Uçurtmalar - Kabadayı Serisi (4)

Bölüm Öncesi"Sizin Hiç Babanız Öldü Mü?"

                                      Medyaya eklediğim şarkıyla okumanızı tavsiye ediyorum...

"Sizin Hiç Babanız Öldü Mü?"

Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum.
Yıkadılar aldılar götürdüler.
Babamdan ummazdım bunu kör oldum...

Cemal Süreya

Yere düşen başını kollarımın arasına alıp göğsüme yasladım.

"Baba!"

Sarının yer yer beyazladığı saçlarını okşadım. O çok severdi saçlarını okşamamı. Hemen gülümser ,uyuyormuş numarasını bırakırdı. Kahkaha atar sonra beni gıdıklamaya başlardı.Bir kere daha seslendim.

"Baba..."

Gözlerimden akan yaşları kolumla hızla sildim. Elimde görmeyi hiç istemediğim kanın babama ait olduğunu bilmek beni öldürüyordu. Yine bağırdım.

Yine.

Yine.

Yine...

"Derya'm..."

Ellerimle yüzünü sevdim. Öptüm. Saçlarını kenara çekip öptüm yanaklarından.

"Derya'm!"

Ne olur ne olur babamı alma benden demek istedim Allah'a...

Almazdı değil mi babamı benden?

"Baba... Yalvarırım,ne olur baba. "

"Elif..."

Bana doğru koşan kalabalıkta tek bir kişi çekti dikkatimi. 

Annem... Can annem. Canım annem... Eğildim babama.

"Bak mavişin de geliyor Derya'm ne olur aç gözlerini."

Açmıyordu ki gözlerini...

Son bir ümit bağırdım.

"Derya'mmmm!"

Şükürlerimiz vardı bizim. Uğruna ölümün bile hafif kalacağı nefes alma nedenlerimiz. Hiç çabalamadan o yere sahip olanlar. Ne olursa olsun asla yeri sarsılmayanlar.Bir de onun olmadığı bir hayatı nasıl yaşayacağımızı asla bilmek istemediklerimiz. En zor sınavlar hep en sevdiklerimizden çıkıyordu ya hayatta. 

Kokusuna daha doyamamıştım ki ben babamın. Nasıl koyardım onu o toprağa? Nasıl gider uyurdum evde onsuz? Nasıl yaşanırdı babamsız ben bilmiyordum,bilmek de istemiyordum.

Merhaba... Ve iyi geceler. Gelecek bölümün önden, azıcık kısaltılmış hali... Bir daha ki bölüm çok ağlayacağız gibi. Yazar yazmaz ekleyeceğim görüşmek üzere canlar.. .:) Yorumlarınızı bekliyor olacağım. Ve lütfen instagram da desteklerinizi esirgemeyin olur mu?