Catch me

Het is nog vroeg in de ochtend. de lucht is nog helderblauw en het is koud buiten. ik ben waarschijnlijk een van de weinige mensen die op dit tijdstip al buiten is op een zaterdagochtend. ik loop richting de bibliotheek. gelukkig is die al open. daar is het altijd rustig en ik ben dringend toe aan nieuwe boeken. ik ben zowat vaste klant hier op zaterdag. iedereen kent mijn naam ook. de automatische deuren gana vanzelf open en ik loop naar binnen. de vrouw achter de balie kijkt op en lacht naar me. het is maaike vandaag. ook ik ken al hun namen. "Wat ben je vroeg vandaag, oliver," zegt ze verbaasd. ik knik en grijns. "tja, ik verveelde me thuis," zeg ik. ze knipoogt. "Natuurlijk," ik loop verder door de bibliotheek. het is vrij rustig. logisch ook, het is harstikke vroeg. ik ben een van de weinige jongens in deze bibliotheek eigenlijk, er komen meestal meisjes, vrouwen met kinderen, of oude mensen. ik loop naar mijn favoriete onderdeel, sciencefiction. de meeste boeken ervan heb ik al gelezen. ik laat mijn handen over de boeken glijden. sommige oud, sommige nieuw. dan opeens voel ik iemand achter me staan. ik draai me verbaasd om en kijk tegen een rug aan. een capuchon eigenlijk. raar, er zijn haast nooit mensen op deze afdeling. "dat boek zou ik niet nemen als ik jou was," hoor ik achter me als ik een boek heb opgepakt. verbazend genoeg is het een meisjesstem. ik draai me om. en wat voor meisje.. ze heeft donkerbruin lang haar dat in een vlecht zit. ze heeft een capuchon op en oordopjes in.  haar ogen zijn donkergroen met zwarte lange gekrulde wimpers. ze heeft een zwart me rood geruitte broek aan en een grijs vest erover aan. "Eh, hoezo?" vraag ik alleen maar. ze glimlacht even. "ik heb het gelezen, het is echt vreselijk saai en het einde slaat nergens op. Dit boek is goed," ze geeft me een ander boek. ik knik dankbaar. ik heb haar hier nog nooit gezien. "Kom je hier vaker?" vraag ik. ze lacht een hoog lief lachje. "Is dat een falende openingszin?"  meteen schaam ik me. "Eh, nee zo bedoelde ik-," begin ik snel maar ze lacht weer. "Grapje, ik  kom hier alleen op zaterdagochtend," zegt ze en loopt verder op zoek naar boeken. gek genoeg loop ik haar achterna. ze gaat op een stoel zitten die er staat om in te kunnen lezen. ze heeft nog steeds haar oordopjes in. "Waar luister je naar?" vraag ik en wijs op de oordopjes. ze haalt ze eruit. "Deze? oh die zijn voor de stomme mensen buiten te sluiten," zegt ze met een lachje. ik glimlach even. "Wil je mij buitensluiten?" vraag ik. ze kijkt op en kijkt me recht in mijn ogen aan. "Ik heb nooit gezegt dat jij stom bent, je bent eigenlijk het tegenovergestelde," zegt ze en glimlacht. dan kijkt ze op de enorme klok die aan de muur hangt. "Oh shit! ik moet weg," ze springt op. "Wacht, mag ik weten hoe je heet?" vraag ik snel. ze draait zich naar me om. "Jij eerst," zegt ze. "Ik heet oliver," zeg ik. ze knikt en loopt een stukje verder. "ik ga je olli noemen," zegt ze lachend. olli. oké, niet zo erg. ze wilt weglopen. "Wacht, hoe heet jij?" roep ik. ze draait zich nog een keer op. "Ze noemen me Alli," en weg is het meisje. nooit gedacht dat ik zo iemand zou tegen komen. ze was apart, maar toch knap en grappig. ik loop naar de balie. "Maaike, weet jij wie dat meisje met die capuchon was?"  vraag ik. ze glimlacht breed. "oh dat, ze staat bekend als Alia, ze komt hier 1 keer per week heel vroeg en draagt meestal een capuchon," ik knik. "Bedankt Maaike," ik moet meer over dat meisje te weten komen. ik moet haar nog eens zien.