I Don't Like You Alpha!

No I can not

Pov Kate

Ik schrik van Matt. "Ik wil weg!" Brom ik. "Nee jij blijft." Gromt hij. Ik kijk hem heel boos aan. Ik loop op Matt af. "Je laat me er wel door omdat ik weg wil. Je zal geen last hebben van me want waarschijnlijk ben ik dan ergens anders." "Waarom zou ik?" "Ik heb me moeder zien streven en nu je vader. Zou ik door gaan wat dat kan heel lang duren." Matt maakt de pad vrij voor me maar de jongens niet. Ik begin naar het spoor te lopen. Ik wacht tot dat ik een trein aan komt. "Zal je dat wel doen?" Hoor ik achter me. Ik zie een oud vrouwtje staan. Het is de middel of nower. "Waar voor heb ik nog te leven? Me beide ouders zijn vermoord voor me neus, ik kan niet de waarheid tegen de mensen die nu van me houden zeggen en mij soulmate heeft dit voor gezorgd." "Je kan je vader altijd reden Kate. Je wordt een witte wolf." "Me moeder was een mensen. Me broer herkend me niet eens." "Ja maar je vader hebt je al een keer eerder gered. Hij heeft je een weerwolf gemaakt maar je wolf moet nog ontwikkelen." "Ik ben geen weerwolf. En hoe kan me vader me eerder van me dood hebben gered?" "Een van de vele keren in het ziekenhuis. Je vader moest iets om nog een van zijn meiden te reden. Nu kan jij hem reden. Niet je eigen dood onder gaan."

"Hoe weet u dit allemaal?" "Lieve kind. Ik ben de maangodin. Ik weet dat je weinig snap van weerwolven maar jou vader heeft je nu nodig." "Ik kan niet snel lopen." "Dat kan ik niet voor je regelen maar wel dat je snel bij je vader bent." Ik kijk haar vragend aan maar voor dat ik weet weet sta ik samen met de maangodin in een kamer. "Sorry Matt. Je vader kan echt niet gered worden. Witte wolf zijn heel zeldzaam en het moet een mate of van de zelfde bloedlijn zijn." Ik hoor dat iemand met spullen gooit. Ik zie me vader liggen. Ik hinkel er naar toe. Ik laat tranen vallen. "Het spijt me. Ik wil je niet dood hebben. Ik wou dat ik nooit Aiden hebt vertrouwd en dat je hier dan kwam te liggen. Door mij was je zwak en luistert naar me terwijl jij dood ging." Ik voel een hand op me schouder. "Kijk." Ik zie dat me tranen naar zijn wonden gaan en genegeest. Langzaam komt er weer adem uit zijn neus. "Doei Kate. Mij taak voor jou zit er op." "Doei." Zeg ik. Snel is ze weg.

Na 10 minuten doet me vader zijn ogen open. Hij kijkt verbaast rond en kijkt heel blij als hij mij ziet. "Dankje Kate." "Alsjeblieft. Je heb geen goede band met Aiden." "Nou Matt niet. Ze hebben ruzie en nu hij waarschijnlijk weet dat het Aiden heeft gedaan komt er oorlog. Ik snap niet wat er mis gegaan met die 2." "Aiden luister meestal goed naar me maar nu niet." "Is Aiden je mate?" Ik knik zacht. "Ik vertrouw hem nu niet. Hij wist hoe ik me moeder had zien sterven. Ik was gewoon bijna bij jou al." Me vader glimlacht. "Hoe kom je eigenlijk aan je gebroken been?" "Auto ongeluk." "Vervelend." Ik knik.

De deur wordt ineens op gegooid door Matt. "Hoe?!" Gromt hij naar mij. "Matt rustig! Kate is je zusje." Matt komt op me af gerent. Ik kijk heel bang. Matt geeft me een knuffel en ik knuffel hem terug. "Ik ben blij dat je gewoon terug ben." Mompelt hij. Ik leg me hoofd op zijn schouder. "Wat heb je met Liam en Carlo gedaan?" "Die zijn jou zoeken omdat ze dachten dat jezelf iets aan deed. Dat heb je toch niet gedaan?" Ik zeg niks. "Kate?" "Ik sprong bijna voor de trein alleen door iemand hebt ik het niet gedaan." Mompel ik. "Gelukkig heb je dat niet gedaan." Zegt Matt. Hij laat me los. "We moeten wel onze roedel leden laten weten dat Kate weer terug is." "En we moeten Liam en Carlo laten weten dat Kate okay." Zegt me vader. "Waarom?" "Ze hebben geprobeerd om Aiden te stoppen maar hij deed het niet." "Ze hebben ook voor me gezorgd. Addison hun moeder is echt een schat. Liam, Carlo en Wyatt ook." Zeg ik. Matt kijkt me verbaast aan. "Hoe weet je iedereen zijn naam?" "Daar was ik het afgelopen maand geweest en dan ga ik moet ik weer na een maand terug omdat ik haar pleeg kind ben." "Ik snap het." Zegt me vader. "Ben je in contact gekomen met Aiden?!" "Ja. Maar hoef geen contact meer met hem."