Gözlerimi açtığımda karşımda duran doktoru gördüm. Yanıma yaklaştı ve iyi hissedip hissetmediğimi sordu. O sırada gözlerim karnımdaki yaraya kaydı. Bir sargı beziyle kapatılmıştı ve oldukça can yakıyordu. Doktor dikiş atıldığını ve zamanla toparlanacağımı söyledi ve ardından mutfakta daha dikkatli davranmam gerektiğini, yoksa daha kötü şeylerle sonuçlanabileceğinden bahsetti. O sırada her şeyi anlamaya başladım. O adam her zamanki gibi yalan söylemiş ve benim hatam olduğunu söylemiş olmalıydı. Her zaman böyle yapardı. Bana her türlü şiddeti uygular ve çok kötü bir yara olursa hastaneye getirip sakar olduğum için başıma geldiğini anlatırdı. Annem öldüğünden beri bana her istediğini yaptırır ve köle gibi kullanırdı ve ben karşı geldikçe de başıma geleceklerden sorumlu tutulurdum.
Bana karşı aşırı bir nefreti vardı, benim yüzümden sahip olduğu şirketini kaybetmiş ve bütün hisselerini devretmek zorunda kalmıştı. O zamandan beri her şeyden beni sorumlu tutar olmuş ve her hareketim gözüne batar olmuştu.
Halbuki kendi hatası olduğunu hiç farketmemişti, ben anlatmaya çalıştıkça o bana daha da kin besliyordu. Hatta bir keresinde çok sinirlenip kaynar suyu üstüme dökmüştü. Her gün eziyet çekiyordum ve sürekli ağlıyordum. Ondan nefret ediyordum ama gidecek başka bir yerim yoktu. Resmen nefret edilen çocuktum. Halalarım da beni sevmediği için kuzenlerimle konuşmama müsade etmiyordu. Teyzem ise annemin vefatından sonra yurt dışına çıkmıştı ve bir daha ondan haber alamamıştık. Kısacası hayatımda sadece yanında olmayı en son isteyeceğim kişi vardı ve onunla kalıyordum. Ama artık dayanacak gücüm kalmamıştı. 4 yıldır aklımda olan şeyi yapacaktım ve bir daha onun yüzünü görmeyecektim.
