what I've been told, hindi ko kinulayan. May pinanood sa amin si Brother na 'Ther's no perfect family'
After blindfolding ourselves, nagsalita ulit si Brother. "Imagine your self na nakapagtapos na sa pag aaral. Nakamit mo na ang iyong pangarap. Ang maging doctor, engineer, architecture, etch. Then imagine your self na umaayak ng bundok. Lakad ng lakad ng lakad ng lakad. Sa wakas! Nakarating ka tuktok kung saan nakikita mo ang magandang tanawin. Lahat ng hindi mo pa nakikita na hayop, nakita mo na. Then sa di kalayuan sa pwesto mo, may nakita kang tao, dahil sa curious mo, pinuntahan mo. Nang makarating ka ay nakita mo ang mga magulang mo. Ang papa mo, puro puti na ang buhok, napa isip ka, kailan ko kaya ulit makaka kulitan si papa? Tumingin ka sa mama mo, kulubot na ang balat, kailan ko kaya makaka kwentuhan si mama? Kailan ko kaya ulit sya mapagsasabihan ng mga problema ko?"
Dahil sa mga katagang iyon, hindi ko n a napigilan na mapa luha. Napa iyak ako kasialam kong hindi ko na makaka usap si mama tungkol sa mga problema ko. I never open up my problems to my family, even my friends. There are thre whom I trusted my problems, but they left me. That's why I never open up my problems to anyone anymore, I'm afraid that someday, they'll leave me.
"Pero napansin mo na parang may pader na namamagitan sainyo ng magulang mo. Kahit anong sigaw mo ay walang lumalabas na boss. Biglang tumulo ang luha nila, at doon sa luhang iyon, nakta mo ang sarili mo. Namimiss ka na nila." Pagpapatuloy ni Brother. "Umuwi ka sa inyo, sinalubong ka ng yakap ng mga magulang mo, hanggang sa unti unti silang naglalaho sa iyong paningin."
Maya maya ay may audio na pinarinig sa amin ni Brother.
"Anak, pagpasenyahan mo na kung nakaka ihi ako sa higaan, hindi na kasi ako masyadong makatayo. Pagpasnsyahan mo na rin ang amoy ko, at ako'y hindi naliligo, alam mo namang matanda na ako, madali akong magkasakit lalo na kung malamig. Nung bata ka, pahirapan ang pagpaligo sa'yo, kukunin pa kita sa ilalim ng kama. Sana alalayan mo ako sa pagtayo tuad ng pag alalay ko sa'yo nung maliit ka pa." Rinig kong sabi sa TV. Hindi ko na alam kung ano ang sumunod na sinabi dahil masyado nang maingay ang nasa utak ko.
Kailan ko kaya ulit mararamdaman ang buo ang pamilya? Yung tipong wlang labis, wqlang kulang?
Pagkatapos ng Vvideo na iyon ay pinatanggal na samin ang blindfold.
"Get a bond paper at isulat nyo yung gusto nyong sabihin sa magulang nyo. Isulat nyo lahat lahat."
Nanginginig pa ang kamay ko habang nagsusulat.
Mama, mahal na mahal kita. Mama, kahit alam ko ang dahilan kung bakit mo kami iniwan, hindi ko parin mapigilan magtampo. Pero ma, sana malaman mo na matagal na kitang pinatawad. Salamat sa pagbibigay ng mga gamit na nagpapasaya sakin.
I wrote down everything I want to say to her. After that, pinass namin kay Brother yung papel.
I write stories to express my feelings. I write poems to express what I feel. In short, writing is one way of getting the heavy feeling out of your chest.
"That ends this recollection." We took pictures before going out.
Sa bahay muna kami tumambay nila Reinne at Jarel. We rode bikes. I think I just disconnected myself from my room and reconnect to other places.
As the recollection ended, the heavy feeling that I'm carrying disappeared.
Now I know why it is called Recollection. Because it is for us to recollect our broken pieces and make it whole again. Because of recollection, I feel like I'm whole again.
