"Günaydınnn" diye bağırarak merdivenlerden iniyordum. Tam ayağım takılıp düşecekken zar zor dengemi topladım elimi saçlarımdan geçirip "Sorun yok ben iyiyim" dedim bana endişeli bakan aileme.
Kahvaltı masasına oturdum ve kahvaltımı yaptım.
Masadan kalkacağım sırada babamın sesi ile durup ona döndüm.
"Kızım bu gün eve erken gelmeye çalış" (baba)
"Peki akşam 7 gibi gelirim o zaman olur mu?"(ls)
"Olur ama daha erken gelebilirsen daha iyi olur"(baba)
"Pekala" (ls) bu söylediğimi anlama ış gözlerle bakarak söylemiştim.
Hızlıca odama çıktım ve hazırlandım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabamın anahtarını alıp okulun yolunu tuttum. Okula gelince otoparka arabayı park edip binaya girdim. Ders başlamak üzereydi. Hızlıca sınıftan içeriye girdim. Herkes önce bir baktı sonra ise geri önlerine döndüler. Yerime geçtikten bir süre sonra da içeriye Prof. Choi girmişti zaten.
Ha bu arada ben Seoul National University(SNU) Tıp Fakültesi 2.sınıfım. Bölüm birincisiyim. (şu an kesinlikle övünmüyorum) 23 yaşındayım falan filan . Kısaca ben buyum.
İlk dersimiz anatomiydi. Bu dersi seviyordum. Ne bileyim bana baya güzel geliyor yani.
Ders bitmişti. Ben çıkardığım notları düzenlerken yanıma çocukluk arkadaşım Bambam geldi. Derse biraz geç kaldığı için kaçırdığı notları isteyince bende notlarımı ondan tarafa kaydırdım. O notların fotoğrafını çekerken ben de konuşmaya başladım.
"Sen niye sürekli benim notlarımı alıyorsun ya" (ls)
"Ama notların kaliteli ne yapabilirim" (bam)
" Ha ha ha çok komik. Artık bir daha geç kalırsan notları rüyanda görürsün bebeğim" (ls)
"Üfff tamam ya. Bu son bu son" (bam)
dediğinde hafif tebessüm etmiştim.
"Ha bu arada çıkışta kütüphaneye gideceğim gelir misin?" (ls)
"Malesef lilim ya. Okul çıkışı bizim çocuklara söz verdim. Ama yarın gideriz." (bam)
"Tamam o zaman" (ls)
~~~~~~~~~~
Nihayet okul bitmişti. Bende arabama bindim ve okula 10 dk mesafedeki kütüphaneye gittim. Okul çıkışı sürekli oradaydım zaten.
Kütüphanede benim için zaman duruyordu adeta. Beni bu durumdan çıkaran ise hep telefonum olmuştur.
Telefonuma baktığımda annem arıyordu. Saate baktığımda ise 19.48 di. Eyvahh geç kalmıştım Telefonu açtım ve anneme "Yoldayım anne 10 dakikaya geliyorum" dedim ve kapattım. Koşa koşa kütüphaneden çıktım ve arabama binip hızla sürmeye başladım. Eve koşarak girdim ve bana bakan annem ve babama
"Kusura bakmayın. Unutmuşum."(ls)
"Kızım hadi birazdan misafirlerimiz gelir yukarıya çık ve üzerini değiştir. Sonrada gel masayı kurmam yardım et" (anne)
"Pekala" (ls)
dedim ve yukarıya çıkıp üzerimi değiştirdim. Açıkçası kimin geleceğini bilmiyordum. O yüzden de sade, normal, günlük bir şeyler giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşağıya indiğim sırada annem çoktan masayı hazırlamıştı bile.
Tam salondaki koltuğa oturacağım sırada kapı çaldı.
"Kızım sen açar mısın kapıyı?Benim işim var şu an" (anne)
"Okeyy"(ls)
Kapıyı açtığımda karşımda daha önce hiç görmediğim bir aile duruyordu. Genelde annemin ve babamın bütün arkadaşlarını bilirdim ama bunları ilk kez görüyordum.
"Afedersiniz. Kapıda kaldınız. Buyurun" dedim tebessüm ederek. İçeriye giren son kişiyi gördüğümde ise 'Bunun burada ne işi var' diye düşünüyordum.
Arkadaşlar selam. Bu benim ilk kitabım. Umarım seversiniz 💚💚💚💚💚
