İNTİKAM'A SUSAYIŞ

KABULLENİŞ🌼5

     
  18/04/2020

"  Zaten  yalnızlığımın               sebebi , kitaplardaki    kahramanları semtimde bulamayışım değil miydi ?"

  
                    Sabahattin Ali🌼

   Kaan'ın ardından bakıyordum, hala şokta gibiydim beni bir yosma gibi adamın koynuna sokturtacaktı.
Kendime gelmemi Emre sağladı,  kolumdan tutup beni çekişitirince hemen kolumu ondan kurtarıp Kaan'ın ardından koştum.
Kolunu tutunca durmuştu.
Bana baktıktan sonra koluna baktı ama yinede kolunu bırakmadım.
"Kaan lütfen yapma " dedim suratıma sinirle bakıp kolunu hızla çekti.
"Sen kaşındın ben napiyim? adama niye tokat attın ki , adamı   tahrik etmişsin" dedi.
Tokat atmak tahrik etmek miydi? Ne diyordu bu adam ya ben onu ona dokunmamiş onu öpmemiştim ki asıl tahrik olanı Emre şerefsizi yapmıştı. Ama Kaan salağına bakın takat atmak tahrik etmekmiş.
  " Ben adamı tahrik falan etmedim,Kaan yalvarırım yapma" dedim bu konuda ona yalvarabilirdim. Sonuçta bu önemli bir konuydu ben istemiyorsam bu tecavüze girerdi buna göz yumabilecek miydi?

   Suratıma bakıp gülümsedi.
   " Neden bu kadar sorun ediyorsun ki o gece seni eve bıraksaydım, Tolga'nın evine gidip altına yatmayacakmıydın. Söylesene ne fark eder ikisinide tanımıyorsun hem sen alışkınsındır"dedi.

Yok artık ben alışkınmıydım birilerinin altına yatmaya, beni ne kadar tanıyordu ki , bu adam ne biliyordu ki böyle konuşuyordu.
Kimse ama kimse benle bu şekilde konuşamazdı.

Emre köpeğine attığımın tokatın  daha sertini Kaan'a attım. 
Hak etmişti ben kimsenin altına şimdiye kadar yatmamıştım yatmazdım da.
Benim hayal ettiğim tek erkek  şuan için kendisiyken nasıl bana yosma yakıştırması yapabilirdi.

Bana bakıyordu.

" Ben kimsenin altına yatmadım, yatmam da, sözlerine dikkat et. Herkes senin gibi şeref yoksunu değil"
Arkamı dönüp hızla merdivenleri hızla çıkıp kendi odama girecektim.
Kapıyı açıp içeri girdim, kapıya yaslanıp nefes veriyordum ki  yatak altındaki kıpırdanmalar ve inleme sesleri sinirlerimi daha da germişti.
Hemen dışarı çıktım kafamı koridor duvarına dayadım bir şey düşünmeliydim ki bu beladan kurtulayım.

Birini kolumdan tuttuğunu fark ettim.
Emre köpeğiydi.

Kolumdan çekiştirince kendimi geri çektim ama bırakmıyordu tek çare bağırmaktı belki biri insan çıkardı,bir umut. 
" Ya bırak beni, yardım edin, lütfen " etrafta bize bakan bir çok kişi vardı ama biri bile bana yardım etmedi.
Bakışlarından Emre iti rahatsız olmuş olacak ki.
"İşinize bakın lan!"
Belli ki burada Kaan kadar Emre'nin de sözü geçiyordu.
Merdivenlerden aşağı iniyorduk merdivene oturup tırabzana sardım boşta olan kolumu.
Emre diğer kolumu da bıraktı,   bana bakıyordu diğer kolumu  da trabzana sardım.

Çoğu bize bakıyordu.

  " Tamam özür dilerim sana dokunmiycam" dedi ona baktım bana bakıyordu.
Ona inanmıyordum.
   " sana inanmıyorum, yalan söylüyorsun"
  Dedim, güldü tekrar neden sürekli gülüyordu.
Eskiden bende hep gülerdim ama gülüşümü soldurmuşlardı, artık çok nadir günlerim.Düşüncelerimden Emre beni koparmıştı.

"Yalan söylemiyorum hadi gel Kaan'ın yanına gidelim, seni evine bıraksın" dedi.

Doğru söylüyor gibiydi sanki.
Bir kolumu bıraktım.

Aniden ayağa kalkıp iki kolumu da hızla çekip beni sırtına aldı.
Ben zaten biliyordum hiç bir erkeğe güvenilmeyeceğini hepsi hayvandı ,yalancıydı. Ağlıyordum şimdi çok zor ağlardım oysaki.
Omuzuna defalarca yumruk atmama rağmen beni bırakmadı, kollarimi biraktim bende önemi yoktu çabalarımın.
İstedigini almayana kadar durmayacatı.
Gözyaşlarım durmadan akıyordu,ilk defa bu kadar çok ağladım bence.
En çok canımı yakanda Kaan'ın benim için hiçbir şey yapmamasıydı.