I Don't Like You Alpha!

Romy Knows

Pov Kate

Ik wordt wakker. Liam is gisteren naar huis gegaan weer en zei dat Romy vandaag langs kan komen. Ik hoor op de deur kloppen en meteen komt iemand binnen. Romy. "Hey." "Hey Kate. Hoe is het nu?" "goed." "Dat is mooi om te horen dat het goed gaat." "Is Liam echt bang om te rijden?" "Ja." Romy komt op me bed zitten. "Romy mag ik iets vragen." "Ja hoor." "Ken je mensen die depressief zijn?" "Nee. Zo ver ik weet van niet. Hoezo?" "Ik heb depressie. Snij depressie om precies te zijn." "Waarom?" "Dat komt door me vader." "Wow dat is eigenlijk best heftig." "Je weet waarschijnlijk van Liam dat drugs in bloed zit. Drugs houd mij eigenlijk boven water." "Dus je wilt zeggen als je niet drugs neemt dat je al lang zelf." Ik knik. "Weet iemand het?" ik schud. "Niemand. Ze wouden dat wel zeggen tegen me vader maar ik zei dat ik tegen hem ging zeggen. Ik heb nooit de kans gehad."

Pov Romy

Ik klets nog even met Kate. Eigenlijk wel een leuke meid. Jammer dat ze het zelf niet in ziet. Ik zucht en loop naar Liam. Hij staat te praten met zijn vrienden. Alleen Wyatt en Carlo vinden. Ik trek hem van zijn vrienden weg. "Volgens mij heeft je meisje nodig." lacht er een. Liam regeert niet en moet grinken. "Mindlink je broertjes dat ze naar buiten moeten komen." zeg ik en trek hem mee. "Waarom laat je me zelf niet lopen." "Laat me een keer." zeg ik. Liam moet lachen. We zijn buiten. "Ga je nu vertellen wat er aan de hand is." "Wacht even op je broertjes." zeg ik. Al snel zijn Carlo en Wyatt er. "Wat is er?" "Kate heeft iets tegen me gezegd over wat de dokter ook weet." "Hoe bedoel je?" "Ze vraag aan mij of ik mensen ken die depressief zijn. Een beetje rare vraag maar ik heb eerlijk op geantwoord." "Waarom vraagt ze dat eigenlijk aan jou?" "Misschien dat ze jullie niet bezorgd wil maken. Ik weet ook de reede waarom ze drugs in haar bloed zit." "Omdat ze depressie hebt." zegt Liam. Ik knik.

"Laat Kate alsjeblieft niet weten dat jullie het weten." de jongens knikken.

Pov kate

Ughhh het saai. De jongens hebben les. Addison moet werken. Me vader komt hier niet. Romy is naar school. Ik krijg te veel hoofd pijn als ik op telefoon zit. Ughhh. Ik ga anders proberen te liggen in het bed. Ik zucht hardt wanneer me been pijn doet. Ik haat het. De man gisteren komt binnen. Aiden heet hij volgens mij. "Sorry dat ik bang voor je was." "Dat geef niks. Ik snap wel dat je bang ben voor me vader en nu zie de tattoo van mij. Maak je nog extra bang." Ik knik. Hij lijk eigenlijk niet gevaarlijk meer knap. Omg Kate stop. Hij is 21 volgens mij. Ughh ik haat dit. Aiden gaat op een stoel zitten. "Je bent toch een alpha?" "Ja. Hoezo?" "Hoe zijn alpha's tegen over hun mate?" "Ik heb me mate nog niet gevonden. Ik weet wel dat alpha's beschremd zijn. Dus dat ze haar schouders moet bedekken, alleen zwemmen wanneer hij in de buurt is en het liefst 24/7 bij zijn mate zijn. Waarom vraag je dat?" "Gewoon even een vraag." niet of zo dat Rosslyn dat altijd zegt. Ik wil dat hun hier komen maar dan heb ik de kans dat hun worden vermoord door me vader.

Ughhhhhhhhhhhhhh. Ik laat me achterover vallen. Ja I know ik ben raar. Daar hoef niks over te zeggen want dat weet ik al. "Wat heeft mij vader eigenlijk precies gedaan dat je bang voor hem ben?" "Mij te proberen vermoorden. Met kogels." zeg ik en krijg tranen. Ik krijg een flits hoe me moeder wordt vermoord.
Ik loop naar beneden omdat ik geschreeuw hoorden. Eigenlijk dom maar ik ben 8. Ik zie 3 onbekende mannen staan met geweren en me moeder die bang kijkt. "Kate weg hier! Nu!" schreeuwd me moeder maar voordat ik iets kon doen heeft een man me vast. "Wat leuk hij heeft ook een dochtertje. Ja hier kunnen we wel gebruik van maken." zegt een man. Waarschijnlijk de leider. Ik kijk bang naar me moeder. "Wat willen jullie?! Jullie maken haar bang." "Dat zou anders je man ook doen!" me moeder buigt haar hoofd. "Je hebt gelijk. Dood me maar laat haar gaan. Ze moet gelukkig leven." zegt me moeder. "Mam ik kan niet zonder je." "Je weet wat ik heb gezegd." zegt ze. Ik krijg tranen in me ogen.

"Alsjeblieft. Laat haar leven en haar geluk zoeken." zegt ze. De mannen knikken. "Afgesproken. J. Laat haar los maar ze moet hier blijven voordat haar moeder er niet is." de man laat me los. "pak wat je wilt pakken." "Ik wil alleen me moeders ketting." mompel ik. Me moeder kijkt me trots aan. Ze doet af. "En je rent." mompelt ze en geef de ketting aan mij. Ze geeft een kus op me hoofd en gaat voor de leider staan. Hij haald een pistool naar voren en schiet me moeder door haar hoofd. Zonder nog iets te zeggen draai ik me om en ren weg. Na een half uur zie ik het bos. Ik ben moe. Hopeloos. Ik hoor een auto achter me. Angst gaat over me heen. Ren Kate. Rennen. Probeer ik me zelf aan te woedige maar de auto stopt voor me. Me vader stapt uit en pakt me goed vast. "WAAR DENK JIJ HEEN TE GAAN?!" "Laat me gaan!" huil ik. Ik zie een schim verschijnen. Niet alleen ik maar me vader ook. Ik zie het gezicht.

"Kate!" hoor ik iemand in paniek roepen. Ik zie dokter Jax staan. Ik moet huilen. Ik was er bijna. Bijna met me kleine beentjes. "Hey het is okay. Er is niks." "Ik was er bijna. Ik was er bijna." mompel ik. "Hoe bedoel je bijna?" "Ik zag het." "Kate wees duidelijk." probeert hij me aan te sporen. Ik kom op het laaste wat ik toe net zag. Het was meneer hops. Meneer hops wou me reden. Hij kende me moeder. "Kate waar was je bijna? Wat zag je?" "Ik wil rust." mompel ik. "Dat is goed. Ik kom over een uur weer om te kijken dat je meer aan spreekbaar ben." zegt hij en loop de kamer uit. Meneer hops heeft me dus op me 8 jarige leeftijd mij probeerde te reden. Met die gedachte val ik in slaap.