Flikken Maastricht 'Het vervolg'

De verrassing

Wolfs bleef even verbaasd staan. Zou Eva weten dat hij hier is? "Ja, Eva is in de keuken, kom binnen." verwelkomde Wolfs de man. Zonder iets te zeggen liepen ze naar binnen. Wolfs liep als eerste de keuken binnen. "Wie was het?" vroeg Eva meteen. Wolfs hoefde niets te zeggen want een paar seconden later kwam de man ook de keuken in lopen. "Maus!" Eva rende meteen naar haar broer Maurice toe. "Ik dacht dat je nog vast zat? Waarom heb je me niet gebeld dan kwam ik je ophalen? En hoe gaat het met je?" reageerde Eva enthousiast. Wolfs had haar zelden zo enthousiast gezien. "Het gaat goed, ik wilde je graag verrassen." vertelde Maurice. Eva liet Maurice eindelijk los. "Wil je wat te drinken?" vroeg Wolfs aan Maurice. "Ja graag! Heb je een pilsje?" antwoordde Maurice terwijl hij aan de keukentafel ging zitten.

Het was al half 1 toen Wolfs, Eva en Maurice eindelijk naar bed gingen. Eva had Maurice gevraagd of hij wilde blijven slapen. Maurice was blij met dit aanbod aangezien hij nog geen woonruimte had. Terwijl Maurice en Eva al sliepen, lag Wolfs nog wakker. Hij vond het super fijn voor Eva dat haar broertje eindelijk uit de gevangenis was, maar hij baalde wel. Door de komst van Maurice had hij het gesprek met Eva niet kunnen afmaken. Wolfs was zo benieuwd wat ze wilde zeggen. Ging ze zeggen dat ze ook wilde trouwen? Of ging ze zeggen dat ze niet verliefd was op Wolfs?

De volgende ochtend zaten Eva en Maurice opgewekt aan het ontbijt. "Jouw bed slaapt veel fijner dan een gevangenis bed." grapte Maurice. Maurice had bij Eva geslapen omdat er nog geen ander bed opgemaakt was. Eva hoorde Wolfs de trap af slenteren. Hij zag er moe uit. Eva vroeg zich af of hij wel had geslapen vannacht. "Goeiemorgen!" groette Maurice hem vrolijk. Wolfs knikte een keer en ging vervolgens zonder iets te zeggen aan tafel zitten. Eva keek hem aan. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. Hij zag er chagrijnig uit en ze had geen zin in ruzie met hem. "Maurice, zou je ons even alleen willen laten?" Eva voelde zich bezwaard om haar broertje naar boven te sturen. Ondanks dat wist ze dat het wel nodig was. Ze wilde Wolfs graag even alleen spreken. "Tuurlijk!" antwoordde Maurice opgewekt. Hij vertrok meteen naar boven. "Wolfs, over ons gesprek gisteren....." Eva viel meteen met de deur in huis. Wolfs keek op van zijn bord, iets wat hij in die 5 minuten dat hij beneden was nog niet had gedaan. Eva bleef even stil terwijl ze in zijn ogen keek. Ze zag de vermoeidheid, maar ze leek ook iets van pijn te zien. "Ik heb je dus gehoord toen in dat huisje. Ik wist niet wat ik wilde, maar nu weet ik dat wel." Wolfs keek Eva vol spanning aan. Hij wilde niet laten merken dat hij nerveus was voor wat ze wilde gaan zeggen. "Ik wil heel graag met je trouwen! Als jij dat ook nog wilt natuurlijk." Eva zag iets veranderen in Wolfs zijn blik. De blik vol pijn veranderde in een blik vol enthousiasme en opluchting. "Oh Eef, natuurlijk wil ik nog met je trouwen!"