LEMUR

Sessizlik

Selam, ben geldim. Başıma neler geldi bir bilseniz! Hepinizin de bildiği üzere Wattpad' e yapılmış olan siber saldırı yüzünden şifreler sıfırlandı ve ben uzun bir süre hesabıma erişemedim.

Neyse ki hesabımı bir şekilde geri aldım ve sizlerin karşısına çıkmayı başarabildim. Umarım uzun zamandır sizleri beklettiğim için beni affedersiniz.

Sizleri lafı daha fazla uzatmak istemediğimden dolayı bölümle baş başa bırakıyorum.

Satır aralarında buluşalım. 🍀✨

Keyifli okumalar.💕

Martin kısa bir sürede dediğimi yapmış ve beni sonunda dışarı çıkarmayı başarmıştı. Aslı ile yaptığımız son görüşmeden sonra onu bir daha görmemiştim buralarda. Görmek istiyor muydum diyerek kendime bir soru yönelttiğimde aldığım cevap varlığı ile yokluğu benim için bir oluyordu.

Tamam, bana birçok konuda yardımcı olmuştu ona bir şey diyemezdim ancak, benden daha fazlasını istemesi... İşte bu, onun boyunu fazlasıyla aşardı. Çünkü böyle bir şeyin olması imkansızın da ötesinde bir şeydi.

Derin bir nefesi ciğerlerime hapsedip düşüncelerimden hızlıca sıyrılırken, gözlerim etrafı taramaya başladı. Burdan kurtulmalıydım. Kurtulmalı ve zorunlu olarak bıraktığım şeyleri devam ettirmeliydim. Binayı tarayan bakışlarım daha sonra bahçeyi taramış ve ondan sonra da güvenlik görevlilerine sabitlenmişti.

Öyle bir şey yapmalıydım ki güvenlik görevlilerini bile içine kapsayacak bir şey olmalıydı. Hadi Lemur! Düşün! Düşün ve buradan nasıl çıkman gerektiğini bul. Gözlerimi yumup içimdeki şeytanları dinlemeye başlamadan önce, demir kapının biraz gerisinde durmuş olan ikilinin bakışlarıyla kesişmişti bakışlarım.

Belliydi. Polistiler ve beni izliyorlardı. Onlarda biliyordu ki burada asla durmayacaktım. Tüm gözler aradan geçen -kısa da olsa- zamana rağmen benim üzerimdeydi ve bu gözler üzerimden çekilmek bilmiyordu. Hadi ama! İzleyelim bakalım, gerçekten onların beni burada tutabileceğini düşünen kim bilmiyordum lakin o kişi her kimse baya ahmak birisiydi.

Bu bir gerçekti. Ve ben bu gerçeğe göre öyle bir oyun oynayacaktım ki kedi bile fare ile oynamasının yetersiz olduğuna kanaat getirecek ve benden büyük feyzler alacaktı.

Sakince ayağa kalktığımda biraz önceki gördüğüm ikiliye çaktırmadan kısa bir bakış attım. Ayağa kalkmam bile onları harekete geçirirken, benden bu kadar çekinmeleri hoşuma gidiyordu.

Onlar, sonu bilinmeyen bir yola girmişti ancak ben başını düşündüğüm gibi sonunu da düşünüp en ince ayrıntısına kadar yazdığım bir yola girişmiştim ve sonu bilinmeyen bir yolda çırpınıp durmak, vücudundaki enerjiyi boşa kullanmak demekti.

Ben ise burada kaldığım süre boyunca enerji topluyordum. Harekete geçişim ise, büyük bir ses getirip daha sonra da yankı yapacaktı gören ve duyan her canlıda.

Derin bir nefes daha içime çekip ciğerlerime hapis ederken, hastanenin çevresine dikilmiş olan ağaçların olması ve yolun karşı tarafının da ormanlık olmasından dolayı oksijeni bol olan bu yerde sanki kısa bir tatile çıkmışım gibi düşünmeye zorluyordum zihnimi.

Beni izleyen ve benden bir atak bekleyen polislere inat vücudumu esnetip tüm kaslarımı harekete geçirdim. Bu süreçte vücudumda bulunan tek bir kasın bile tutulmasını istemiyordum. Çünkü buradan kaçmam için onlara ihtiyacım vardı.