တန္ဖိုးႀကီး ကားမ်ိဳးစံုအစီအရီရပ္ထားေသာ ေျမေအာက္ကားပါကင္တြင္SeokJinပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေငးမ၀ျဖစ္ေနသည္။
Namjoonက ကားေနာက္ဖံုးထဲမွ ၀ယ္လာေသာ ဟင္းခ်က္ပစၥည္းေတြကို သယ္ၿပီး သူ႔ထံေအးေအးေဆးေဆးေလ်ွာက္လာသည္။
ဒီေန့ပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူNamjoonကြန္ဒိုကိုလာလည္ျခင္းျဖစ္၏။
အတူတူ ထမင္းခ်က္စားရန္လဲတိုင္ပင္ထားတာမို႔ အနီးနားကေဈးတြင္ လိုတာေတြပါတစ္ခါတည္း၀င္ဝယ္ေနလိုက္ၾကသည္။
"ဒီအခန္း"
Namjoonက
Passwordကိုခပ္သြက္သြက္ႏိွပ္ကာ ေရွ ့မွ၀င္သြားသည္။
သူထင္ထားသည္ႏွင့္ တျခားစီ အိမ္၏အတြင္းပိုင္းက သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ လြန္းတာေၾကာင့္ SeokJinလက္ခုပ္ပင္ထတီးမိေတာ့မတတ္။
သူ႔အခန္းဆို အေမကသရဲအိမ္ႏွင့္ေတာင္ခိုင္းႏိႈင္းၿပီး အၿမဲဆူေနၾက။
ေတာက္ပေနေသာၾကမ္းခင္းေတြႏွင့္ သစ္ပင္ေတြစီစိုက္ထားေသာ ၀ရန္တာငယ္ေလးကိုလဲ မွန္၏တစ္ဖက္ျခားမွ ျမင္ေနရသည္။
စားပြဲေပၚတြင္လည္း ရွင္းလင္းၿပီး ပန္းအိုးငယ္ေလးတစ္လံုးကိုသာေတြ ့ရ၏။
အထုတ္ေတြကိုမီးဖိုခန္းထဲခ်ၿပီးျပန္လာေသာNamjoonက ဖန္ကရားထဲမွေရကိုခြက္ထဲထၫ့္ကာ ေအးေအးေဆးေသာက္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔ထံေလ်ွာက္လာကာ တစ္ဖက္ကဆိုဖာတြင္၀င္ထိုင္၏။
"မင္းအေဖနဲ႔အေမလဲ မေတြ ့ဘူးေနာ္"
ႏွစ္ေယာက္သားဘာစကားမွရွာမရသျဖင့္ SeokJinပါးစပ္ထဲေတြ ့တာေကာက္ေမးလိုက္သည္။
"ငါတစ္ေယာက္ထဲခြဲေနတာ
တကၠသိုလ္စတတ္ကတည္းက"
"အာ..."
Namjoonကတကယ့္သူေဌးသားဆိုတာ သူေမ့ေနခဲ့တာ။ တစ္ေယာက္ထဲေနဖို႔ စီစဉ္ေပးထားတဲ့အိမ္က သူတို႔အိမ္ထက္ေတာင္ပို၍ ခမ္းနားေနေသးသည္။
"ဗိုက္ဆာၿပီလား"
ဒီစကားကိုေတာ့Namjoonကေမးလိုက္ျခင္းသာ။Seokjinေခါင္းခါရင္း
"မဆာေသးဘူး..ငါအိမ္မွာလဲမနက္စာအမ်ားႀကီးစားလာလို႔"
Namjoonကေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ရင္း ထရပ္သည္။
