Taburcu olmuştum. Eve dönerken yol boyunca söylenen babamı dinlemiyordum. Sadece tek istediğim eve gidip odamın kapısını kilitlemek ve uyumaktı. Dışarıyı izlemeye başladım. Parkta eğlenen küçük çocukları, annelerinin onları izleyip gülümsemesini ve birbirlerine sevgiyle bağlı olan bir çok aile görmüştüm. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Daha 18 yaşındaydım ve hiç aile sevgisi görmediğim için sevgiye aç bir şekilde büyümüştüm. Dışarıdan çok sert biri gibi gözükmeme rağmen çok hassas ve duygusal biriydim. 5 yıl önce annemi kaybetmiştim ve ağır bir süreç içerisine girmiştim. Babamın böyle davranması ile birlikte hiç bu süreci atlatamamıştım. Bana yardım etmek yerine beni daha çok eziyor ve bundan mutlu oluyordu. Hatta babam annemin ölümüne bile üzülmüş sayılmazdı. Annemle sırf parası için evlenmiş ve onun her şeyini elinden almıştı. Onun ölümünden 1 gün sonra bir mekana gitmiş ve eve sarhoş dönmüştü Ondan gerçekten nefret ediyordum.
Eve vardığımızda hemen odama çıktım ve o sırada saçımın çekilmesi ile acıyla çığlık attım. Arkamda durmuş ve bana ters ters bakıyordu. Psikopat olduğuna yemin edebilirdim. O sırada yüzüme tükürdü ve "Bir daha bana karşı gelirsen ve sözümü dinlemezsen seni yaşadığına pişman ederim Hayal." Dedi. Hiçbir şey diyemedim çünkü benden çok daha güçlüydü ve ona karşı gelirsem başıma geleceklerden çok korkuyordum. Başka bir şey demeden gitti ve bende sessizce odama geçip bir kez daha ağladım. Kimsenin benim yanımda olmadığını bile bile ve hıçkıra hıçkıra...
