Saudade « Gediz Işıklı »

Artık umutsuz

| Gediz Işıklı |

*Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
Sevmek için güzele mi bakmalı
Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?
Hasret; Özlenenden uzak mı kalmaktır?
Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı?
Hırsızlık; para, malmı çalmaktır?
Saadet çalmak, hırsızlık olmaz mı?
Solması için gülü dalından mı koparmalı?
Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı?
Öldürmek için silah, hançer mi olmalı?
Saçlar bağı gözler silah, gülüş, kurşun olmaz mı?

-Gediz Işıklı

"Hayatım, kalk artık bak biz çocuklarla kahvaltıyı bitireceğiz!"

"Evet baba! Hadi kalk artık."

Duyduğum ses ile yataktan kalktım. İstemsizce gülümsemiştim. Saçlarımı karıştırdım ve bende bağırdım.

"Geliy-" 

"Geldim hayatım!"

Duyduğum kalın ve tok ses ile kaşlarımı çattım ve odadan koşarak aşağıya indim. Kapının kenarında duraksadım.

"Baba! Hele şükür uyandın, baksana Melek her şeyi yedi. Ben sana ayırdım ama merak etme."

"Sağol fındık kurdu."

"Hayır baba, asıl Ada yedi her şeyi! Ben sana ayırdım."

Kapının pervazını sertçe sıktım.

"Kızlar, rahat bırakın babanızı bakayım. Sancar, çay doldurayım mı?"

"Doldur Pamuk."

Hızlıca kapıdan çıktım ve masanın oraya ilerledim. "Ne oluyor burda!"

Sanki beni duymuyorlardı. Hala gülüşerek yemek yiyorlardı.

"Benim kızım o! Duydun mu lan!"

Kimse bana bakmıyordu. Sinirle bir yerlerle vurmaya başladım. Dizlerimin üstüne düştüm.

Sancar ayağa kalkmış sırıtarak bana bakıyordu. "Her şeyin sonu bu olacak. Karım ve kızlarım. Sen yine böyle olacaksın, duydun mu? Kızın, sevdiğin, baban, annen, ablan, günün sonunda hepsi benim yanımda olacak, senin değil. Sen yalnızlığa mahkûmsun."

Ellerimi kulağıma bastırdım. "Kapa çeneni, kapa çeneni, kapa çeneni!"

Kafamı dizlerime gömdüm. "Yalnız kalacaksın Gediz, hep kaldığın gibi!"

"Baba, baba uyan."

Yüzümü buruşturup yorganı sıktım.

"Baba!"

Ani bir hareketle yatakta doğruldum. Hızlı hızlı nefesler alırken ellerim titriyordu. Ada hemen önüme geçmiş ve ellerini yanaklarıma koymuştu.

"İyi misin baba?"

Gözlerimi kapatıp sakinleşmeye çalıştım. Kollarımı Ada'nın minik bedenine sardım.

"Senin sayende daha iyiyim bebeğim."

Nefret... Şuanda hissettiğim tek şey Sancar'a olan nefretimdi. Yıllardır içimde o kadar fazla şey biriktirmiştim ki. Artık taşıyordu ve ben buna engel olmayacaktım.