For Zawgyi
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အတြက္က်ယ္လြန္းလွေသာ အခန္းႀကီးရိွကုတင္ေပၚတြင္ Namjoonမႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ထိုင္ေနသည္။
အေမကေတာ့ေဘးနားကေန သူ႔ေခါင္းကို ပိရိေသသပ္ေအာင္ ဘီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဖီးေပးေနရင္း သူ႔ပါးေလးကိုခပ္ဖြဖြနမ္းေလ၏။
"သားကအတန္းေခါင္းေဆာင္ေလ..
ဒီခရီးသားလိုက္မျွဖစ္ေတာ့မေပါ့"
"လူေတြအၿပံဳလိုက္ႀကီး သားစိတ္ရႈပ္တယ္ေလ ေမေမရာ"
ေက်ာင္းက၀တ္လာခိုင္းေသာ အဝါေရာင္ရွပ္ကို ခြၽတ္ဖို႔တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔လက္ေတြကိုအေမကရယ္ရင္းတားေလသည္။
"ကဲ ေမေမ့သားက တာ၀န္မဲ့တယ္လို႔အထင္မခံႏိုင္ဘူးေနာ္..ဟိုေအာက္မွာ မင္းအေဖေစာင့္ေနၿပီ သြားေတာ့"
Namjoonမႏိုင္ဘူးဟူေသာ သေဘာျဖင့္ သက္ျပင္းေလးေလးခ်ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္လြယ္လ်ွက္ဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။
အေဖကေတာ့တစ္လမ္းလံုးဘာမွမေျပာပဲတိတ္ဆိတ္စြာ ကားကိုေမာင္းလာၿပီး ေက်ာင္းနားေရာက္ေတာ့မွ မုန႔္ဖိုးတစ္ထပ္လက္ထဲထၫ့္ေပးလာသည္။
"သားသြားၿပီ"
"ေအး"
သူငယ္ခ်င္းရယ္လို႔မရိွသျဖင့္ တစ္ျခားသူေတြလိုမ်ိဳး အုပ္စုေလးမ်ားျဖင့္ ဟီးဟီးဟားဟား သူရယ္မေနႏိုင္။
ဒီလိုေအးေဆးတိတ္ဆိတ္တာကိုလိုခ်င္လို႔ တမင္သူငယ္ခ်င္းမထားခဲ့တာျဖစ္၏။
ဆရာမေဘးနားထိုင္ကာ ယူလာသၫ့္mp4ေလးႏွင့္ နားၾကပ္ေလးတပ္ကာ သီခ်င္းပဲထိုင္နားေထာင္ေနမိသည္။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သိပ္လွေသာေနၾကာခင္းေတြထဲ ခရီးတစ္ေထာက္နားၾကသည္။
ေန၀င္လုလုအခ်ိန္ကသိပ္လွတာမို႔ Namjoonလဲဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္တာေၾကာင့္ ကားေပၚမွဆင္းလာခဲ့၏။
ဟီးေလးဟားေလးႏွင့္သူ႔ေဘးျဖတ္ေလ်ွာက္သြားေသာ အုပ္စုတစ္စုေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုေရွာင္တိမ္းရင္းအလိုမက်စြာ ၾကၫ့္လိုက္မိသည္။
အဲ့အုပ္စု!ေက်ာင္းမွာလဲ တဟီးဟီးတဟားဟား.
ကားေပၚမွာလဲ နားဒုကၡေပးလာတာအခုခ်ိန္ထိ
