Flikken Maastricht 'Het vervolg'

De test

Eva kon de slaap moeilijk vatten. Wolfs was wel eens vaker weg, naar toch voelde het nu anders. Sinds het huwelijksaanzoek wat hij probeerde te doen toen ze samen in een huisje sliepen, kon Eva haar gevoelens voor hem niet peilen. Waren ze gewoon hele goede vrienden, of vond ze hem toch echt leuk?

Wolfs werd wakker van gebonk op de deur. Vervolgens werd het venster van zijn celdeur geopend. "Meneer Wolfs, ontbijt. U wordt om 9:00 opgehaald voor verhoor." Wolfs stond op en pakte zijn bord met eten aan. Echt honger had hij niet, naar hij besloot toch om iets te eten. Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij werd opgehaald uit zijn cel. Hij werd naar de verhoorkamer gebracht waar hij zelf altijd verdachten ging verhoren. Deze keer was het anders. Hij zat aan de andere kant van de tafel en was nu zelf verdachte. Wolfs wist dat hij onschuldig was, hij moest alleen de andere rechercheurs ervan overtuigen. Om de objectiviteit van de rechercheurs niet te beïnvloeden, had Kamphuis collega's van een ander bureau laten komen voor het verhoor.

Eva liep het bureau binnen. Om 10:00 had ze een gesprek met mevrouw Kamphuis, maar Eva was al eerder naar het bureau gegaan. Ze hoopte dat er al meer bekend was over Wolfs en of hij schuldig was. "Leon, weet je of er al meer bekend is over Wolfs?" "Hij zit nu in het verhoor." Antwoordde Leon kort waarna hij meteen doorging met zijn werk. Eva keek op de klok. Ze had nog een half uur voordat ze een gesprek met Kamphuis zou hebben. Dat was net te kort om nog even te gaan hardlopen. Ze besloot achter haar bureau te gaan zitten en te wachten.

"Ik heb haar niet neergeschoten! Hoe vaak moet ik dat nog herhalen!?" Begon Wolfs zijn geduld te verliezen. "Meneer Wolfs, kalmeer u! U weet als geen ander dat wij gewoon ons werk doen." Probeerde de vrouwelijke rechercheur hem te kalmeren. Wolfs zat nu drie kwartier in het verhoor maar de rechercheurs kwamen niet verder. Wolfs bleef ontkennen dat hij schuldig was. De agenten hadden hem op niets kunnen betrappen wat erop leek dat hij schuldig was. "Als jullie mij niet geloven, waarom testen jullie dan niet of ik een schiethand heb? Kruitsporen op mijn handen en kleding?" Reageerde Wolfs nog steeds opgefokt. Er leek een lampje te gaan branden bij de rechercheurs. Een schiethandtest was de manier waar ze duidelijkheid mee zouden krijgen.

Eva stapte het kantoor van mevrouw Kamphuis binnen. "Ah Eva, kom binnen." Klonk kamphuis vriendelijk. Eva sloot de deur en nam plaats in de stoel tegenover Kamphuis. "Hoe gaat het met je?" "Goed." loog Eva. Ze kon niet aan Kamphuis laten merken dat ze inzat met Wolfs. "Mooi, wat is er allemaal precies gebeurd?" Wilde Kamphuis weten. Eva begon met vertellen. Ze probeerde zo gedetailleerd mogelijk te vertellen wat er allemaal was gebeurd. Mevrouw Kamphuis luisterde aandachtig.

Wolfs zat nog steeds in de verhoorkamer. De schiethandtest was net gedaan dus moest hij wachten op de uitslag. Niet alleen zijn handen werden getest op kruitsporen. Forensisch had ook zijn kleding meegenomen. Gelukkig had hij nog een extra pak op het bureau hangen zodat hij geen kleding van het bureau aan hoefde te doen. Weer leek het een eeuwigheid te duren voordat er op de deur geklopt werd. In werkelijkheid was het maar 20 minuten. Een man van forensisch gaf een brief aan de vrouwelijke rechercheur. Het viel Wolfs op dat zei het voortouw nam. Haar mannelijke collega had nauwelijks iets gezegd of gedaan. Ze las de brief en nam toen weer plaats op de stoel. "Meneer Wolfs, de uitslag van de test is binnen."