Ben Mira, ruhundaki her bir parça içine geçmiş, acıyı en derinlerine kadar hissetmiş ve ardından yapayalnız bırakılmış bir kızım.
Ne annem ne babam yanımda şu an. Tamamen yalnız, savunmasız ve güçsüz durumdayım. Hissedemiyorum daha fazla acıyı. Artı...
Merhaba arkadaşlar. İlk bölüm ile karşınızdayım. Bölüme başlamadan önce size Mira ve Ege çiftimizin fotoğraflarını koymak istedim daha kolay canlanır kafanızda diye.🤗 İyi okumalar.🎈
●
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Mira Çelik.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Ege Çakmak.
6 Mart 2007
Serin havanın tenimde bıraktığı hisle gözlerimi kapatıp, şuracıkta uzanma isteğiyle dolup taşıyordum âdeta. Etraftan gelen hafif, hışırdayan yaprak sesleri ve en yakın arkadaşım Melis'in hiç bitmeyen konuşmaları bana huzur veriyordu. Bu parkta oynamayı gerçekten çok seviyordum.
Oturduğumuz eve nazaran sürekli esiyor ve çiçek kokularını ciğerlerime dolduruyor olması içimi huzurla kaplıyordu. Tabii buna ek olarak en yakın arkadaşımla da bu parkta tanışmıştık. Melis, geçen sene fazlasıyla eğlenerek kaydığımız kırmızı büyük kaydıraktan düştüğünde, hiçbir çocuk yardımına koşmazken, ben gidip yardım etmiştim biricik arkadaşıma.
Onu annesinin yanına kadar taşımış ve iyi olduğunu düşünene kadar da yanından gitmemiştim. O zaman annesi ve Melis gerçekten bana minnettar olmuş ve beni sevmişlerdi.
Siz bir de benim içimdeki mutluluğu görün.. İlk arkadaşımı küçük bir yardımla kazanmış olmam nasıl da mutlu etmişti beni. Koşarak anneme anlatmış ve annemle annesini bir an önce görüştürmek istemiştim. Ertesi gün annemle yeniden parka gittiğimizde Melis ve annesi de oradaydı. Hemen koşarak annemi annesinin yanına götürüp bırakmış ve Melis'e gülümseyip ellerinden tutarak onu, en sevdiğim salıncaklarda sallanmaya götürmüştüm.
