🌾

Bir kış günü üşüyen ellerini tutmayı arzulamak ne kırıyor içimi ah bir bilsen. Ulan diyorum içimden, tutan tutuyor hiç şansın yok. Küçücük şansı olsa insanın dağı delermiş Mecnun gibi.  Benim hiç yok, bu yüzdendir seni sensiz yaşayışım. Kalbimde eskiyen prangalar düşüyor yere. Çıkan sesi duyuyorum mütemadiyen. İçimde kırılan yerin, onarılır halde değil. Artık bendeki resimlerine bakmıyorum. Kısacık kesilmiş saçına gözüm takılmıyor. Dediğin sözlere itimadım kalmadı.
İnsanın gücü tükenirmiş ben sende öğrendim. Lakin bilseydim seni bir  odaya koyar kapısında yatar ' gitme be kalbimin özü, gidersen kalp kalmaz. Yürek titrer artık bu ciğerler kokun olmadan zapt edilmez oldu' derdim.  Ama hiç olmayan insanı ne odaya koydum ne de bu arsız ciğerim o kokun olmadan durabildi. Aynı terane şimdi. Balkon, duman ve sen.

Dedikleri gibi ' Artık gelsen de bir gelmesen de iki gözümün özü.'