For Zawgyi
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသာေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းႀကီးက တတ္ႂကြေနေပမဲ့ လြမ္းေမာဖြယ္အတိ။
Seok Jinလက္ထဲက အထက္တန္းေအာင္လက္မွတ္ေလးကို ေျမႇာက္ကာျဖင့္ ရိွသမ်ွအတန္းထဲကလူေတြ ႏွင့္ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနသည္။
အုပ္စုလိုက္စကာေနာက္ကာျဖင့္ ငယ္က်ိဳးငယ္ႏွာအသီသီးျပန္ေဖာ္ရင္း သူ႔စိတ္ေတြတကယ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တာ။
မသိစိတ္ရဲ့လႈံ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ အတန္းဘက္ကိုလွၫ့္ၾကၫ့္ေတာ့ ကင္မရာတစ္လံုးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေဘးကခံုေလးတြင္ထိုင္ေနေသာNamjoon...။
အေပါင္းမရိွအသင္းမရိွနဲ႔ ခက္ပါဘိ။
ႏႈတ္ခမ္းေတြကၿပံဳးေယာင္သမ္းေနသလိုပဲ..။
သူေဘးကသူငယ္ခ်င္း၏ ကင္မရာကိုကမန္းကတန္းဆြဲယူလိုက္ကာ ထိုျမင္ကြင္းကို အရယူလိုက္သည္။
အမွတ္တရေတြကိုသိမ္းဆည္းႏိုင္ဖို႔။
သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကိုNamjoon စိုးစင္းမ်ွမသိလိုက္ပဲ ေက်ာင္းၿပီးသြားရတာ နည္းနည္းေတာ့ႏွာေျမာမိသလိုပါပဲ..။တကၠသိုလ္မွာဆံုႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ သိပ္ကိုအခြင့္အလမ္းနည္းလြန္းသြားၿပီ..။
Seok Jinေငးေမာရင္းပင္ ကင္မရာခလုပ္ေလးကိုႏိွပ္ခ်လိုက္သည္။
သေဘာက်တဲ့စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး။
............................
ႏွစ္ရွည္လမ်ား အေဖာ္ျပဳခဲ့ေသာ မ်က္မွန္ေလးကို Seok Jinခြၽတ္ကာ အံဆြဲထဲထၫ့္သိမ္းလိုက္သည္။
ျမတ္ႏိုးမႈေတြကိုျမင္ႏိုင္ဖို႔ေဆာင္ၾကဉ္းေပးခဲ့တဲ့တဆင့္ခံေလး..။
"သားေရ ေနာက္က်မယ္ေလ"
အေမက ေကာ္ဖီႏွင့္မုန႔္ဗန္းကိုအခန္းထဲထိသယ္လာရင္း သူ႔ကိုသတိေပးသည္။
"ၿပီးပါၿပီဗ်..သားလဲ ေခ်ာခ်င္ေသးတာေပါ့"
ေကာ္ဖီကိုတစ္ငံုေသာက္ရင္း အေမ့ကိုသူလွမ္းခြၽဲလိုက္သည္။ အေမကေတာ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွင့္ေသခ်ာသပ္ေပးရင္း
"ေမ့သားႀကီးက ေခ်ာပါတယ္ရွင္..
ကဲသြားေတာ့ ေဖေဖေစာင့္ေနတယ္"
