YUSUF İLE ZÜLEYHA
3
(Züleyha'nın az kalsın Yusuf'u
vuslatına ram ettiğin bildirir)
Yusuf dahi bu güzellik karşısında
Afalladı şaştı kaldı
Az kalsın ram oluyordu
Züleyha'nın arzularına
Hayretten küçük dilini yuttu
Yakup'un siluetini gördü
Züleyha'nın arkasında
Dur diyordu Yakup
Yalnızca
Yusuf'un işittiği bir sesle
Yusuf bu sesi işitti
Başka kimse işitmedi
Yakup yoktu orda sesi vardı
Yakup hayaliyle vardı
Yusuf anladı uyandı gafletten
Az kalsın büyük bir hata edecekti
Huzur-i İlahiden kovulacaktı
Yusuf irkildi kendine geldi
Korkarım dedi korkarım ben
Beni yaratan Allah'tan
Karşı gelmekten
Onun emirlerine
Ben güvenmem nefsime
Hiçbir zaman asla
Kötülüğü emreder çünkü nefs
Bütün kötülüklerin başı
Tezkiye etmem nefsimi ben
Çıkarmam asla temize
Yusuf dedi
Ben yediğim ekmeğe
İhanet etmem asla
Aziz benim babam
Yahut babam yerinde atam
Beni satın aldı korudu
Besledi büyüttü
Sarayına kabul etti
Bana emanet etti
Harim-i namusunu
Bu onun namusu iffetini
Zayi etmem asla ettirmem
Kimseye de çiğnetmem
Değil kendim çiğnemek
Benim işim gücüm
Onun sağlığına dua
Etmek ve şükretmek Allah'a
Kardeşlerim beni
Dövüp atmışken kuyuya
Satmışlarken üç paraya üç pula
O satın aldı beni esirciden
Üstün bir bahaya
Ben velinimetime
İhanet etmem asla
Ettirmem hiç kimseye
Yusuf geri döndü aniden
Açıldı kilitli kapılar kendiliğinden
Bu Yakup'un mucizesiydi
Yusuf'a peygamberlik
Gelmediydi henüz
Ve Züleyha koştu peşinden
Yırtıverdi arkasından gömleğini
Yusuf'un gömleği ikinci kez
Olay oluyordu
Büyük olaylara
Bayrak oluyordu bu gömlek
Annem ben küçükken
Hep o ilahiyi söylüyordu ağlayarak
Hala kulaklarımda
Çınlıyor çınlayacak
'Yusuf'un gömleğini
Akan ettiler ettiler
Kurtlar yedi deyü
Bühtan ettiler ettiler'
Ben de diyorum ki
Yusuf'un gömleğini yırttı Züleyha
Bununla yetinmedi etti iftira iftira
05.04.05 (21.45)
Ahmet KEMAL
