Obsessed Love [YΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

1. Πρώτο και τελευταίο

Dreams don't work until you do

* * * * *

Μάιος 2013

Η Μάνια στάθηκε μπροστά απο τον καθρέπτη της με την ελπίδα πως το καινούργιο κολάν που αγόρασε θα την κολάκευε περισσότερο. Προσπαθούσε υπερβολικά να εστιάσει οπουδήποτε αλλού εκτός απο το πόσο άσχημα πεταγόντουσαν τα ψωμάκια στους γοφούς της ή το πόσο μη λείο ήταν το δέρμα της. Οι σκέψεις αυτές απασχολούσαν το μυαλό της έπειτα απο κάθε πρόβα χορού. Ένιωθε απαίσια, πώς ήταν δυνατόν να είχε κυτταρίτιδα στα δεκατέσσερα της; Μικρότερη δεν την απασχολούσε τίποτα απο όλα αυτά, μα τώρα, όσο έβλεπε τον εαυτό της να αλλάζει και όσο ήθελε περισσότερο να ακολουθήσει το όνειρο της, τόσο περισσότερο δυσανασχετούσε με την εικόνα της στον καθρέπτη. 

Η κυρία Γεωργία της είχε πει να μην ανησυχεί. Αλλά η Μάνια ανησυχούσε γιατί οι μπαλαρίνες που έβλεπε δεν είχαν τόσο μεγάλο στήθος, τόσο ανοιχτούς γοφούς και κυτταρίτιδα. Το μόνο κοινό μαζί τους ήταν οι πληγές στα δάχτυλα και τα προβλήματα στα πόδια. 

«Είσαι τρελή Κλέλια; Την Δευτέρα γράφουμε, σιγά μην τρέχω στον Χολαργό για μια χοροεσπερίδα.»

Η κοριτσίστικη και συνάμα απαξιωτική φωνή της Δάφνης έσπασε την ησυχία που επικρατούσε στο άδειο σπίτι. Είχε μόλις τελειώσει το φροντιστήριο και μάλλον θα μπήκε μέσα χωρίς να την καταλάβει η Μάνια. 

Άνοιξε την πόρτα κρατώντας το παλιό κινητό του Γρηγόρη στο αυτί της και πέταξε την τσάντα της στο πάτωμα. 

«Κάτσε ένα λεπτό γιατί μόλις μπήκα στο σπίτι, θα σε πάρω σε λίγο.» μουρμούρισε κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού της την αδερφή της να στέκεται στην άκρη του καθρέπτη. «Μόνη σου είσαι;»

«Η μαμά δουλεύει, ο μπαμπάς έχει δρομολόγιο και ο Γρηγόρης δεν έχω ιδέα.» απάντησε η Μάνια. Ήλπιζε η Δάφνη να αργήσει λίγο περισσότερο. Όσο ήταν στο σπίτι διάβαζε και η Μάνια έπρεπε αναγκαστικά να κάνει ησυχία. 

«Αλίμονο!»

Το σχόλιο ήταν για τον αδερφό της προφανώς.

«Θα διαβάσεις;» ρώτησε με επιφύλαξη και με ελπίδα να της πει όχι. Αφού δεν προλάβαινε να χάσει μερικά κιλά μέχρι την παράσταση, ας τελειοποιούσε την χορογραφία της τουλάχιστον.