YOKSUL YÜREK | HÜMA (Düzenleniyor)

BÖLÜM-IV 🕊GİDİŞ🕊

*DÜZENLENDİ*

Küçük yıldızımızı doldurmayı ve yorum yapmayı unutmayın.⭐️

4.Bölüm

Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden.
Dağbaşı yalnızlığı ölümden beter.
Hiç kimse aramasa sormasa beni.
Sen gelsen yeter.
-Orhan Veli Kanık

🕊

Kalbime batırılan binlerce kıymık vardı.Onun bana karşı cephe alarak söylediği her bir kelimede o kıymıklar en derinime batıyordu.Kanatmıyordu ama çok acıtıyordu.

Şimdi yine gelmişti.Geçmiş olsun dileklerini iletmeyecekti bana,biliyordum.Nasılsa geçmiyordu hiçbir şey.Muhtemelen söyleyecekleri bitmemişti.

"Davet etmeyecek misin içeriye?"

Ben seni kalbime davet ettim ama gelmedin.

"Gel."

Sesimi duyması ile içeriye girip kapıyı kapattı.Yanıma gelmek yerine pencerenin önüne gitmeyi tercih etti.Bir süre ikimizde sessiz kaldık.O dışarıda akıp giden trafiği izlemeyi tercih etti,ben ise onu.

"Susmaya gelmedin herhalde?"

İlk konuşan ben olmuştum.Onunla aynı ortamda olmaktan dolayı sol tarafımdaki minik kuş kanat çırpıyordu.O çırpınışlar biraz daha devam ederse yanıma gelme sebebini öğrenemeden hop diye gidecektim öbür tarafa.

"Nasıl başarıyorsun bunu?Bir şekilde dikkatleri hep üstünde tutuyorsun.Ama kendini bilerek merdivenlerden yuvarlamak,
gerçekten güzel oyunculuktu.Bunu ben bile beklemiyordum."

Dudaklarıma alaylı bir gülücük yerleştirdim.
Kıvrımlarından kan akan acılı bir tebessüm...
Ne bekliyordum ki?Elbette beni bir kez daha dağıtmaya gelmişti.Hiç toparlayamadığı beni bir kez daha darmaduman edecekti.

Dışarıda olan gözleri şimdi bana dönmüştü.Benim elimden ise sadece adını söylemek gelmişti.

"Ali"

İsmi dudaklarıma ne kadar da yakışıyordu öyle.

"Dengemi kaybettim gerçekten.Bilerek olmadı."

Ne çok isterdim şimdi bana inanmasını.Ama alayla bakan gözleri ve kıvrılan dudakları hiç öyle demiyordu.

"Tabi canım.Hep öyle olur zaten."

İnsan birisini sevdiğinde her kelimesinden bir anlam çıkarırmış.Bende olduğu gibi.Canım demişti ama öylesine söylemişti.

Kalbim kabul etmek istemesede canımın canı değildim.

Elimin altındaki çarşafı sıkmaya başladım.Ağlamak istemiyordum.
Hislerimi çocukça bulan bir adamın karşısında ağlayıp iyice küçülmek istemiyordum.

Bizim aramız çocukluğumuzda çok güzeldi.Oyunlar oynardık,bahçede koşuştururduk,hatta bazen beraber uyumuşluğumuz bile vardı.Sonra o büyüdü ama ben hâlâ küçüktüm.
Oyunlar oynardık yine ama annesinin  zoruyla isteksizce beni avutmak için oynadığımız oyunlar...Yüreğini öptüğüm adam büyüdükçe daha da acımasız oluyordu sanki.