Catch me

Alli - mij geheim.

-Alli- 

ik loop zoals gewoonlijk door mijn tuin. ik hou er van om buiten te zijn, en omdat ik amper buiten het kasteel kom is de tuin mijn favoriete deel. zou ik weg kunnen? met mij fiets ergens heen gaan? ik kijk om me heen. papa en mama zijn binnen bijna alle hulp, om de tuinman na zijn ook binnen. ze merken het vast niet. ik loop naar het einde van onze tuin, daar waar het bos begint. ik klim door de bomen en bosjes heen en zie mijn fiets al liggen. waar zal ik heen gaan? misschien is die kermis er nog waar Olli me eerst mee naar toe nam? of ik kan natuurlijk gewoon naar de bibliotheek gaan. ik buk om mijn fiets op te pakken. dan opeens voel ik handen in mijn zij. van schrik gooi ik de fiets weer neer op de grond, en om mijn reactie nog vreselijker te maken, struikel ik over mijn fiets en val op de grond. de eerste gedachte die er in me opkomt is dat mijn moeder me heeft gezien en me tegen wilt houden, of iemand van de hulp, of oscar. ik kijk op en tot mijn verbazing zie ik Oliver staan. hij staat te glimlachen. "jezus, olli! je liet me doodschrikken!" gil ik. hij lacht en steekt zijn hand uit om me te helpen op te staan. "Wat doe jij hier?" vraag ik. "ben je niet blij me te zien?" vraagt hij. ik grinnik. "natuurlijk wel, maar ik ben gewoon bang dat iemand je ziet, ze zouden totaal flippen," leg ik uit. Olli pakt een mand vanachter zijn rug en houdt hem me voor. "we gaan picknicken," zegt hij enthousiast. "picknicken? hoe zie je dat voor je hier?" zeg ik spottend. Oliver rolt met zijn ogen. "Nou," hij pakt een deken uit de mand en legt hem op de grond in het bos. "Hier, in het bos," zegt hij en gaat op het kleed zitten. "hier komt toch niemand," zegt hij. ik glimlach en ga naast hem zitten. Oliver gaat verder met zijn mand uitpakken. "weetje, dit kan onze vaste ontmoetingsplaats worden," zeg ik met een lachje en kijk naar Olli. hij staart me aan en glimlacht even. "Goed idee," in plaats van verder te gaan met uitpakken blijft hij me aanstaren. ik glimlach en haal zijn bril van zij gezicht. hij ziet er meteen heel anders uit. heel schattig en jong, ontschuldig. hij grinnikt en slaat zijn hand voor zijn gezicht. "ik zie er zonder bril uit als een klein kind hè?" zegt hij lachend. ik grinnik en haal zijn handen weg. "helemaal niet, je ziet er leuk uit, maar met bril ook," ik leun naar voren en Oliver kust me. "Weet je, ik heb echt heel erg geluk, ik heb gewoon iets met een prinses," zegt hij. ik grinnik. "of je daar nou zo blij mee moet zijn," zeg ik en ga liggen op de deken. Oliver gaat naast me liggen en kijkt naar me. "niet perse met het prinses zijn, maar gewoon met jou. hoe is het om in dat kasteel te wonen?" vraagt hij. ik kijk hem aan. "niet zo leuk als je denkt, de meeste tijd verveel ik me dood en ben ik alleen. ik heb geen broers of zussen dus ik ben de jongste thuis. ik en mijn ouders verschillen heel erg van elkaar. ze verwachten altijd dat ik een prinses ben, een netjes lief meisje-meisje die in dit soort jurkjes loopt," ik wrijf over mijn roze jurk die mijn moeder voor me had uitgekozen. "Het past niet bij me, ik ben niet mooi genoeg, ik bedoel het klopt gewoon niet. ik en een jurk. ik ben een vreselijke prinses. kijk wat ik nu weer doe," zeg ik. ik heb het meer tegen mezelf dan tegen oliver. ik kijk hem weer aan. hij staart nog steeds. hij gaat mijn zijn  hand over de stof om mijn schouder. "Je bent mooi," fluistert hij alleen maar. ik snap niet hoe zo iets stoms, zoiets kleins, me kan laten blozen. hij rolt dichter naar me toe. "Je word vast een goede prinses en later een hele goede konningin," zegt hij en glimlacht even ik grinnik. "yeah, right," we doen niet veel die middag, we liggen op het deken in het bos bij mijn huis, eten wat, praten, drinken. na 2 uur besluit ik naar binnen te gaan. ik en Oliver spreken af dat wanneer we elkaar weer zien, dit onze ontmoetingsplek is. het is allemaal heel romantisch hoor, dat verboden liefde gedoe. maar het is gewoon vreselijk om het  geheim te houden, dit alles.