Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@ jennie; beautiful sky ^.^
9.983 beğeni, 14.837 yorum
+1; gökyüzünü mü çekmek istemiş şimdi? HAHAHAH kadrajda bir tek gökyüzü yok yani
+66; CRİNGE!
+87; kusacağım sanırım. çok yapmacık
+123; hanımefendi ol biraz sürtük
+321; Senin gibiler yüzünden biz kızlar ancak "becerilmesi gereken bir mağara" olarak görülüyoruz!
+644; seni anneme şikayet edeceğim, göz zevkimi bozuyorsun
+12.973; Boyalı yüz! Sana acıyorum amk
+13.022; gökyüzü çok güzel ama sen manzarayı bozdun
+14.837; Sen muhteşemsin, JenJen.
Yatağın başlığına yasladığım telefon ekranına bir süre daha sessizce baktıktan sonra ekranın siyaha boyanması daldığım düşüncelerden çıkarmıştı beni.
"Seni sürtük," diye alay serpiştirdiği sesiyle konuştu Jane. Odamda, çalışma masamın başında oturarak telefonunu kurcalıyordu. "Seni kıskanan ne kadar çok insan var!"
"Doğrusu, senden nefret eden." diyerek Lola Jane'ni düzeltti.
"Seni seksi sürtük, havandan geçilmiyor!" Jane Lola'nı duymamazlıktan konuşmaya devam ettiğinde onu dinlemek, cevaplamak adına hiçbir şey yapmadım. Hiçbir şey.
Yattığım yerde, siyaha boyanan telefon ekranımdaki yansımama uzun süre sessizce baktım. Daha sonra kilidi açtım ve ekranda çıkan yorumlarda beğendiğim tek yoruma bir süre daha baktım.
Sen muhteşemsin.
Değildim.
Ama bunu duymak muhteşem hissettiriyordu. 14.837 nefret mesajının içinden tek bir mesajın beni bu kadar üzmesi akıl alır şey değildi. Neden bana kusulan onca mesaj beni üzmemişti ve sadece bu güzel sözler beni bu kadar yaralamıştı ki?
"Çünkü Jennie sen yapmacıksın, sürtüksün, cringe bir kişiliğin var, boyalısın, boşsun ve anlamsızsın. Ama muhteşem değilsin." diye alaycı bir şekilde konuştu beynimde yaşayan ses. Hep konuşur ve beni aşağılardı. Çoğu zaman onu duymamazlıktan gelirdim ama çoğu zamanda bunu başaramazdım.
Sen muhteşemsin.
Sen muhteşemsin.
Sen muhteşemsin.
Sen muhteşemsin.
"Değilsin, JenJen." Tekrardanalayla konuştu beynimdeki ses. "Neden kendimizi kandıralım ki? Üzerindekileri çıkardığımızda ve yüzüne su fırlattığımızda sen bir hiçsin."
"Akşam Lucas'ın partisi var? Gabe de orada olacak. Onu bu kez yatağa atacağım kızlar! O sürtük Marnia görecek benim ne kadar iradeli birisi olduğumu." Jane ayağa kalktı ve duş almak için üzerindekileri çıkarmaya başladı. Bu zaman ne kadar zayıf olduğunu gördüm; bu kadar zayıf olmak için öğün atladığını, en son son sınıftayken çikolata yediğini ve durmadan spor yaptığı geldi aklıma.
"Üzüldün mü?" diye sordu beynimdeki ses. "Yapma ama. Hiç yakışıyor mu sana kendin olmayan birisi için üzülmek? Çok ayıp JenJen."
"Sen ne yapmayı düşünüyorsun?" Lola hala telefonuyla ilgilenirken ilgisizce sorduğunda bakışlarımı daldığım boşluktan çekip telefonumun siyah ekranına diktim. Oradaki yansımama baktım uzunca.
"Orayı havaya uçuracağım." Kendimden emin bir şekilde mırıldandığımda Lola gülmüştü.
"Aslında olan," Beynimdeki ses alayla gülmeye ve topuklu ayakkabılarıyla beynimde yürümeye başladı. "Kafanı havaya uçuracaksın."
"İşte benim kızım!" diye konuştu ve bu konuyu daha fazla konuşmadan telefonuna geri döndü.
Zaten hiçbir zaman tam olarak düşüncelerimizi birbirimize söylemezdik; acılarımı, yaşadıklarımızı, hissettiklerimi. Sadece birlikte takılırdık ve gece olduğunda onlar giderlerdi. Ben kalırdım, tek başıma. Bu benim için sorun değildi çünkü zaten en başından böyle olacağını biliyordum. Arkadaş kavramı farklıydı. Tümüyle farklı. Aslında arkadaşlara ihtiyaç duymuyordum. Zamanımı geçirmek için konuşabileceğim birileri olsun yeterdi.
"Yıkık," Beynimdeki ses topuklarını kafama sapladı. "Sana acıyorum." Ve beynim çığlık attı. Fakat ne Lola, ne de ki Jane bunu duydular.
İç çektim.
Daha sonra kilit ekranını açarak saatlerce okuduğum aynı yorumu birkaç kez daha okudum.
Sen muhteşemsin.
Ben muhteşem değilim. Olmakta istememiştim hiç. Ama kötü de değilim. Elimden gelen her şeyi yaptım.
