ႏွင္းေငြ ့ေတြေဝေန၍ ျပတင္းတစ္ဖက္မျွမင္ကြင္းဟာ မႈန္ဝါးဝါးရိွေနသည္။
ပါေမာကၡ၏ စာရြတ္သံ မွလြဲ၍ အတန္းတစ္ခုလံုးဟာ အပ္က်သံပင္မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္လ်ွက္..
ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုး စိတ္ပါ၀င္စားစြာေရးမွတ္ေနတာကိုျမင္ေတာ့
ဒီအခ်ိန္ လူတစ္ေယာက္မ်ားငိုက္ေနမလားဟုေတြးမိရင္း ၿပံဳးရျပန္သည္။
"Namjoon ေန့လည္စာတူတူစားရေအာင္"
အတန္းၿပီးၿပီးခ်င္းေရေမႊးနံ ့တစ္ခုႏွင့္အတူ သူ႔ေဘးနားေရာက္လာေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးကို ငဲ့ေစာင္းမၾကၫ့္အားပဲ အိတ္ထဲစာအုပ္အထၫ့္မပ်က္ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။
"ဘာလို႔လဲဟင္ ခ်ိန္းထားတာရိွလို႔လား"
Namjoonအနက္ေရာက္ေခါင္းစြပ္ကိုနားရြက္ဖ်ားမ်ားလံုေအာက္အထိ ဆြဲခ်လိုက္ရင္း ထရပ္လိုက္သည္။
သူ႔ရင္ဘတ္နားေရာက္ေနေသာ သိုးေမႊးလံုးေလးလို မိန္းကေလးအား ေရွာင္ရင္း အတန္းျပင္ကိုသာထြက္လာခဲ့သည္။
လွၫ့္မၾကၫ့္ေပမဲ့ အသံေပါင္းစံုကေနာက္မွာထြက္လ်ွက္က်န္ေနခဲ့ၾက၏။
တစ္ဖက္သားရ ဲ့ခံစားခ်က္ကို ဂရုစိုက္ေပးၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ?
ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကသာအၿမဲအဓိကက် သည္ဟု သူယံုၾကည္ထားသည္။
.
.
.
.
.
ေက်ာင္းကန္တင္းကိုေျခခ်ေသာ္လည္း ရွာေနေသာအရိပ္အေယာင္ကိုမေတြ ့ရေသး..
ဒီအခ်ိန္ဆို SeokJinတို႔အတန္းကအခ်ိန္ၾကာႀကီးသင္တတ္တာကိုေတာ့သူသိသည္။
ဆူညံေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ၾကားခ်င္ေနသၫ့္အသံမပါေတာ့ အသက္မ၀င္သလိုခံစားရတာမို႔ သူလွၫ့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
ေယာင္ခ်ာခ်ာႏိုင္ေနတဲ့သူ႔ပံုစံက ရွက္စရာေကာင္းသည္။ SeokJinမပါတဲ့ ပံုမွန္ေန့ရက္ေတြက ဟာတာတာႏိုင္လြန္းလွ၏။
"Namjoon.."
ၾကားခ်င္ေနခဲ့ေသာ အသံေလးက သူ႔ေနာက္ေက်ာဆီမွထြက္လာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔ေရွ ့သို႔ေရာက္လာေသာ ေျခတစ္စံု..
လက္ထဲကေကာ္ဖီဗူးတစ္ဘူးႏွင့္ ေပါင္မုန႔္ပူပူကိုကိုင္ထားၿပီး ကပ်ာကယာထလိုက္လာရဟန္..
"ဘာလဲ"
"စကားေျပာရေအာင္"
.
.
.
.
ကားထဲေရာက္တာအေတာ္ၾကာသၫ့္အထိ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးေျပာစရာစကားအစရွာ၍မရ..SeokJinလက္ထဲက ေအးစက္ေနပံုေပၚေသာ ေကာ္ဖီဗူးေလးကို သူေဝ ့ၾကၫ့္လိုက္ရင္း
