Unheard Hearts

Fries

V. Fries

It was just an ordinary day for everyone, pero sakin, HINDI!

Everyday wasn't ordinary for me. Dapat araw-araw, nagpapasalamat tayo. At dapat rin, mag-improve tayo sa kada araw.

We musn't be constant. Kaya nga sinabing 'Change is the only constant in nature' at hindi 'Human' eh.

Anyways, I'll just cut my craps. Di naman connected tong mga pinagsasasabi ko sa title ng story ko.

So ayun nga, pagkagising ko, siyempre dumilat ako, pano ako makakakilos ng maayos kung nakapikit ako?

Tumayo ako sa pagkakahiga ko kahit gustong gusto ko pang matulog.

Naligo ako, nagtoothbrush, nagbihis, nagsuklay. Yan ang usual kong ginagawa, daily routine kumbaga.

After kong gawin yun ay umalis na ko. Tumambay muna ako sa bahay ng boyfriend ko.

Well, my boyfriend was very silent. He doesn't talk much.

As usual, pinagsilbihan ako ng mga staff nila sa bahay. Actually, kilalang kilala na nila ako. Araw-araw ba naman akong nandito eh.

Parang nagugulat pa nga sila kapag lumipas ang isang araw at hindi nila ko makikita, it's unusual daw.

Marami akong kwinento sa kanya, tulad ng napagtripan kong gagamba sa cr kanina. Tinanggalan ko kasi siya ng sapot. Para lumipat na siya ng ibang pwesto. Naninilip eh.

Pero siyempre, kahit gaano ko pa siya katagal na gustong makasama, may mga bagay pa ko na kailangang gawin. So I have to leave him. Even if it is hard for me.

Pagalis ko ng bahay nila ay naghintay ako ng masasakyan sa may bus stop. Di nagtagal ay nakasakay din naman ako.

At... omyghad..

Di ko alam kung namamalikmata, nananaginip o nahihibang lang ako. But deym!

My boyfriend was everywhere! Kahit saan ako tumingin nandoon siya!

Nababaliw na ata ako.

May umupong lalaki sa tabi ko. Classmate ko siya pero di ko siya kilala. Frankly speaking, I don't know anyone who's not related to me. I have no friends. I only have my boyfriend.

"Hi." he greeted but I didn't response. Aba. Malay ko ba kung ako kinakausap niyan. Hindi ko rin naman siya kilala, and we're not as if 'acquaintances'. But I'm pretty sure he is the rebel MVP in our class. He's rude. Better get rid of him.

"Snob." he, again, said. Napalingon ako sa kanya and unfortunately he's looking straight to me. And heck! He's eating my love!

"Don't. Eat. Him." I said out of nowhere.

D-did I just talk? Shit. He's lucky. He's the first person I talked to, today.

"Whom?" he asked. Napa-'tss' naman ako sa tanong niya. May iba pa ba siyang kinakain?

Sinuot ko na lang ung headset ko at nakinig ng music. He then, started talking such non-sense blah blah.

Biglang may lumitaw na McDo Fries sa harap ko. The heck. Pinatay ko muna yung music ko, at tinitigan ng maigi yung fries. Shet. Nakakatakam. But I compose myself. Easy lang French.

"Gusto mo?" alok niya. Kukuha na sana ako, kaya lang, I don't know him, malay ko ba kung may lason yan noh. Mabuti ng nagiingat.

"Wala yang lason," napatingin naman ako sa kanya. Did he just read my mind?

He shrugged. "It was written all over your face," he said, then kumuha ng isang fries at kinain sa harap ko. Take note, SA HARAP KO!

"Can I slap you?" I politely asked. Ang sarap sampalin eh. Napaka-bastos.