Ceylan Göz - texting

3.8

Ceylan Göz'de bundan sonraki bölümlerde pek texting bulunmayacak ve biliyorsunuz ki 1 sene uzun bir süre :) Bu yüzden anlayışla karşılayacağınızı düşünüyorum.Bol bol bir arada olurlar umarım.Bir de bu tarz texting kitaplarında karakterler birbirlerin gördükten sonra veya bir şekilde haberleri olduktan sonra textingin devam etmesini biraz saçma buluyorum,iki kişinin birbirlerini gördüğü hala 7/24 mesajlaşmaya devam etmesi garip.Aralarda elbet olacak ama bundan sonra bol bol moment olur herhalde,her neyse iyi okumalaar :)😚💕

-

Arkamı döndüm ve hızla merdivenlerden çıktım,arkamdan geliyordu.Ayak seslerini duymak zor değildi.Bana yaklaştığını hissettiğimde daha da hızlandım,adımlarımı fazlalaştırdım.

''Ceylan,dur!''

Sağır olmayı tercih ettim,onu duymak istemiyordum.Konuşmak istemiyordum,hiç bir şeyi bilmeden benden nasıl böyle nefret edebilmişti

Hayatımdaki kimse benimle bu kadar kırıcı ve aşağılayıcı bir şekilde konuşmamıştı.

Ben ne sanıyordum ki? Hep öyle değil midir?

Her zaman en büyük acıları en çok sevdiğiniz insanlar açar.

Okuldan çıktım,hava kararmıştı.Evim uzak değildi ama yakında denmezdi.

Sürekli dolan gözlerim yüzünden önümü net bir şekilde görmekte zorlanıyordum.

Başım dönüyordu,nefes alamıyordum.

Biraz daha ilerledikten sonra bir duvara yaslandım.

İyi değildim,hemde hiç.

Tam yürümeye devam edecektim ki nefes nefese kalmış biri kolumdan tutmuştu,çok sert tutuyordu.

Ona döndüğümde ise yanaklarından süzülen yaşlar ve özür dilemeye müsait bakışları vardı.

Gözlerimi yüzünden çektim ve yere baktım,elini çeneme götürdüğü gördüğümde ise geriledim ve,

''Elini üzerimden çek''

Nefret dolu çıkmıştı sesim ama bunun için kendime kızmadım.Bana söylediği şeylerin yanında hiç kalırdı.

''Ceylan,b-ben...dur lütfen.Özür-''

''Sus'' kolumu onun elinden kurtarmaya çalışıyordum.Yüzüne bakmıyordum.

Hala bırakmıyordu,bu sırada canımı acıttığının farkında bile değildi.Sabrım gittikçe tükeniyordu.

''Canım yanmıştı,dinle lü-''

Evet.

Dudaklarından dökülen bu sözleri kendi sözlerimle kesmemiştim,tokat attım.

''Sana elini üzerimden çek dedim''

Sıktığı kolumu kendinden uzaklaştırdığı an yüzüne dahi bakmayıp oradan uzaklaştım.

Ne bekliyordum?

Tanımadığı birinden haftalarca mesaj alıp sonrasında çekip gittiğinde ve geri döndüğünde beni gülücüklerle mi karşılamasını bekliyordum?

Hayır,kesinlikle hayır.

Sorular soracağını,açıklama yapmamı bekleyeceğini biliyordum.

Ama bu sözleri hiç beklememiştim.

Ki sözleriyle de gayet açıklamıştı kendini.Beni istemediğini,canını yaktığımı,diğerleriyle aynı konumda olduğumu,bir daha konuşmak istemediğini.

Bu sözlerine inanıyor muydum? Kesinlikle.

Bakışları nefret dolu,sözleri ise gerçeklerle kaplıydı.

Ve sanırım bu sözler,kalp kırıklıkları ve nefret ile birlikte artık onun peşinden gidemezdim.

Hala onu sevdiğimi ve düşüncelerimin ondan ibaret olacağını biliyordum.İnkar etmezdim böylesine güzel sevdiğim birini.

Ama yorgundum,artık dayanacak gücüm kalmamıştı.Tek yapmak istediğim göz yaşlarım kuruyana kadar ağlamaktı.

Ve bu yolun sonunun nereye çıkacağını bilmiyordum.