YOKSUL YÜREK | HÜMA (Düzenleniyor)

BÖLÜM-III 🕊İSTEK🕊

*DÜZENLENDİ*

Küçük yıldızımızı doldurmayı ve yorum yapmayı unutmayın.⭐️

3.Bölüm

Öylesine güzel seviyorum ki seni,öylesine saf,öylesine derin ve "öylesine" değil.
-Özdemir Asaf

🕊

Her insana biçilmiş bir süre vardır.Ve insan bundan ne bir saniye önce veda eder bu dünyaya ne de bir saniye daha fazla yaşar.

Bana biçilen süre daha dolmamıştı.Daha almam gereken nefes,yaşamam gereken günler vardı demek ki.

Kolumdaki acı ve kafamdaki ağrı ile gözlerimi araladım.Hastane odasında yalnız başımaydım.Ne olduğunu hatırlamaya çalışırken parçalar bir bir yerine oturdu.
Karan'ın gelişi,kavga edişimiz,benim merdivenden yuvarlanmam...

Oysaki hiç böyle hayal etmemiştim.
Sinirli olabilirdi.Bana bağıracağını da tahmin etmiştim ama işlerin bu noktaya geleceğini gerçekten hiç düşünmemiştim.

Açılan kapı ile gözlerim içeriye giren Menekşe Anneme kaydı.İçinde huzuru bulduğum mavi gözleri ağlamaktan olsa gerek kızarmış,saçları ise dağılmıştı.

Kafasını kaldırıp benimle göz göze gelmesiyle koşarak yanıma gelmiş beni kolları arasına almıştı.

"Kızım,birtanem.İyi misin annecim?Ne olursun iyi ol.Çok korktum sana bir şey olacak diye.Çok korktum."

Yeni fark ettiğim kolumdaki sargıya ve seruma dikkat ederek bende Menekşe Anneme sarıldım.Güzel annem,harap etmişti kendini.

"Korkma annecim,iyiyim ben."

Kapı sesi bir kez daha duyulmuştu.Bu sefer gelen Tarık Babamdı.Onunda Menekşe Annemden farkı yoktu.Dik omuzları çökmüş,giydiği gömleğin bir iki düğmesini açmıştı.Oysaki gömlek giymeyi çok sever ve tüm düğümelerini her zaman iliklerdi.Bir tanesini bile açık bırakmazdı.

"Hüma'm."

"Baba."

Biri sağımda,biri solumda iki dünya vardı.Ve bu iki dünya benim her şeyimdi.

"Affet bizi olur mu?Böyle bir şey yapacağını aklımızın ucundan bile geçirmemiştik.
Koruyamadık seni kızım."

Beni bu yaşıma kadar hep korumuşlardı.
Bana bir aile,yeri geldiğinde yanlarında özgürce ağlayabildiğim bir yoldaş,bazen de kahkahalar gülüp eğlendiğim arkadaş olmuşlardı.Kısaca onlar benim her şeyim olmuştu.

"Saçmalama baba.Bir daha duymayayım böyle bir şeyi.Hem ben dengemi kaybettim,
kendi hatam yüzünden düştüm.Kimsenin bir suçu yok."

Karan Ali'nin söylediği şeylerin kalbime çok ağır geldiğini ve bir anlığına bu ağırlığı taşıyamadığımı söylememe gerek yoktu,sanırım.

"Hâlâ onu koruyorsun,kızım.Kalbin ne güzel seviyor öyle senin?"

Kalbim bir tek onu güzel sevebiliyordu.