I

232 58 81
                                    

HER: GENESIS

Dumudugo nang kaunti ang tuhod niya dahil sa nangyari kanina. Nabangga siya ng kotse dahil hindi siya nakita o kahit naramdaman man lang ang presensiya niya.

Hindi na iyon bago. Ilang beses na ba siyang nabangga? Hindi na niya mabilang, nakalimutan na rin kung saan niya nakuha ang iba. At ayun lang ang natira habang lahat ay iniwan siya. Scars... At ito lang ang nagkokonekta sa kanya sa mundo. It tells her that she still exists kahit parang hindi.

Gusto niyang mainis sa lalaki pero hindi niya alam kung paano. Paano ba? Anong feeling?

She noticed a mole on his jaw earlier. She stared at it for the whole ride -- enticed by it -- and yet she didn't know why.

Nilibot niya ang kalahati ng paaralan, nagbabakasakaling mahanap ang clinic. Bakit? Kakarating pa lang niya kahapon at ito ang kauna-unahang araw niya sa lungsod.

Nagsisimula na ang klase kaya mag-isa nalang siyang naglalakad sa hallway. Wala namang sumisita sa kanya na teacher dahil nilalampasan lang siya nito. And So what? She wasn't even a student in the first place.

She's only here to kill time, meaning to count how many people have sinned. They all are but it's not that heavy, nothing major. On the other hand, it's so easy to tell what they want. They are humans after all, they all want something and it's fun to see how they would kill for it.

That's what makes them petty, always ruled out by their desires and chained by their selfishness. They're not capable of loving anyone more than their selves.

On the other hand, that is why they're so enviable. She longs to feel intensive emotions that makes them who they are.

That makes them human.

She's human once. Now she's just a tool or rather, an empty shell. Hollow and cold.

Tumingala siya at nakitang nasa clinic na siya ng paaralan, kumirot ang natamo niyang sugat. Alam niyang kaunti nalang bibigay na ang katawan niya sa sakit. Hindi siya napansin ng nurse nang dumaan siya sa harap nito.

Pumunta siya sa pinakasulok ng clinic at kinuha ang first aid kit.

Ilang ulit na siyang naaksidente kaya alam na niya ang gagawin. Habang nililinisan ang sugat, nakarinig siya ng mahihinang ungol. Nanggagaling ito sa katabing kama.

She doesn't need to peek to know what they're doing behind the curtains.

Seconds after, sound of buttons unbottoning, zippers unzipping, breathless breaths are heard.

She payed no mind while tending her wounds. It's not her business and she's not interested. Let them do what they want.

Nagpahinga siya ng ilang minuto hanggang sa kaya niya nang tumayo. Her footsteps echoed through the tiled floor as she walked passed them. They're too busy -- devouring each other -- to notice.

She glances as four-eyes starts straddling the boy like the cowgirl she is. She seems oddly familiar.

May kausap ang school nurse sa kabilang linya ng telepono nang daanan niya ito. Halatang walang alam ito sa nangyayari. Dinig niya ang mahinang hagikgik ng nurse bago siya makalabas ng kwarto.

Umupo siya sa bench katapat ng clinic and spent her whole afternoon studying her surroundings.

Nakaramdam ulit siya ng kirot sa paa. Nakita niyang may namuong pasa dito na kasing laki ng batong nasa paanan niya. Sinundot niya ito at napasinghap sa sakit. Wala pa ito kanina kaya ngayon niya lang napansin.

The Wish Code #Wattys2016Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon