Flikken Maastricht 'Het vervolg'

De lege kamer

Eva dook ineen. De kogel had haar niet geraakt. Hoe kan dat? Ze durfde niet om te kijken, bang dat de volgende kogel haar wel zou raken. Er klonk een tweede shot. 'Eva?' hoorde ze achter zich. Het leek op de stem van... Eva draaide zich om. 'Wolfs!' Riep Eva opgelucht. Wolfs rende naar Eva toe en knielde naast haar op de grond. Eva vloog meteen bij Wolfs in zijn armen. Na de omhelzing lieten ze elkaar los maar bleven ze elkaar wel met betraande ogen aankijken. Wolfs keek in de blauwe ogen van Eva terwijl hij zijn hand op haar wang legde. 'Eva ben je oke?' Vroeg Marion terwijl ze naar Wolfs en Eva liep. Wolfs trok zijn hand snel terug. Eva stond op en omhelsde Marion. Tijdens de omhelzing keek ze naar de plek waar de twee mannen hadden gestaan. Eva zag de twee levenloze lichamen van de mannen die haar hadden meegenomen. 'Hoe wisten jullie dat ik hier was?' 'Kamphuis belde met een mogelijke locatie, de rest leggen we je in de auto uit. We moeten nu naar het bureau.' Antwoordde Marion. Marion had meteen na ze de schoten had gelost een Forensisch team gebeld dus ze konden ieder moment ter plaatse zijn. Wanneer forensisch zou arriveren, konden Wolfs, Eva en Marion naar het bureau.

'Eva wat goed om je te zien! Ben je oké?' vroeg Kamphuis meteen toen het drietal het bureau binnen kwam lopen. 'Ja, ik ben oké. Mag ik naar huis?' 'Natuurlijk, maar meneer Wolfs blijft hier.' Antwoordde Kamphuis kort. Eva keek Wolfs niet begrijpend aan. 'Meneer Wolfs, U mag met Barry mee, hij brengt u naar de cel.' 'Mevrouw Kamphuis, ik heb echt niks gedaan!' Antwoordde Wolfs geïrriteerd. 'Dat zal het onderzoek moeten uitwijzen maar aangezien het half 3 in de nacht is, zal dat onderzoek moeten wachten tot morgen ochtend. U kent de procedure.' Barry pakte Wolfs bij zijn pols om hem mee te nemen naar het cellencomplex. Wolfs wierp nog een laatste blik op Eva. 'Ik heb het niet gedaan Eef.' Waren Wolfs laatste woorden voor Barry hem mee nam. 'Mevrouw van Dongen, u mag naar huis. Ik verwacht u morgen om 10:00 op mijn kantoor voor een gesprek. Brigadier Dreesen, ik verwacht u morgen ook op kantoor voor een gesprek.' Marion en Eva liepen samen het bureau uit.

Marion en Eva stonden op de parkeerplaats. 'Marion, wat heeft Wolfs gedaan?' vroeg Eva. 'Wolfs wordt verdacht van brandstichting en moord op Lies Dewulf, maar hij zegt dat hij het niet heeft gedaan. Je kent Kamphuis, ze gaat alleen af op de feiten.' 'Als Wolfs gelijk heeft, en dat heeft hij, dan is hij morgen weer vrij. Ik ken Wolfs, hij heeft dit niet gedaan.' Was Eva haar antwoord. 'Zal ik met je meegaan naar De Ponti? Dan hoef je niet alleen thuis te slapen?' 'Nee dankje, ik red me wel, lief van je Mar!' Eva en Marion stapte in de auto en reden ieder naar hun eigen huis.

Thuis aangekomen liep Eva meteen naar haar slaapkamer. Toen ze langs de kamer van Wolfs kwam, bleef ze even staan. Ze durfde het niet aan hem toe te geven, maar eigenlijk kon ze niet zonder hem. Eva liep verder naar haar slaapkamer terwijl er een traan over haar wang rolde.

Wolfs zat net een half uur in de cel, maar hij werd nu al gek van de kleine ruimte. Wolfs liep ijsberend door zijn cel terwijl hij aan Eva dacht. Hij liet zich op het celbed vallen en probeerde te gaan slapen. Hoe eerder hij sliep, hoe eerder het de volgende dag zou zijn, hoe eerder hij weg kon uit deze verschrikkelijke cel.