One Last Chance

Chance #11

"Mia!"

Mia's POV

Narinig kong sumigaw si Matteo. Mabilis kong pinaandar yung motor ko. Paano to nakarating dito? Pinadala ko kanina nung nagbibihis ako bago pa kami mamalengke.

(Italyc sentences are flashbacks)

"Gusto nga pala ni Denise pag-inaangkas ko sya sa motor." Sabi ko sa sarili ko.
Agad kong kinuha yung cellphone ko at tumawag sa kayla manang.

*phone call*
"Hello miss Mia" si manang Florie

"Hello manang!! ^_^"

"Bakit ka natawag anak?"

"Manang pwede mo po bang sabihin kay mang Fred na dalahin dito yung motor ko?" 

"Ahh... delokado yan."

"Manang naman eh... >3<"

"Naku sige na nga."

"Salamat manang! Love you!!"

"Dyosko kang bata ka."

"Bye manang!! ^_^"

"Sigi. Bye!!"

Nagdrive lang ako na parang wala sa sarili. Nihindi ko rin alam kung san ako pupunta. Naalala ko na naman lahat. Lalo na yung kay Denise. Naramdaman ko ang pagipon ng luha sa mga mata ko. Nahihirapan na rin akong makakita, nagiging blurry na lahat. Minabuti kong pumikit saglit para mapatak amg mga luha ko.

Nagulat ako pagdilat ko may tumatawid na aso kaya bigla akong napapreno. Muntik akong tumumba. Buti naitukod ko yung kaliwang paa ko at wala ring gaanong dumadaan. Ngayon ko lang rin namalayang umuulan pala kanina pa. Napatingala na lang ako at tumingin sa langit. Madilim.... malungkot....  napaiyak na lang din ako.

Minabuti kong humanap na lang ng lugar kung saan ako pwedeng tumabi at maglalipas ng oras.

Teka.... asan na ba ako? Pamilyar yung lugar. Pero hindi ko maalala. Binukas ko na lang ulit yung engine nitong motor. Nagmaneho ako sa kahabaan ng kalsadang di ko alam. Beach? Mabuhangin na paligid, meron ding mangilan-ngilang puno. Ewan. Basang basa na ako.

Nagsanga ang daan at napuno ng mga puno ang gilid ng parehong kalsada. Pinili kong lumiko pakaliwa dahil hindi ko alam kung saan ako makakarating kung dederechohin ko yung kalsada.

Halos limang minuto ko yatang binagtas yung nilikuan ko hanggang sa makaabot ako sa dulo ng sementadong kalsada. May buhangin. Pinatay ko ang makina at bumaba. Binuksan ko ang compartment at kinuha ang shoulder bag na nilagay ko bago ako umalis sa bahay.

Nagsimula na akong maglakad. Nilobot ko ang tingin ko sa paligid. May dagat. Tapos isang maliit na mga cottage. May mga stalls. This looks familiar. Really familiar. I feel comfortable and safe dito. Parang it's a part of my childhood. Naglakad ako hanggang sa isang cottage at dun umupo. Sarado ang beach ngayon. Kung bakit? Yun ang di ko alam.

Inisip kong mabuti kung anong naging papel ng beach na ito. Tumayo ako para galain ang labas ng cottage na nakatayo na sa mismong pampang ng dagat. Parang floating house.

Narating ko yung dulo. Ang ganda ng dagat. May mga batong malaki, malakas ang alon at kitang-kita ang malakas na pag ulan. Umupo ako sa pagitan ng mga harang at nilawit yung paa ko. Napahawak ako sa kahoy harang na nasa tabi ko ng may nakapa ako. Wood carvings? Words? Napalingon ako at tinignan ang carvings.

"We'll get marry in a time we want and we'll marry the guy we want. Not because of arrange marriage.
Den-Den and Mai-Mai" napatulo na lang yung luha ko. Lahat bumalik.

Calvin's POV

"Di ko na naabutan." Sabi ni Matteo pagkatapos.

"Ano ba kase nangyare?" Tanong ko.

"Uwi na po ako." Sabi netong Denise

"Sandali lang! Kain muna tayo." Biglang sabi ni Ella

Kumain kami ng tahimik. Malalas parin ang ulan. Nang matapos kami umakyat si Denise sa veranda kaya sinundan ko sya.

"Calvin...." sabi nya

"Denise kuhanin mo yung vase." Sabi ko

"Oh tapos?" Sabi nya pagkakuha ng vase.

"Bitawan mo." Sabi ko. Binitawan naman nya. "Ano nangyare?" Tanong ko.

"Nasira." Sagot nya.

"Sabihin mo sorry." Sabi ko.

"Sorry." Sabi nya.

"May nangyare ba? Nabuo ba yung nasira?" Tanong ko.

"Hindi." Sabi nya

"Ganyan din yung tiwala ni Mia na binigay nya sayo. Yang vase ang tiwala ni Mia dito at ikaw rin yung sumira nun. Kaya kahit ilang beses ka pang magsorry hindi na mabubuo yun." Sabi ko. Bigla namang tumulo yung luha nya.

"Alam ko naman yun eh! pero hindi nyo pa kilala si ate Mia dahil hindi pa naman nyo sya nakakasama ng matalagal! HINDI KAYA NI ATE NA MAGTANIM NG GALIT! MARUNONG SYANG MAGPATAWAD AT HIGIT SA LAHAT MARUNONG SYANG MAG PARAYA! KAYA WALA KANG KARAPATANG IPAMUKHA SAKIN NA SINIRA KO SYA AT HINDI NA NYA AKO PAPATAWARIN!" Napaupo lang sya. "Di ko naman gusto yung nangyari eh. Nagsisisi ako na bigla kong sinabi sakanya. Alam ko naman yung mga nangyari sa kanya eh. Nabigla ko sya at kasalanan ko kung bakit ngayon wala sya dito." Garalgal ang boses nya marahil ay umiiyak sya.

"Calvin anong nangyayari dito?" Si Ella. Napayuko na lang ako.

"Salamat Calvin ha. Natulungan mo akong matealize yung mali ko. Alis na ako." Sabi nya sabay punas ng mga luha nya at tumayo.

Hinatid sya ni Ella sa pinto.

"Sa beach malapit sa highway. Puntahan nyo sya." Sabi nya saka umalis.

Agad din namang umalis si Matteo.

----------------------

Merry christmas!!!! Woot woot!!! Ang drama ng christmas. Pero don'tcha worry di yan ang christmas nila. July pa lang yan. Chill lang. Ang bagal ko magupdate eh. Ayaw pa ako regaluhan ng mga characters ko. :))

Kayo na lang magregalo sakin. XD

BTW. sa mga nagiisip na true to life ito or may pinaghuhugutan yung name ng characters dito... lumubay kayo. Ang hilig nyo makialam it's my story and in every story you shall be creative. The name of the characters should be specific. Wala akong pakialam sa mga iniisip nyo. Basta ako susulat ako at di ko kayo papansinin.