Yüzümü inceledi ve açmış olduğu kapıyı kapattı, hiçbir şey görünmüyordu. Ya bana yaklaşıyorsa. Şu an onu göremiyorum. Ayak sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Bana doğru uzandığını kokusundan anlamıştım. Nefesimi tutup gözlerimi kapadım.
Tek gözümü açtım ve ne yapıyor diye baktım. Işık açıldığında duvarla bütünleştiğimi anladım ve tuttuğum nefesimi verdim. Ne yani ışık vardı ve ben bunu bilmiyordum öyle mi?
Yüzünü yüzümle aynı hizaya getirdi, parmağını yanağımda hissettiğim de tüylerim diken diken oldu. "Ben sadece benim ol istedim. Değiştim ve karşına çıktım..." parmağını dudaklarıma götürdü ve alt dudağımı okşadı. "Ama sen ne yaptın?..." dudaklarımdaki bakışları tekrar gözlerimi bulduğunda bana doğru geldi. Yüzeme düşen bir tutam saçı kulağımın arkasına sıkıştırdı. Nefesini kulağımda hissettiğimde konuştu "Başka bir piçle oldun... Benim olan başkasının olamaz. Benim olana kimse dokunamaz. Ve sen Choon... Sen benimsin."
Yüzünü çekmeden bana döndü. Yan bir bakış atıp geri çekildi. Seslice nefes verdiğimde nefesimi tuttuğumu anladım. "Bu yüzden ilk önce o adamı halledicem. Ve sende olanlara şahit olacaksın. Sonra sıra sana gelicek... Ama merak etme seni öldürmeyeceğim."
"Ona dokunma! Eğer ona zarar verirsen senin yanında durmam! Öldürürüm kendimi!"
"Onu bu kadar mı çok seviyorsun? Onun için kendini öldürücem kadar mı?"
"Ona dokunma lütfen. İstiyorsan ondan ayrılırım ve seninle yaşarım ama lütfen ona zarar verme. Lütfen..." Yavaşça yere oturdum, o da yanıma gelip yere oturdu. Eliyle yanaklarımdan akan yaşları sildi.
"Onu gerçekten seviyorsun... Biliyor musun? Galiba bana ettiğin onca küfürden çok, buna canım yandı." Dediğinde ona baktım. Beni gerçekten seviyor muydu? Ben onun şizofren olduğunu düşünüyordum. Bakışlarımdan anlamış olduğu çok barizdi. Yan bir gülüş atıp "Benim takıntılı bir piç olduğumu düşünüyordun değil mi?"
"Hâlâ öyle düşünüyorum..."
"Biliyorum... Ama ben seni seviyorum. Evet sana zorla sahip oldum ama pişmanım. Çok pişmanım..." burnunu çektiğinde tamamen ona döndüm. Ağlıyordu. Gözleri ne ara kıp kırmızı oldu anlamadım. Şerefsizlerin ağladığını bilmiyordum...
Bana verdiği hırkanın cebinde bulduğum peçeteyi ona uzattım. Peçeteye ardından bana baktı. Ben olsam bende böyle bakardım. "Her ne kadar istemediğim şeyleri yapsanda. Sen de insansın ve seninde bir kalbin var..." elimdeki peçeteyi alıp burnunu sildi. "Chanyeol, herkesin kalbi var, herkes aşık oluyor. Ama kimse zorla sevdiği kişiye sahip olmaz. Konuşur, anlatır, ona kalbini açar. Sen bana yakın olmak için annemle evlendin ya hani. Keşke evlenmeseydin. Evet gerçekten bunu diyorum çünkü inan bana ben de seni sevmek isterdim. Ama sen bana bu şansı vermedin. Eğer beni gerçekten seviyorsan bana zarar gelmesinden korkarsın. Peki sen gerçekten beni seviyor musun?"
Bana bakıp kafasını salladı. "Yani bana zarar gelmesini istemezsin. O yüzden ona dokunma. Çünkü eğer ona zarar verirsen kendimi öldürürüm..." Bir müddet yeri inceledi. "Tamam ona zarar vermicem. Ama bir şartla. Benimle bir gece uyu. Sana dokunmayacağım söz, sadece benimle uyu... lütfen."
"Hayır."
"Tamam ben şartımı söyledim ve sende kabul etme-"
"Tamam! Ama bana bak eğer bana dokunursan, ellersen parmaklarını koparır sonra gözlerini oyarım!"
Bileğimden tutup dışarıya sürükledi. Gelen geçen sürüklüyor bu ne lan! Hayır sanki yürüyemiyoruz. Kaldığım karanlık yerin arkasına geçtik. Biraz daha yürüdükten pardon sürüklendikten sonra durduk.
"Sikeyim seni Chanyeol! Kocaman bir ev vardı ve sen beni zifiri karanlık bir yerde tuttun. Ayrıca çok da soğuktu götüm dondu lan!"
Kahkaha attı. "Sikersin sikersin de... Zifiri karanlık bir yerde değildin ışık vardı ama kullanmıyordun. Ayrıca zemine oturman tamamen senin tercihin." Göz devirdim ve eve doğru ilerledim. Kapı otomatik açıldığında bahçeye girdim. Biraz ilerledim ve gördüğüm şeyle şoka girdim. Ölmüş numarası yapsam ne olurdu ki?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BEN BUNU YERİM! ÇİRKİNİM YAAAAA! LEN AŞKIMSU! SENİ KİM AĞLATTI LEN!
